Κοριτσοπαρέα, σε καφέ, Τρίτη απόγευμα.
Θέμα συζήτησης ένας τύπος και φυσικά σκάει το αιώνιο ερώτημα.
«Τι γίνεται ρε Νέλλη με τον Τάδε;»
«Όλο και με περιτριγυρίζει…» Αθώο τάχα γελάκι. «Δεν ξέρω πάντως φιλενάδα. Δε μου έχει κάνει ακόμα κλικ».
Αχ, δεν της έκανε κλικ της καλής μου. Κι ο άλλος ψάχνει ακόμα το λόγο που η Νέλλη δεν ανταποκρίνεται.
Το κλικ.
Το κλικ είναι ένα από τα σύγχρονα μυστήρια της γυναικείας φύσης, μαζί με το «τι σκέφτεσαι;» στο κρεβάτι, και το «πού πάει η σχέση μας;».
Ας το πιάσω ανάποδα ο δόλιος.
Η σχέση μας πάει κι αυτό είναι υγιές. Δε σου αρκεί; Θέλεις και τον προορισμό;
Συγγνώμη μα δεν είμαστε το λεωφορείο της γραμμής.
Όσο για το τι σκέφτομαι, απλώς νυστάζω και δεν έχω όρεξη για κουβέντα τώρα.
Είναι κι αυτό το ρημάδι το κλίκ.
Δε θα σε ξενερώσω με περισπούδαστες δηλώσεις του τύπου «η έλξη είναι απλώς μια χημική ουσία στον εγκέφαλό σου». Δε θέλω να σε ισοπεδώσω.
(Συγγνώμη, δεν μπόρεσα να κρατηθώ… Όσο έχω διαβάσει, δε βρήκα καμία μελέτη που να αποδεικνύει με στατιστικώς σημαντικό τρόπο ότι οι σχέσεις που ξεκινούν με το πολυπόθητο κλικ έχουν καλύτερη μοίρα από τις ακλικάριστες).
Η έννοια του κλικ άλλοτε έχει θετική απόχρωση κι άλλοτε αρνητική, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για αντικείμενα και για ανθρώπους.
Για παράδειγμα στη βόλτα σου στην Ερμού μπορεί να σου κάνει κλικ ένα ζευγάρι παπούτσια, ενώ στη βραδινή σου έξοδο δε θα ασχοληθείς με τον τύπο που θα σου την πέσει επειδή δε σου έκανε κλικ ή θα αφήσεις τον χρόνο να κυλήσει μέχρι να νιώσεις για αυτόν ένα μαγικό κλικ.
Να ξεκαθαρίσω το εξής. Η θετική χροιά του κλικ δε με ενοχλεί ιδιαίτερα.
Όπως όλα τα πράγματα σε αυτή ζωή που έχουν πολλαπλά ονόματα, κάπως έτσι είναι κι αυτό.
Εσύ θα το πεις κλικ, εγώ θα το πω κάπως αλλιώς. Οπότε δεν έχω θέμα με αυτό.
Η βλακεία ξεκινάει από τη στιγμή που περιμένεις κάποιο ιπτάμενο, επουράνιο κλικ για να κάνεις το επόμενο βήμα. Κι άντε, άκουσες αυτό το περιβόητο κλικ. Σε εκείνον έκανες κλικ; Ας πούμε ότι έκανες. Τι θα κάνεις από εδώ και πέρα;
Θα επιβεβαιώνεις τον έρωτά σου καθημερινά με την ακρόαση του κλικ;
Το κλικ είναι ηχητικό.
Η ακοή όμως είναι από τις τελευταίες αισθήσεις που κινητοποιούνται για να αναγνωρίσουν κάτι ερωτικό στη στρατόσφαιρά σου.
Αφή, όραση, γεύση… Αυτές είναι οι πρώτες αισθήσεις που συλλέγουν τα ερεθίσματα από τις κεραίες σου και συνήθως δεν είναι ευαίσθητες στα ακροαστικά ούτε λειτουργούν με στηθοσκόπιο.
Οπότε πάψε να αποφασίζεις βάσει κάποιου ονειρεμένου εσωτερικού κλικ εκτός κι αν ανήκεις στην επιτροπή των βραβείων Όσκαρ και πρέπει να απονείμεις εκείνο των καλύτερων ηχητικών εφέ.
Και μεταξύ μας τώρα… Ξέρεις καλά ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων είναι πάντοτε πολυπλοκότερη από ένα κλικ· θέλει ιδρώτα και πόλεμο.
Όσα κλικ κι αν άκουσες στην αρχή μιας σχέσης, κανένα από αυτά δε θα σου δώσει τη μαγική λύση όταν καταφθάσει το πρώτο γκρίζο συννεφάκι.
Άφησε να κάνει κλικ μόνο το ποντίκι το γκρίζο στον αρχαίο σου υπολογιστή· στα συναισθήματα πάτησε το mute και κάνε εκείνο που σου βγαίνει.
Τα πράγματα που θα θυμάσαι, ακόμη κι εσύ καλή μου που άκουσες το κλικ, με τυχαία σειρά είναι η αίσθηση του ζεστού χεριού, μπλεγμένο στο δικό σου· εκείνο το χειμωνιάτικο Σαββατοκύριακο που σου έκανε έκπληξη το ταξίδι στο νησί· οι παγωμένες του πατούσες· η τσίχλα κανέλλα· το κυνηγητό με τις σαπουνάδες, γυμνοί, που έκανε το σπίτι χάλια· ένα ξυπνητήρι που αγνόησες για δέκα μαγικά λεπτά στις εφτά το πρωί· εκείνη η μελοδραματική ταινία που τον έπεισες να δείτε, στην οποία γελούσε με τα καμώματα των ηρώων όσο εσένα πήγαινε το δάκρυ κορόμηλο, κι έπειτα γελούσες κι εσύ…
Κι όλα αυτά αξίζουν πολύ περισσότερο από κάθε μακρινό, ανούσιο κλικ…
Συντάκτης: Βασίλης Γιαννούλης
