Το κόσκινο του Ερατοσθένη είναι ένας εξαιρετικά απλός στη σύλληψή του, γραμμικός αλγόριθμος για την εύρεση όλων των πρώτων αριθμών μέχρι έναν συγκεκριμένο ακέραιο.
Η διαδικασία ξεκινά με τη δημιουργία μιας λίστας με όλους τους διαδοχικούς ακέραιους αριθμούς μέχρι ένα όριο. Η λέξη κλειδί είναι «όλους».
Είναι τόσο απλή διαδικασία όσο εκείνη του μετρήματος των ανθρώπων της ζωής μας.
Αν στη θέση των αριθμών βάλεις όλους τους ανθρώπους της ζωής σου, προσπαθώντας να εντοπίσεις όσους άξιζαν, θα δημιουργηθεί ένα χρωματιστό κολάζ από εκείνους που προσπέρασες ή σε προσπέρασαν, που θέλησαν να μπουν στη ζωή σου και δεν το επέτρεψες ή που προσπάθησες να χωρέσεις στη ζωή σου και δε σε άφησαν.
Αυτή η διαδικασία ξεκινάει από την παιδική ηλικία, όταν ξεκινάει κι η διαμόρφωση της προσωπικότητας.
Ένα κοριτσάκι ζητάει από τον πατέρα της ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Εκείνος της το κάνει δώρο. Για λίγες ώρες, εκείνη είναι το πιο ευτυχισμένο πλάσμα του κόσμου κι ο μπαμπάς της την αγαπάει όσο δε θα την αγαπήσει ποτέ κανείς.
Το ίδιο κοριτσάκι ζητάει το ίδιο δώρο από τον μπαμπά, μα εκείνος δεν της κάνει το χατίρι. Το κοριτσάκι βάζει τα κλάματα κι ουρλιάζει στον μπαμπά «δε με αγαπάς!»
Αυτή η συναισθηματική διαδικασία άμυνας ονομάζεται splitting, ή διαχωρισμός, κι αποτελείται από δύο φάσεις ή κύκλους: την εξιδανίκευση (idealization), δηλαδή την απόδοση υπερβολικών θετικών χαρακτηριστικών στους άλλους και την υποτίμηση (devaluation), η οποία έγκειται στην απόδοση αυθαίρετων αρνητικών χαρακτηριστικών στους άλλους.
Στην παιδική ηλικία, οι φάσεις εξιδανίκευσης κι υποτίμησης διαδέχονται η μία την άλλη ταχύτατα, σαν σκηνικά στο θέατρο.
Όλες οι σεκάνς είναι σε μαύρο κι άσπρο φόντο, χωρίς ενδιάμεσα γκρίζα χρώματα.
Στην κανονική ζωή, οι μεταπτώσεις έχουν χρώματα.
Όταν για κάποιον λόγο, το δίπολο εξιδανίκευσης κι υποτίμησης διατηρηθεί και στην ενήλικη ζωή, οι συμπεριφορές που ορίζονται από αυτές τις φάσεις έχουν έναν χαρακτήρα απολυτότητας.
Όλοι εκείνοι που θαυμάσαμε κι αγαπήσαμε είναι οι άνθρωποι που πέφτουν περισσότερο στα μάτια μας.
Μάλλον εκεί είναι βασισμένη η σοφία της φράσης «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο απότομη είναι η πτώση του».
Ένας φίλος που δεν μας στάθηκε τις δύσκολες στιγμές, ένας σύντροφος που μας πρόδωσε εκείνο το βράδυ που χτυπήσαμε την πόρτα και φύγαμε, μια μάνα που δεν δέχτηκε τις διαφορετικές επιλογές μας στη ζωή.
Δεν ξέρω με ποια συχνότητα ή ποια κριτήρια επιλέγεις τους ανθρώπους της δικής σου ζωής, μα αν νομίζεις ότι όλοι όσοι ανεβοκατεβάζουν ανθρώπους με αυθαίρετες κρίσεις πάνω στον ενθουσιασμό ή στον θυμό τους, γυρίζουν στο σπίτι κι είναι καλά με αυτό, κάνεις λάθος.
Γιατί η συναισθηματική βόλτα με το τραινάκι το τρόμου στο λούνα παρκ έχει την πλάκα της για λίγο, αλλά κανείς δεν διαλέγει μια ολόκληρη ζωή συνεχόμενης βόλτας με το τραινάκι, με μόνη στάση τα δύο λεπτά που διαρκεί η επιβίβαση κι η αποβίβαση.
Το κόσκινο που χρησιμοποιούμε όλοι για να μετρήσουμε τους ανθρώπους της ζωής μας, έχει άνισα ανοίγματα, που άλλοτε είναι τεράστια, επιτρέποντας να περάσουν μέσα μας άνθρωποι αλόγιστα, κι άλλοτε τόσο μικρά που δεν φιλτράρουν ούτε τα μικρότερα μόρια σκόνης.
Κλέβουμε αγαπητέ το κόσκινο, όλοι κλέβουμε.
Τους ανθρώπους που θέλουμε να κρατήσουμε τους μεταφέρουμε προς τις μεγαλύτερες τρύπες, για να περάσουν ολόκληροι μέσα από τα κενά μας.
Να μας ποτίσουν μέχρι το κόκκαλο.
Συντάκτης: Βασίλης Γιαννούλης
