Υπάρχουν ζευγάρια που δείχνουν ευτυχισμένα κι είναι όντως ευτυχισμένα

Ίσως, όντως, ο άνθρωπος να γεννιέται με μια τάση να ζηλεύει τους πάντες και τα πάντα. Κι όσο κι αν προσπαθούν να μας διδάξουν να νοιαζόμαστε, ν’ αγαπάμε, η τάση αυτή φαίνεται να μην ξεριζώνεται. Όσο κι αν θέλουμε να τη θάψουμε, να την εξαφανίσουμε, αυτή μας βασανίζει μια ζωή. Κι αν την αφήσουμε να μεγαλώσει, γίνεται κολλητή με την κακία κι άντε μετά να τις κάνεις καλά.

Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ θέλουμε κάποιος να ‘ναι ευτυχισμένος, δε θέλουμε να ‘ναι πιο ευτυχισμένος απ’ ό,τι είμαστε εμείς – ακόμη κι όταν δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε. Λόγος, λοιπόν, αυτή τη φορά θα γίνει για το κράξιμο που τρώνε αυτά τα κακόμοιρα τα ζευγάρια που έχουν το θάρρος, όχι μόνο να δείχνουν ότι είναι μαζί, αλλά να δείχνουν κι ότι περνάνε και καλά μαζί.

Ναι, καλά καταλάβατε. Όλοι γνωρίζετε τουλάχιστον ένα τέτοιο ζευγάρι. Πρόκειται για ‘κείνους που ποτέ δεν έκρυψαν ότι είναι μαζί, ποτέ δε φοβήθηκαν τι θα πει ο κόσμος. Κι ο κόσμος, τελικά, είπε πολλά. Γιατί και ποιος δεν έχει, αν όχι σχολιάσει, έστω σκεφτεί, τη στιγμή που βλέπει δυο ανθρώπους να ‘ναι χαρούμενοι μαζί, το κλασικό «Μην τους βλέπεις έτσι. Ποιος ξέρει τι προβλήματα θα ‘χουν κι αυτοί».

Είναι τα ίδια εκείνα ζευγάρια που περπατούν πάντα χέρι- χέρι. Αγκαλιάζονται και φιλιούνται ό,τι ώρα τους καπνίσει, χωρίς να δίνουν σημασία στον κόσμο γύρω τους. Θα τη δεις να του κάνει νάζια και θα τον δεις να της χαμογελάει κάθε τρεις και λίγο. Είναι αυτά τα ζευγάρια που χάνονται ο ένας στο βλέμμα του αλλού. Γελούν δυνατά. Και γελούν δυνατά, γιατί η ευτυχία πάντα κάνει θόρυβο.

Κι ο θόρυβος αυτός πάντα θα ενοχλεί. Κι η ζήλια που λέγαμε ξετρυπώνει. «Τι κέρατο να ‘χει φάει αυτός άραγε απ’ αυτή που τώρα του κάνει γλύκιες. Καλά αυτός γραμμένη την έχει, καβάτζα, αυτή τρέχει από πίσω του». Ένα σωρό τέτοιες κακίες περνούν απ’ το μυαλό μας, σαν άμυνα στο θόρυβο που λέγαμε. Λες κι αν διαλύσουμε τη χαρά του αλλού, εμείς θα νιώσουμε καλύτερα.

Μα τα ζευγάρια αυτά δεν πτοούνται. Δεν ακούν τίποτα και κανέναν. Συνεχίζουν κανονικά κι ας ξέρουν τι μπορεί να σκέφτεται ο κόσμος, τι μπορεί να λέει. Θα τους δεις και στα social media. Ποστάρουν φωτογραφίες μαζί. Ανεβάζουν τραγούδια ο ένας για τον άλλο. Κάνουν κοινά check-in. Θα δεις η παρέα του ενός να γίνεται και παρέα του άλλου. Γενικά, θα βαρεθείς να τους βλέπεις μαζί.

Κι όμως δύσκολα θα σκεφτείς ότι περνάνε όντως τόσο καλά, όσο δείχνουν. Κανείς δε θα πει ότι δεν έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο, απλώς έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο, έχουν ανάγκη να ‘ναι πάντα και παντού μαζί. Κανείς δε θα σκεφτεί ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν γίνει ένα, έχουν βρει αυτό που όλοι θέλουμε να βρούμε. Αντίθετα, πολύ πιο εύκολα τους χαρακτηρίζουμε ψεύτικους. Τους κολλάμε το ταμπελάκι των δήθεν κι έτσι ησυχάζουμε μέσα μας.

Καλύτερα τελικά που δεν είμαστε στη θέση τους, γιατί εμείς ψάχνουμε κάτι αληθινό, δεν έχουμε ανάγκη να μας βλέπει ο κόσμος. Αυτοί ξεφτιλίζονται κι από στιγμή σε στιγμή θα χωρίσουν. Και μετά καλά θα κάνει και θα γελάει ο κόσμος όλος με τα καμώματά τους. Αχ, δεν κοιτάει ο καθένας την καμπούρα του, λέω εγώ;

Και για να σας προλάβω, όχι δε λέω ότι τα ζευγάρια που δείχνουν ευτυχισμένα είναι και τα μόνα ευτυχισμένα. Πολλοί επιλέγουν να μοιράζονται την ευτυχία τους μόνο με το ταίρι τους κι όχι με τον κόσμο όλο -χωρίς αυτό, φυσικά, να τους κάνει λιγότερο ή περισσότερο χαρούμενους. Ούτε λέω ότι τα ζευγάρια που φαίνονται ευτυχισμένα είναι όντως πάντα ευτυχισμένα. Λέω απλά να μην κατακρίνουμε, να μην κράζουμε, να μη βγάζουμε κακία.