Δεν υπάρχει πιο δύσκολη στιγμή απ’ εκείνη που καταλαβαίνεις πως δεν έχεις απέναντι σου τον άνθρωπο που νόμιζες. Είτε αυτός ήταν φίλος, είτε σύντροφος, είτε συνεργάτης. Γιατί αν μη τι άλλο, το να πλάσεις έναν άνθρωπο στο μυαλό σου, θέλει ενέργεια, θέλει κόπο και χρόνο. Χρησιμοποιείς αυτά που σου έχει δείξει για εκείνον (και πολλές φορές δυστυχώς αυτά που εσύ θέλεις να δεις σε εκείνον) και πλάθεις μια εικόνα. Όταν λοιπόν αυτή η εικόνα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και καταλήγει πλασματική, απογοητεύεσαι, λογικό και επόμενο. Το ερώτημα είναι ένα: Ποιος φταίει γι’ αυτό;
Κάθε λεπτό που περνάς με κάποιον άνθρωπο, εκείνος σου δείχνει ποιος είναι ακόμα κι αν το κρύβει. Οι προθέσεις του, οι ιδέες του, οι κινήσεις του, πάντα κάτι θα σου φανερώνει το τι κρύβεται κάτω από τη μάσκα. Μάλιστα για να είμαστε ειλικρινείς, τις περισσότερες φορές κανείς δε φοράει μάσκα, απλώς εμείς οικειοθελώς και βλακωδώς επιλέγουμε να αγνοήσουμε τα λάθη του άλλου, τις φορές που μας πλήγωσε και τις φορές που μας έκανε να αισθανθούμε λίγοι. Βρισκουμε δικαιολογίες για τις πράξεις του και συνεχίζουμε στο ίδιο τροπάριο χωρίς ποτέ ν’ αναλογιστούμε πραγματικά ότι τα τραύματα κάποιου, οι δυσκολίες που περνάει και το πόσο καλές προθέσεις -ίσως- έχει, δεν αλλάζουν τα πράγματα. Στο τέλος της ημέρας ένα άτομο που σε πληγώνει επανειλημμένα με τις επιλογές του, δεν κάνει για σένα. Στο τέλος της ημέρας ένα άτομο που δε δείχνει ενσυναίσθηση, δε μιλάει με σεβασμό, δε χαλιναγωγεί τον εαυτό του, θα σε ρίξει. Κι είτε σε αγχώσει, είτε σε θυμώσει, είτε σε στεναχωρήσει, σου έχει στερήσει ενέργεια και διάθεση την οποία θα μπορούσες να αφιερώσεις άλλου αν δεν προσπαθούσες καθημερινά να το παίζεις ο καλός Σαμαρείτης.
Στο τέλος της ημέρας λοιπόν, δεν είμαστε οι ικανότητες, αλλά οι επιλογές μας -δεν το λέω εγώ αυτό παιδιά, το λέει η J.K Rowling “It is our choices, Harry, that show what we truly are, far more than our abilities”. Κι εφόσον μονάχα οι επιλογές μας σ’ αυτόν τον κόσμο, ας μάθουμε να τις παίρνουμε με προσοχή και τουλάχιστον να τις τιμάμε. Κάθε φορά που κάποιος μας απογοητεύει, ας σταματήσουμε να λέμε “με κορόιδεψε”, γιατί όλοι ξέρουμε πως δεν είναι έτσι τις περισσότερες φορές. Ας καταλάβουμε πως πρέπει να εμπιστευόμαστε τα αρχικά μας ένστικτα για τους ανθρώπους, να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, αλλά να μην ξεχνάμε τις πρώτες εντυπώσεις, να μη χτίζουμε τοίχους από φόβο, αλλά να μην γκρεμίζουμε και την άνεση μας για εκείνη του άλλου.
Στο τέλος γιατί, μόνοι μας θα μπούμε στο μπάνιο να καθαρίσουμε τη βρωμιά της ημέρας από πάνω μας, μόνοι μας θα σηκωθούμε να δώσουμε τη μάχη μας και να σταθούμε σωστοί απέναντι σε εμάς, τους άλλους και τις υποχρεώσεις μας. Και αν κάθε φορά που παίρνουμε μια επιλογή, εθελοτυφλούμε για να μη δυσαρεστήσουμε τον άλλον ή για να μη δυσαρεστηθούμε πρόσκαιρα οι ίδιοι, τότε πραγματικά στο τέλος ημέρες δε θα έχει μείνει καμία επιλογή πάνω μας για να την πάρουμε, τον έλεγχο της ζωής μας θα τον έχουν άλλοι -και θα είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνουμε τότε κάτι γι’ αυτό.
