Το slαt-shaming είναι μια μορφή ψυχολογικής βίας κι ουσιαστικά αφορά την πράξη της καταδίκης ενός ατόμου για μια συμπεριφορά που θεωρείται ότι βρίσκεται εκτός της σφαίρας της αξιοπρέπειας ή της ηθικής. Συνήθως αφορά ζητήματα σ3ξουαλικής φύσης, όπως η κριτική για το με πόσους συντρόφους έχει υπάρξει κανείς, ή το πώς εκφράζει τη σ3ξουαλικότητά του. Μπορεί και να εμφανιστεί με υπονοούμενα, όπως η κριτική της ενδυμασίας ενός ατόμου- ή/και να φτάσει να περιλαμβάνει ως και victim blaming για κάποιο σ3ξουαλικό έγκλημα. Ενώ οποιοσδήποτε μπορεί να ντροπιαστεί ως “slαt”, αυτό συμβαίνει συχνότερα σε άτομα που είναι γυναίκες και σε ομοφυλόφιλους άνδρες.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να φέρει στο μυαλό του περιπτώσεις στις οποίες έχει βρεθεί μπροστά ή έχει υπάρξει μέρος ενός slαt shaming. Στην Ελλάδα, άλλωστε, το έχουμε ψωμοτύρι. Τι φορούσε αυτή, γιατί προκάλεσε, ε με πόσους έχει πάει πια; Κι αυτό το «με πόσους έχει πάει πια» κλήθηκε να αντιμετωπίσει και ο Σπύρος Μπιμπίλας, όχι ως γυναίκα, αλλά ως ομοφυλόφιλος άντρας. Κι αναρωτιόμαστε, αν αυτοί οι 25 άνθρωποι που μοιράστηκε το κρεβάτι του, τύχαινε να είναι γυναίκες, θα θεωρούσε κανείς πως έχει χάσει τον λογαριασμό και θα τον κατηγορούσε για σ3ξουαλική ασυδοσία;
«Πολύ μεγάλο κεφάλαιο, είμαι ευτυχής μπορεί να μην έχω σύντροφο τώρα, αλλά έχω ζήσει 4 έρωτες πολύ δυνατούς. Είδα έναν κύριο που είπε “έχασε τον λογαριασμό”, δε χάνεις τον λογαριασμό άμα έχεις πάει με 25 άτομα στη ζωή σου. Τον λογαριασμό τον κάνουν αυτοί που πάνε με χιλιάδες άτομα κι εγώ ξέρω με χιλιάδες ανθρώπους που έχουν πάει με χιλιάδες άτομα. Είτε γυναίκες είτε άντρες, παντρεμένους ή ανύπαντρους», ανέφερε στη χθεσινή συνέντευξή του ο ίδιος καλεσμένος στην εκπομπή «Στιγμές», απαντώντας έμμεσα στο σχόλιο του Αλέξη Κούγια, ότι «έχει χάσει τον λογαριασμό».
Κι ενώ μπαίνει στη διαδικασία να υπεραμυνθεί των επιλογών του, εμείς θα το προχωρήσουμε κι ένα βήμα παραπέρα και θα ρωτήσουμε το εξής. Στους πόσους συντρόφους θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό να μένει κανείς; Κι έστω, ότι είτε πάει με 25 είτε με 1025 χάνει τον λογαριασμό. Είναι ζήτημα αυτό που αφορά οποιονδήποτε άλλο πέρα από τον ίδιο; Χάνει την αξία του ή αλλοιώνεται η προσωπικότητά του, επειδή έχει συναινετικές σ3ξουαλικές σχέσεις >= της μίας; Κι αν ναι, γιατί είναι τόσο σπάνιο το φαινόμενο να συναντάται τέτοιου είδους κριτική απέναντι σε straight άνδρες;
Η περίπτωση Σπαλιάρα, για παράδειγμα, ήταν όντως μια τέτοια, στην οποία ο ηθοποιός δήλωσε ότι έχει βρεθεί στο κρεβάτι με 4.000 γυναίκες, κι έπεσε το ίντερνετ. Όχι όμως με το να θίγουν την προσωπικότητά του. Όχι όμως με το να πλήττεται η υπόληψή του. Ακόμα βέβαια κι έτσι, υπέστη ένα είδος slαt shaming και ήταν λάθος, όπως κι εξαιρετικά σπάνιο. Γιατί σε κάποιες περιπτώσεις, οι ερωτικές συνευρέσεις φαίνεται να προσδίδουν κύρος κι εμπειρία, αντί για ντροπή κι αλλοίωση της προσωπικότητας;
«Ευτύχησα να ζήσω τέσσερις σημαντικούς έρωτες οι οποίοι είναι σαν οικογένειά μου, εκτός από τον έναν που χάθηκε. Δεν έφυγε από τη ζωή, χάθηκε. Αλλά δεν ήθελα εγώ» είπε ο Σπύρος Μπιμπίλας στις δηλώσεις του, μιλώντας ανοιχτά για τις σχέσεις που έχει κάνει.
«Οι άνθρωποι που αισθάνομαι ότι με φρόντισαν και μου έδωσαν τόσο μεγάλες στιγμές στη ζωή μου ανά δεκαετία, είναι οι άνθρωποι της οικογένειάς μου, τα ίδια μου τα αδέρφια μου, οι άνθρωποι που είναι κοντά μου, είμαστε σαν αδέρφια. Γιατί δυστυχώς ο έρωτας κάποτε τελειώνει και δεν τέλειωσε ποτέ από τη δική μου πλευρά, τέλειωσε από την άλλη πλευρά. Τέλειωσε από την άλλη πλευρά, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι ήθελα να χάσω τον άνθρωπο αυτό από τη ζωή μου, τον κράτησαν σαν αδερφό, σαν παιδί μου, ανά περίπτωση», ανέφερε μεταξύ άλλων κι όλα όσα περιγράφονται είναι απλώς αποχρώσεις των πολλών και διαφορετικών σχέσεων που μπορούμε να αποκτήσουμε μεταξύ μας. Είναι ένα δείγμα πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην αγάπη και την επιθυμία, εφόσον υπάρχει συναίνεση. Πως τέλοσπάντων οι άνθρωποι δικαιούνται και να ερωτευτούν και να χωρίσουν και να πηδηχτούν με όσους κι όσες επιθυμούν, χωρίς να χρειάζεται να απολογηθούν γι’ αυτό.
