Μετά από ένα χωρισμό, οι κουβέντες που συνήθως ακούγονται είναι σκληρές. Όσα δεν είπαμε όταν έπρεπε, ξεγλιστράν τώρα. Όσα τότε κατάπιαμε, ό,τι έγινε και μας πόνεσε κι ας μην το δείξαμε ποτέ, τώρα βγαίνει στην επιφάνεια. Μιλάμε χωρίς να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό. Θα ξεσπάσουμε γι’ όσες φορές κάναμε τα στραβά μάτια. Και καλά θα κάνουμε, δηλαδή, μπας και φύγει λίγο απ’ αυτό το βάρος μέσα μας.
Κι αφού πλέον είναι σίγουρο ότι μέλλον μ’ αυτό το άτομο δεν υπάρχει, ρίχνουμε το επίπεδο ως εκεί που δεν πάει άλλο -έτσι, ρε παιδί μου, για να ευχαριστηθούμε τουλάχιστον το χωρισμό μας. Θα υπερβάλλουμε, ναι, απλά και μόνο για να έχουμε κάτι να του χτυπάμε. Ναι, αν χρειαστεί θα σκαρφιστούμε και ψέματα, αρκεί να είναι εις βάρος του. Αν ξεσπάσαμε, χαλάλι η ξεφτίλα, είμαστε τουλάχιστον ένα στάδιο πιο κοντά στο να τον ξεπεράσουμε.
Κι έρχομαι τώρα στους υπολοίπους που δεν αντιμετωπίζουν ένα χωρισμό μ΄ αυτόν τον τρόπο. Είναι εκείνα τα άτομα που φέρονται πολιτισμένα -και που πάντα με έκαναν να απορώ με την ψυχραιμία τους και να τα θεωρώ ακόμα κι άλλο είδος, σίγουρα πιο εξελιγμένο! Δε φωνάζουν, δεν κατηγορούν τον άλλο και γενικά δε δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Σέβονται όσα έζησαν σε αυτή τη σχέση και δε ρίχνουν το επίπεδο.
Κι ενώ τα πάντα στη συμπεριφορά τους είναι αξιοθαύμαστα, είναι αυτές οι ίδιες περιπτώσεις στις οποίες το νούμερο ένα ψέμα μετά το χωρισμό, το top ψέμα που δε χάνει το θρόνο του από κανένα άλλο και για κανένα λόγο, ακούγεται περισσότερο κι απ’ ό,τι ακούγεται το «και» σε περιγραφή τρίχρονου. Ναι, ναι, είναι αυτή η ευχή που δίνουμε στο άλλο πρόσωπο, με τόση καλοσύνη κι ειλικρίνεια, να περνάει καλά, έστω και μακριά μας.
Αυτό το -κλασικό πλέον- «να ‘σαι ευτυχισμένος, έστω και μακριά μου», για κάποιο λόγο θεωρείται ότι λέγεται με αξιοπρέπεια κι όχι με τόνο εγωισμού. Μα ποιος είπε αυτά τα λόγια και τα εννοούσε στο εκατό τοις εκατό; Ποιος θέλει να βλέπει κάποιον που αγάπησε πραγματικά, να γελάει χωρίς να είναι ο ίδιος η αιτία; Ποιος θέλει να βλέπει αυτόν που ερωτεύτηκε να λιώνει τώρα για ένα άλλο άτομο; Λίγη ειλικρίνεια, ρε παιδιά.
Δεν το πάω στο άλλο άκρο, μην παρεξηγηθώ. Σαφώς και δε θέλουμε ο άλλος να δυστυχήσει απλά και μόνο επειδή δεν είμαστε μαζί του. Αν μη τι άλλο, αυτό θα σήμαινε ότι ουδέποτε υπήρξε αγάπη. Να περνάει καλά, συμφωνούμε, αλλά το άλλο μισό σκέλος, αυτό το «έστω και μακριά μου», είναι μεγάλη κουβέντα. Αυτό που μάλλον θα θέλαμε να πούμε είναι «Μαζί θα περνάγαμε καλύτερα και τώρα που έμεινες μόνος, να ‘σαι καλά, αλλά να με βλέπεις να περνάω ακόμη καλύτερα».
Ποιος μπορεί να δεχτεί ότι ο χωρισμός θα γίνει ανάσα για τον άλλο; Θα του δώσει όσα, όλο αυτό το διάστημα που ήσασταν σε σχέση, στερούταν; Ποιος μπορεί να δεχθεί ότι η απομάκρυνσή του θα κάνει τον πρώην σύντροφό του ευτυχισμένο; Ή έστω, πιο ευτυχισμένο απ’ όταν ήταν μαζί του; Δε δεχόμαστε ότι ήμασταν βάρος κι η αντικατάστασή μας θα φέρει ανακούφιση. Γι’ αυτό κι είναι ανόητο να ευχόμαστε κάτι που δεν εννοούμε. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε τι κρύβεται πίσω απ’ αυτό το «μακριά μου».
Είναι δύσκολο, ναι, κι ίσως λέμε αυτή τη φράση, ακριβώς γιατί ποτέ δεν έχουμε κάτσει να σκεφτούμε σοβαρά τι ακριβώς ευχόμαστε. Δεν αντέχουμε όλοι την ευτυχία του άλλου, όταν ξέρουμε ότι δεν έχουμε την παραμικρή θέση σ’ αυτήν. Είναι εκεί που θέλουμε να πούμε «μείνε εδώ», αλλά λέμε «φύγε και δεν πειράζει». Κι αφού το είπαμε, ρίχνουμε και την ευχή μας για να δείξουμε και την ανωτερότητά μας.
Είναι πολλά αυτά που θα θέλαμε να μπορούμε να κάνουμε και διαφέρουν απ’ αυτά που όντως είμαστε σε θέση να φέρουμε εις πέρας. Έτσι κι αυτή η φράση, πρέπει να μπει σ’ αυτές που θα θέλαμε να μπορούσαμε να εννοούμε. Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να ξεσπάμε μετά το χωρισμό κι όχι να το παίζουμε ανώτεροι. Το παιχνίδι της ανωτερότητας έχει ήδη παιχθεί εντός της σχέσης, τώρα το να ξεσπάσεις είναι θέμα επιβίωσης.
Συντάκτης: Δήμητρα Λογοθέτη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
