Ημέρα επετείου. Πόσο καιρό να κλείνετε άραγε μαζί; Ούτε που θυμάσαι, έχεις χάσει πλέον το μέτρημα. Αγαπιέστε πολύ, το ξέρεις και το ξέρει, το νιώθετε. Μα ρουτινιάσατε. Δεν το βλέπεις; Έχει γίνει συνήθειά σου. Έχεις γίνει η μιζέρια του. Κάθε μέρα σας, είναι ίδια. Μα για τους ερωτευμένους δεν είναι η κάθε μέρα ξεχωριστή; Η κάθε στιγμή ιδιαίτερη; Παραδέξου το, δεν είστε πια ερωτευμένοι.
Γίνατε κι εσείς σαν εκείνα τα ζευγάρια που κοροϊδεύατε. Που όλοι κοροϊδεύουμε όταν πρωτοξεκινάμε μια σχέση. Μοιάζετε τώρα με παντρεμένους, που έχουν ζήσει τα πάντα μαζί, που τα παιδιά μόνο τους ενώνουν και τα σήριαλ στην τηλεόραση τους φέρνουν κοντά. Καμία έκπληξη στην καθημερινότητά σας. Τίποτα έντονο, όλα μουντά, όλα γκρι. Σίγουρα δεν το θες, σίγουρα δε σας αξίζει.
Αχ, αυτοί οι πρώτοι μήνες! Πόσο υπέροχοι ήταν; Πάντα υπέροχοι πρέπει να είναι σε σχέσεις σαν τις δικές σας, σε σχέσεις ουσιαστικές που αντέχουν στον χρόνο. Σε σχέσεις που ξεκινάνε έντονα μα δεν ξεφουσκώνουν αμέσως. Δεν περνάει η καψούρα και μετά ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Μένετε εκεί. Δεν είστε για τα εύκολα. Εσείς τώρα αγαπιέστε κι όποιος αγαπάει, αντέχει.
Δεν είναι τα λουλούδια που σου έφερε εκείνους τους πρώτους μήνες, ούτε οι σοκολάτες που της πήγαινες, ούτε εκείνο το αρκουδάκι που σου έφερε, ούτε κανένα δώρο. Είναι μόνο το χτυποκάρδι σου. Είναι οι αντοχές που δεν είχες όταν ήσασταν μακριά. Είναι το χαμόγελό που ήθελες τόσο πολύ να οφείλεται στη δική σου παρουσία, είναι οι αμήχανες κινήσεις που προσπαθούσες με κάθε τρόπο να εξηγήσεις, είναι κάθε έκφρασή που σου τρέλαινε το μυαλό. Είναι που όλα ήταν τόσο καινούργια!
Είναι που τόσο ήθελες να ακούς να σου μιλάει. Σε βομβάρδιζε με πληροφορίες για τη ζωή, την καθημερινότητα, όσα είχε περάσει κι εσύ δεν ήθελες να χάσεις λέξη, ήθελες να μάθεις κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, μέχρι απλά να μην αντέχεις άλλο. Και το αστείο είναι ότι πάντα άντεχες κι άλλο. Πάντα στο μυαλό σου θα υπήρχε χώρος για οτιδήποτε είχε να σου πει. Πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, ίσως να βαριόσουν τόσο πολύ, τότε απλά δε χόρταινες να τ’ ακούς.
Πού πήγε αυτή η ένταση; Πού χάσατε το πάθος σας; Περνάνε τώρα ξανά απ’ το μυαλό σου αυτές οι πρώτες στιγμές σας κι εσύ προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις την τελευταία φορά που ένιωσες να πλημμυρίζει το σώμα και το μυαλό σου από ερωτά. Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αν γυρίσεις πίσω σ’ εκείνη τη στιγμή θα βρεις το λάθος και θα το διορθώσεις. Θα φέρεις πίσω αυτά που από «αμέλεια» ξεχάσατε.
Μα τι είναι ο ερωτάς για να τον φέρεις πίσω; Πώς γίνεται να τον ξεχάσεις σε μια στιγμή; Δεν είναι το πορτοφόλι σου να το αφήσεις σπίτι, δεν είναι τα κλειδιά που πάλι ξέχασες να πάρεις, δεν είναι η ταυτότητα που ποτέ δεν παίρνεις μαζί σου, ούτε καν ο θερμοσίφωνας που μια ζωή θα αφήνεις ανοιχτό.
Ο ερωτάς αν χαθεί, καλέ μου, δε βρίσκει το δρόμο της επιστροφής. Ακούς κι εσύ αυτά που λένε για δεύτερες ευκαιρίες, έτσι; Τρώγεται το ξαναζεσταμένο φαγητό, μωρέ; Ή έστω, είναι το ίδιο καλό;
Και τώρα, που αρχίζεις να συνειδητοποιείς κάποια πράγματα, τι; Τι θα κάνεις; Τι μπορείς να κάνεις; Δε σ’ αρέσει η ζωή σας. Μα σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου μακριά. Δεν ήθελες να φτάσετε σ’ αυτό το σημείο. Μα είναι ο άνθρωπός σου. Βαρέθηκες πια. Κουράστηκες. Μα ποιος θα σ’ αγαπήσει περισσότερο; Ποιος θα σε προσέχει τόσο; Κι εσύ σε ποιον θα δώσεις όλο αυτά που δίνεις τώρα;
Δεν είσαι κι άνθρωπος των αλλαγών. Δεν αντέχεις όμως τη ρουτίνα. Μάλλον δεν ξέρεις τι θες, σωστά; Θες τον άνθρωπό αυτό, όχι όμως όπως είναι τώρα. Τον θες όπως ήταν τότε. Όπως ήσασταν τότε. Ναι, έχεις αλλάξει κι εσύ. Δεν προσπαθείς πια. Έχεις αφεθεί, σε έχει πάρει το ρεύμα, δε σε νοιάζει να τον εντυπωσιάσεις, γιατί τον έχεις και σιγά που θα θέλει κι αυτός τώρα αλλαγές.
Κάτσε τώρα ήσυχα. Θα γιορτάσετε την επέτειό σας κι όλα θα ‘ναι μια χαρά. Ο έρωτας πάντα θα χάνεται. Η αγάπη μετράει. Έτσι δεν είναι; Πώς; Εμένα ρωτάς; Μη ρωτάς εμένα. Εγώ δεν ξέρω, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι!
Επιμέλεια Κειμένου Δήμητρας Λογοθέτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δήμητρα Λογοθέτη
