Το λεπτό που φεύγεις το ίδιο ακριβώς λεπτό μου λείπεις

Είναι και κάτι λόγια που δεν περίμενες ποτέ ότι θα πεις. Κουβέντες μεγάλες και βαριές, πολύ έξω απ’ το χαρακτήρα σου. Μοιάζουν με γραμμές βγαλμένες από σενάρια ρομαντικών ταινιών. Κι όχι οποιωνδήποτε ταινιών, αλλά γαλλικού κινηματογράφου, παρακαλώ. Υπερβολές και μελό καταστάσεις που πάντα κορόϊδευες. Αλλά τι λέει ο σοφός λαός; Ό,τι κοροϊδεύεις, το λούζεσαι. Έτσι κι εγώ σήμερα, έρχομαι να παραδεχτώ κάτι που μερικούς μήνες πριν θα χαρακτήριζα χαζορομαντικό, αλλά τώρα μου ακούγεται τόσο όμορφο.

Ε ναι λοιπόν, το λεπτό που φεύγεις, το ίδιο ακριβώς λεπτό μου λείπεις. Δε με νοιάζει αν ήμασταν μαζί όλη την ημέρα, δε με νοιάζει αν ήμασταν μαζί δύο ή τρεις ή τέσσερις μέρες, με νοιάζει μόνο ότι τώρα πρέπει να φύγεις. Και τη στιγμή που θα μου πεις αντίο, μου έχεις ήδη λείψει. Δε με νοιάζει αν θα βρεθούμε ξανά σε μία ώρα, σε μία μέρα, σε μία εβδομάδα, τίποτα δε μετριάζει την απουσία σου.

Έχεις νιώσει ποτέ να κάθεσαι σε ανάμμενα κάρβουνα; Έτσι νιώθω εγώ απ’ τη στιγμή που θα φύγεις μέχρι τη στιγμή που θα ξαναγυρίσεις κοντά μου. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Θέλω μόνο να καθίσω ξαπλωμένη στο σημείο εκείνο που μέχρι πριν λίγο με κρατούσες αγκαλιά και να σε περιμένω να ξανάρθεις. Όλα μου φταίνε, όταν λείπεις. Έχω νεύρα, χειρότερα κι απ’ όταν έχω περίοδο.

Εξάρτηση κανονική. Ποιο τσιγάρο, τι ουσίες προκαλούν τέτοιον εθισμό; Έχεις γίνει ανάγκη απ’ τις λίγες κι αδυναμία μεγάλη. Μου κακοφαίνεται, ξέρεις, γιατί εγώ δεν ήμουν έτσι. Εγώ τον εαυτό μου τον πρόσεχα, δεν εξαρτιόμουν από κανέναν. Έκανες ζημιά μεγάλη και το χειρότερο είναι ότι μ’ αρέσει αυτή η νέα κατάσταση. Δε στο κρύβω, υπάρχουν και στιγμές που τρομάζω. Μα πριν καν το καταλάβω, πλημμυρίζει το μυαλό μου με δικές μας εικόνες κι επανέρχομαι αμέσως στον όμορφο, ροζ κόσμο μου.

Δε θέλω να φεύγεις. Γίνεται να τα κάνουμε όλα μαζί; Ούτε δουλειά, ούτε υποχρεώσεις, ούτε τίποτα. Ένας καναπές κι εμείς, αυτό αρκεί. Όλη μέρα να μιλάμε για ό,τι χαζό απασχολεί τη σκέψη μας, να με πειράζεις, να γελάμε, να είμαστε ξέγνοιαστοι. Και για τα προβλήματα εδώ είμαι. Θα λέμε και γι’ αυτά, αργά το βράδυ. Μα δε θα είναι προβλήματα της σχέσης μας, θα είναι άλλα, οικογενειακά, οικονομικά, οτιδήποτε. Εμάς, πάντως, δε θα μας επηρεάζουν.

Άρρωστο; Μπορεί και να είναι, ναι. Συνέπεια του έρωτα. Ξέρετε τι μας κάνει αυτός; Μας κάνει μισούς ανθρώπους. Και μόνο εκείνος ο ένας μπορεί να μας δώσει πίσω το κομμάτι που μας λείπει. Ή μάλλον εκείνος ο ένας είναι το κομμάτι που μας λείπει. Μας παίρνει, επίσης, και κάθε στάλα εγωισμού που μας είχε απομείνει, ίσως και κάθε στάλα αξιοπρέπειας. Μας τσαλακώνει, μας μαθαίνει να λυγίζουμε. Μα ξεχνά μετά να μας τα δώσει πίσω. Όταν φύγει μένουμε με τις πληγές μας.

Έτσι, λοιπόν, κι εγώ λυγίζω κάθε φορά που φεύγεις. Λυγίζω και τολμώ να σου πω ότι καμιά φορά με πιάνουν και τα κλάματα. Ναι, χωρίς λόγο, χωρίς να έχουμε τσακωθεί. Απλώς δεν αντέχω να είμαι μισή. Κι ας μιλάμε στο τηλέφωνο, κι ας ξέρω που είσαι και τι κάνεις, εμένα δε μου αρκεί. Μπορώ να είμαι κάπου εκεί κοντά, σε μια γωνιά, χωρίς να ενοχλώ, να σε κοιτάζω απλώς; Υπόσχομαι, μόνο θα σε κοιτάζω. Θα κινείσαι στο χώρο κι εγώ θα χαμογελάω σαν χαζή. Εντάξει, εντάξει, θα σου ψιθυρίζω μια στο τόσο και πόσο πολύ σε λατρεύω.

Άνθρωπο που δε σου λείπει, να θυμάσαι, δεν τον έχεις ερωτευτεί. Δε γίνεται να περνάς καλά μακριά του. Δε σου λέω να πέσεις και σε κατάθλιψη, σαν τη δική μου άρρωστη, ίσως, κατάσταση, αλλά σίγουρα δε διασκεδάζεις με την ψυχή σου. Όλα είναι καλύτερα, όταν το άλλο πρόσωπο σε κρατάει αγκαλιά. Όλα είναι πιο όμορφα, πιο εύκολα, όλα είναι ρόδινα.

Γι’ αυτό σου λέω, παράτησέ τα όλα κι έλα απόψε εδώ. Έλα, γιατί νιώθω πάλι μόνη κι έχω πολλές ακόμη στιγμές να μοιραστώ μαζί σου. Έχουν περάσει μόνο δυο ώρες απ’ τη στιγμή που έφυγες, μα εμένα μου φαίνονται αιώνας. Κάθε λεπτό μακριά σου φαντάζει αιώνας. Είσαι σε κάθε σκέψη μου, στα όνειρά μου. Για σένα μιλάω στους φίλους μου και στη μάνα μου ακόμη για σένα λέω. Θα το ξαναπώ, εξάρτηση κανονικότατη έχεις γίνει.

Μα δε σ’ αλλάζω. Μ’ αρέσει τόσο που σ’ έχω ερωτευτεί κι ας υποφέρω μακριά σου.