Λίγος σ3ξισμός και λίγη ελιτίστικη δηθενιά και να ‘σου η κριτική για την Πάολα που τόλμησε -για κάποιους- να τραγουδήσει Καββαδία. Η Πάολα, «η σκυλού», μια από τις πιο αυθεντικές λαϊκές φωνές που έχουμε στην Ελλάδα, «τόλμησε» να πιάσει στο στόμα της ποιότητα και κάποιοι δεν άντεξαν αυτόν το ξεπεσμό. Και εννοείται μιλάω με σαρκασμό, διότι η αστυνομία της τέχνης το έχει παρακάνει.

Τα σοβαροφανή σχόλια, ορκισμένων μάλλον φιλότεχνων, έκαναν το γύρω του διαδικτύου «κράζοντας» την Πάολα:

«”Γιέ μου πού πας?μάνα θα πάω στα σκυλάδικα!” Πάολα εκστασιασμένη, αγριεμένη, με ανάλογο ντύσιμο σκυλάδικοπαρακμιακού μαγαζιού και ροκ φίρμας των 80’ς και “δώσσσσσε μαέστροοο!” τραγουδάει Καββαδία-Μικρούτσικο το κορυφαίο “οι 7 νάνοι στο S-S Cyrenia” της πετάνε λουλούδια και στην κορύφωση του ποιήματος τραγουδιού μια λουλουδού περιμένει υπομονετικά δίπλα της με το δίσκο γεμάτο λουλούδια να της τον αδειάσει (γιατί ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και ξοδεύει για να επιδεικνυεται άμα λάχει να ουμ). Να γελάσω η να μπήξω τις φωνές δεν ξέρω…».

Ένα άλλο σχόλιο στο Facebook έλεγε:

«Γιατί βρε Πάολα μου, γιατι βρε κούκλα μου; Γιατί δε μένεις στο δικό σου ρεπερτόριο που τα πας τόσο καλά; Γιατί βρε ομορφιά μου ακουμπάς τα ιερά και τα όσια; Γιατί πρέπει να τρίζουν κοκκαλακια; “Πάμε μαέστρο”, λουλουδουδες και γαρύφαλλα στους 7 Νάνους; Λίγη συναίσθηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν».

Μήπως πρέπει να ξεφύγουμε λίγο από τον ελιτισμό μας, που ξεχωρίζει την έντεχνη μουσική από την άτεχνη; Με γεια της και με χαρά της, της Πάολα. Γούσταρε και μπόρεσε (και με μεγάλη επιτυχία) και ερμήνευσε στο σκυλάδικο Καββαδία και Μικρούτσικο. Καταρχάς τα σκυλάδικα, αυτή η για κάποιους κομ ιλ φο «ντεκαντάνς» κουλτούρα, αφορά μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων και είναι στοιχείο της λαϊκής μας κουλτούρας. Και μέσα στα μπουζούκια (που κάποτε όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί της σύγχρονης ιστορίας αφήνανε μηνιάτικα στα πρώτα τραπέζια και ανήλικα παιδιά κοιμόντουσαν σε γκαρνταρόμπες – το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ) υπάρχει τέχνη, υπάρχει κέφι και φυσικά υπάρχει πολιτισμός. Αν ταιριάζει σε όλους είναι άλλο θέμα, όμως οι καλλιτέχνες είναι πολύπλευρα όντα τα οποία έχουν τη δύναμη να μεταμορφώνονται και να ερμηνεύουν κατά βούληση. Κλασσικό παράδειγμα, η Δέσποινα Βανδή, η οποία έχει δηλώσει φανατική ροκού και σε κάθε ευκαιρία λέει τη ροκιά της. Τι, ιεροσυλία στους ACDC; (σκασίλα τους μεγάλη και δέκα παπαγάλοι).

Τέλος, να πούμε ότι τα σ3ξιστικά σχολιάκια δεν περνάνε απαρατήρητα – και γενικά δεν περνάνε. Αυτά του τύπου η Πάολα τραγουδά Μικρούτσικο με βαθύ ντεκολτέ είναι τελείως άστοχα. Δεν ξέραμε ότι τρίζουν κόκκαλα άμα φοράς μπούστο και παγέτα και δεν ξέραμε ότι η υπόληψη, το βάθος και η σκληρή δουλειά ενός καλλιτέχνη (αχ καλέ καλλιτέχνιδας!) μετριέται στα πόσα εκατοστά δείχνει το ίδιο της το κορμί εν ώρα εργασίας της. Στην πίστα. Στα μπουζούκια. Μερικά από τα σχόλια χρηστών στο Χ, άλλοι κρίνουν και άλλοι τάσσονται υπέρ.

 

Να λέμε όμως και τα πράγματα με το όνομά τους: Ένας καλλιτέχνης ή μία καλλιτέχνιδα έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζονται και να ερμηνεύουν ό,τι αγαπούν. Και αυτό ισχύει σε όλες τις τέχνες. Αυτοί οι άνθρωποι τολμάνε και εκτίθενται στη δική μας κριτική. Φυσικά και το αποτέλεσμα ακουμπάει στην υποκειμενική μας κρίση και έχουμε κάθε δικαίωμα να έχουμε άποψη για το αν μας άρεσε ή όχι κάτι που είδαμε, φτάνει να μην προσβάλλει τον άλλον. Αν το αποτέλεσμα του τραγουδίσματος της Πάολας είναι κακόγουστο στα αυτιά κάποιων και εκφέρουν την άποψή τους είναι δεκτό, αν όμως το αποτέλεσμα κρίνεται από την ταμπέλα της ως «λαϊκιά» και «σκυλού» που φέρει μια αρνητική χροιά για κάποιο λόγο (λες και το λαϊκό είναι κακό ή άτεχνο) ή η κριτική προέρχεται από σ3ξιστικές αντιλήψεις, τότε παιδιά είμαστε φάουλ.

 

Πηγή εικόνας: THE TOC