Θα μπορούσε να είναι φάρσα; Ναι θα μπορούσε. Είναι όμως; Όχι δεν είναι. Ο λόγος για την Υπουργό Εργασίας κα Δόμνα Μιχαηλίδου η οποία μάλλον έχει κάνει κάποια συμφωνία με το εθνικό αρχείο κοτσάνας κι έχει αποφασίσει να μας πετάει μία ανά μήνα (ή και λιγότερο) για να μη βαριόμαστε. Έτσι, μετά το μαργαριτάρι της για το ότι πρέπει να περπατάμε 8 χιλιόμετρα τη μέρα, οπότε καλώς τα παιδιά πηγαίνουν σε σχολείο που είναι στου διαόλου το κέρατο, πέρασε στην επόμενη πίστα. Στους συνταξιούχους.
Πιο συγκεκριμένα, στην εκπομπή του κου Γιώργου Αυτιά δήλωσε: «Είναι σημαντικό αυτό για το νοικοκυριό. Εγώ βλέπω τη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι 72 χρονών. Είναι μια γυναίκα μέσα στην ενέργεια, μέσα στη δύναμη, δηλαδή θα θέλει η ίδια να δουλέψει από τη στιγμή ότι η σύνταξή της δε θα κοπεί», ως συνέχεια του ανοίγματος πλατφόρμας στην οποία μπορούν συνταξιούχοι να δηλώνουν παράλληλα κι εργαζόμενοι, κρατώντας τη σύνταξή τους, με τον δημοσιογράφο να ενθουσιάζεται που τα νούμερα ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, αφού ο αρχικός στόχος ήταν οι 50.000 κι έφτασαν τους 54.000 ρε παιδιά!
Ασφαλώς δεν περνάει από το μυαλό της κας Μιχαηλίδου πως ένας άνθρωπος 72 ετών ο οποίος έχει φάει 50 χρόνια στην αγορά εργασίας, είναι περισσότερο πιθανό να εργάζεται γιατί έχει ένα ενοίκιο 600 ευρώ και μια σύνταξη 350, ή γιατί έχει να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση και το νοσοκομείο του ζητά 500 ευρώ φακελάκι για απογευματινό χειρουργείο ή να περιμένει κάνα χρόνο. Δεν περνάει από το μυαλό της κας Μιχαηλίδου ότι σαφώς και μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος 70 χρονών να είναι παραγωγικός και καλά κάνει, όμως υπάρχουν χίλιοι δυο άλλοι τρόποι που περιλαμβάνουν την ασφάλεια και ξεκούρασή του. Πού να πάει το μυαλό της ότι το να βρίσκεται σε μια απαιτητική συνθήκη εργασίας ένας άνθρωπος 70 κι 80 ετών, δεν κάνει καλό ούτε στον ίδιο ούτε στο λειτούργημά του, ενώ παράλληλα δε δίνονται ευκαιρίες σε νέα άτομα, τα οποία μπορεί να μην έχουν εμπειρία να βγουν στην αγορά εργασίας. Τέλος, μπορεί να μην μπορεί να φανταστεί η γυναίκα, πως ένας άνθρωπος στα 72 χρόνια που θα μπει στη διαδικασία να δουλέψει κρατώντας τη σύνταξή του, μπορεί να εκβιάζεται, να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης εργοδοτών και πάει λέγοντας.
Και γενικώς κα Δόμνα μου Μιχαηλίδου μου, δεν μπορούμε να θεωρούμε σε αυτή την έρμη τη χώρα ότι το κράτος θα μας συντρέξει μόνο όταν είμαστε με το ένα πόδι στον τάφο και καμιά φορά ούτε και τότε. Η σύνταξη είναι δικαίωμα, όπως και δικαίωμα είναι να μπορεί ένας άνθρωπος να αράξει το κορμί του αφού έχει φτύσει αίμα 50 χρόνια να δουλεύει. Το να εκμεταλλεύεται ο χ υπουργός την ανάγκη για χρήματα με σκοπό να μειώσει τεχνηέντως τα ποσοστά ανεργίας, εικονικά, είναι το λιγότερο λυπηρό κι αρκετά ανήθικο.
Από την άλλη βέβαια, αν δε δουλέψεις στα 72 σου πότε θα δουλέψεις ρε παιδιά; Και τι να κάνεις, να κάθεσαι και να τα ξύνεις; Ντροπής πράγματα είναι αυτά.
