Γράφει ο Βαγγέλης Προβιάς, συγγραφέας.
Μπορώ να παντρευτώ τον σύντροφό μου, όπως και όποτε θέλω, απλά και γρήγορα. Μπορώ να μιλήσω για τη σχέση μου, για τον σύντροφό μου, με οποιονδήποτε, να εκφράσω τη στενοχώρια μου για έναν χωρισμό, να εκφράσω χαρά όταν γνωρίσω κάποιον που φαίνεται να ταιριάζουμε. Μπορώ να δείξω τρυφερότητα στον σύντροφό μου χωρίς να έχω ανησυχία τι θα σκεφτούν ή τι θα κάνουν οι άλλοι που θα μας δουν στον δρόμο, στο αυτοκίνητο, στην παραλία.
Μπορώ να προσπαθήσω να νοικιάσω ή να αγοράσω σπίτι μαζί με τον σύντροφό μου χωρίς να αγχώνομαι για το πώς θα το πάρει ο τωρινός ιδιοκτήτης. Μπορώ σχεδόν αυτόματα να κληρονομήσω τον σύντροφό μου. Δε χρειάζεται να εξηγήσω, να αιτιολογήσω, ή να δικαιολογήσω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Δε χρειάζεται καν να τον αποσαφηνίσω.
Η κοινωνία με αποδέχεται, δε με ανέχεται απλώς. Έχω αυτόματα την επιμέλεια των παιδιών μου, αν πεθάνει ο σύντροφός μου. Δε θεωρούμε (με “αι” γράφεται, χαζό προβατάρκουδο!) εξαίρεση, ή πρόβλημα, ή κάτι που χρειάζεται ειδικό χειρισμό, από τη θρησκεία μου. Δεν έχει ποτέ χρειαστεί να υποκριθώ πως έχω άλλον σεξουαλικό προσανατολισμό από αυτόν που έχω πραγματικά, σε κανένα πλαίσιο.
Μπορώ να επισκεφτώ τον σύντροφό μου στο νοσοκομείο χωρίς να χρειαστεί να πω ότι είμαι αδελφός ή κουνιάδος. Δε θεωρεί κανένας ότι εγώ προκάλεσα το AIDS στην κοινωνία, ότι είμαι παιδεραστής, ότι δεν μπορώ να είμαι μάγειρας ή σερβιτόρος επειδή έχω ειδικά μικρόβια. Κανείς δεν είναι πεπεισμένος ότι κάποιος με βίασε όταν ήμουν μικρός, ή ότι είμαι συγχυσμένος και γι’ αυτό επιλέγω συντρόφους που έχουν ίδιο φύλο.
Δεν ανησυχώ μήπως κι έχω παράξενους γείτονες. Όταν ήμουν εφηβάκι δε χρειαζόταν να κρύβω ποιος μου αρέσει ερωτικά, με ποιον θα ήθελα να κάνω αγκαλιές και χάδια. Δεν είχα άγχος πώς θα πω και τι στους γονείς μου. Δεν ανησυχώ για προσβλητικές και πληγωτικές χοντράδες που μπορεί κάποιος να πετάξει στο οικογενειακό τραπέζι.
Ποτέ δε χρειάστηκε να πω ψέματα για τα bar που πηγαίνω, ή για το γεγονός πως πέρασα υπέροχα στο pride. Ποτέ δεν έμαθα ότι έδιωξαν κάποιον που έχει ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό με μένα από το σπίτι του, ότι δεν του μιλάει ο πατέρας του, ή μητέρα του, ότι δεν μπορεί να πάει καν στο νησί του, στον πατρογονικό τόπο. Ποτέ δε με ρώτησε κανείς ποιος είναι ο άντρας στη σχέση και ποιος η γυναίκα. Έστω για πλάκα. Ποτέ δε μου έχουν πει “εγώ έχω και φίλους σαν και σένα, να δες, δες!”.
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια για σένα, είναι υπέροχο! Αλλά, δεν είναι καθόλου πραγματικότητα, για εκατομμύρια άλλους. Και γι’ αυτό χρειαζόμαστε, σε κάθε εκδοχή του, το #pridemonth. Μέχρι να μην το χρειαζόμαστε.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
