Υπάρχουμε κι εμείς που δεν περιμένουμε το καλοκαίρι γιατί δουλεύουμε σεζόν

Ακούω τώρα όλο τον κόσμο που έχει τρελαθεί με την άφιξη του καλοκαιριού. «Άντε να ‘ρθει το καλοκαίρι» κι «Άντε να ‘ρθει το καλοκαίρι» λένε πλέον μέχρι κι οι τοίχοι με τρομερό παράπονο. Κι απορώ, αλήθεια απορώ. Όσοι είστε μέχρι δεκαοχτώ χρονών, δικαιολογείστε, δε διαφωνώ. Το καλοκαίρι σ’ αυτές τις ηλικίες είναι συνώνυμο της απόλυτης τεμπελιάς. Όλοι οι υπόλοιποι, όμως, τι πάθατε;

Δουλειές δεν έχετε; Τι στο καλό σ’ όλους άδεια θα δώσουν; Θα σηκώσει κάποιος άλλος το βάρος των υποχρεώσεών σας; Αν ναι, κοινοποιήστε το, ρε παιδιά, να το μάθουμε κι εμείς που ακούμε καλοκαίρι και μας σηκώνεται η τρίχα. Έχουμε όλοι δικαίωμα σ’ αυτό το μυστικό. Έχουμε όλοι δικαίωμα σ’ ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Όλοι εσείς που το περιμένετε πώς και πώς, παρακαλώ δείξτε λίγη ανθρωπιά.

Μην είστε τόσο σκληροί γιατί υπάρχουμε κι εμείς, που δε θέλουμε να έρθει αυτό το ρημάδι. Όχι, μη μας λέτε τρελούς. Δεν είναι ότι δε θέλουμε να κάνουμε τα μπάνια μας, την ηλιοθεραπεία μας, να πίνουμε τα δροσερά μας κοκτέιλ και να τρώμε το ψαράκι μας σε γραφικά ταβερνάκια δίπλα στην ακροθαλασσιά. Δεν είναι ότι δε μας αρέσουν οι μπίρες και οι ταράτσες, τα ηλιοβασιλέματα και οι νύχτες με πανσέληνο στην παράλια.

Είναι που δουλεύουμε και, μάλιστα, δουλεύουμε εποχιακά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δουλεύουμε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο που άλλοι απολαμβάνουν, στα beach-bar, στα club που άλλοι διασκεδάζουν, στις ταβέρνες και στις καφετέριες που άλλοι χαλαρώνουν. Δουλεύουμε για να προσφέρουμε διακοπές, σ’ όσους μπορούν να πάνε διακοπές. Και τρέχουμε κι ιδρώνουμε και σκάμε απ’ τη ζέστη για να είναι όσοι πάνε διακοπές χαμογελαστοί και για να έχουμε εμείς ψωμί και το χειμώνα.

Και τι φταίτε εσείς, που εμείς πρέπει να δουλέψουμε; Δεν είναι ότι φταίτε, απλώς μας εκνευρίζει που είστε τόσο χαλαροί τη στιγμή που εμείς κάνουμε το σταυρό μας να κρατήσουν δυο-τρεις μέρες ακόμα οι βροχές, μπας και δε μας χρειαστεί σήμερα το αφεντικό. Μας εκνευρίζει ν’ ακούμε ξανά και ξανά τα σχέδια που κάνετε για τις καλοκαιρινές διακοπές σας και μας εκνευρίζει πιο πολύ όταν μας ρωτάτε: «Εσύ πού θα πας το καλοκαίρι;». Δε θα πάω, ούτε αυτό το καλοκαίρι. Θα δουλεύω.

Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, όχι. Μόνο λίγο ζηλιάρηδες. Ζηλιάρηδες γιατί δεν μπορούμε να χαρούμε την πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Για εμάς, αυτοί οι μήνες δε συνδέονται με ηρεμία, χαλάρωση, ξεκούραση, ξεγνοιασιά κι όλα αυτά τα σχετικά. Δεν έχει καλοκαιρινά φλερτ, έρωτες και λουλούδια. Έχει άγχος, πίεση, κούραση, πολλή κούραση, πάρα πολλή κούραση. Σπασμένα νεύρα, πάρα πολλά σπασμένα νεύρα κι ένα αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι μας που δε μας αφήνει σε ησυχία.

Τι; Τα περνάτε κι εσείς το χειμώνα; Πρώτον, πολλοί από εμάς τα περνάμε και το χειμώνα. Και δεύτερον και κυριότερο, για περάστε τα με σαράντα βαθμούς να μας πείτε, αν συγκρίνονται. Να έχετε τη θάλασσα δίπλα και να μην μπορείτε να βουτήξετε. Να έχετε σκάσει απ’ τη ζέστη και να σας κρατάνε εκεί, κάτω απ’ τον ήλιο γιατί δεν είναι πολύ σίγουροι για τον καφέ που θα πιουν, δεν αποφάσισαν ακόμα. Βγάλτε τα πέρα με τα παιδάκια που θέλουν παγωτό, αλλά δεν ξέρουν τι γεύση. Και με την κυρία με το καπέλο που δεν είναι ευχαριστημένη με το σέρβις.

Συγχύστηκα. Συγχύστηκα τόσο, που θα πάρω το αφεντικό τηλέφωνο να του πω να μη με περιμένει. Αρνούμαι να δουλέψω σεζόν. Αρνηθείτε κι εσείς, να δούμε μετά πώς θα πάνε όλοι αυτοί διακοπές!