Δεν ξέρουμε τι ακριβώς παίχτηκε εκείνο το απόγευμα στη Ναύπακτο, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: η μουσική δεν ενώνει πάντα, τελικά. Δύο DJs, δυο άνδρες γύρω στα 50, συναντήθηκαν για να οργανώσουν μια καλοκαιρινή συνεργασία. Κι ενώ όλοι ελπίζαμε πως θα καταλήξουν να χορεύουν barefoot στο ηλιοβασίλεμα με χαβανέζικα πουκάμισα και tribal beats, η πραγματικότητα είχε άλλο πλάνο.
Όπως αναφέρει το patrisnews.com, η συζήτηση για τα ποσοστά –ναι, αυτά τα καταραμένα τα λεφτά που έχουν διαλύσει πιο πολλές σχέσεις κι από τα Instagram DMs– ήταν η σπίθα. Ο καβγάς μεταφέρθηκε από το σαλόνι στον δρόμο, κι εκεί, αντί να συζητήσουν όμορφα κι ωραία, ο ένας εκ των δύο επέστρεψε με μαχαίρι και επιτέθηκε στον άλλο με τόση μανία, που του έκοψε το αυτί. Κυριολεκτικά.
Το θύμα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Ρίου, όπου γιατροί παλεύουν να συγκολλήσουν το αυτί, ενώ ο δράστης συνελήφθη και κρατείται στο Αστυνομικό Τμήμα Ναυπάκτου.
Από την κονσόλα στο… ER: Πού πήγε τόσο στραβά η φάση;
Πίσω από την αυθόρμητη φρίκη, κρύβεται η γνωστή ελληνική κατάρα του “δεν ξέρουμε να συνεργαζόμαστε”. Πόσες φορές δεν έχουμε δει φίλους, συναδέλφους, συγγενείς ακόμα και ζευγάρια να λιώνουν όχι από έρωτα, αλλά από το stress του “ποιος παίρνει τι”; Στην Ελλάδα, η συνεργασία είναι μια λέξη που φοριέται πολύ, αλλά ζυγίζεται ύποπτα. Το “να κάνουμε κάτι μαζί” μεταφράζεται σχεδόν πάντα σε “ποιος θα κοροϊδέψει ποιον”. Κι αυτό δεν είναι θέμα επαγγελματισμού – είναι θέμα κουλτούρας.
Η ανάγκη να κρατήσουμε τα κεκτημένα μας, μάς έχει φυτέψει μέσα μια διαρκή καχυποψία, ένα φόβο πως αν δεν τσακωθούμε, κάποιος θα μας “φάει”. Το μικρομεσαίο κόμπλεξ και η βαθιά ανασφάλεια ότι “θα με φάνε” είναι σχεδόν default. Δε μας δίδαξαν ποτέ εμπιστοσύνη, μόνο “να προσέχεις”. Και όταν σε κάθε συνεργασία πας με το mindset του «αν δεν προλάβω, θα προλάβει ο άλλος», τότε δε συνεργάζεσαι – ανταγωνίζεσαι.
Το πρόβλημα δεν είναι τα ποσοστά. Το πρόβλημα είναι ότι πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει αρκετή πίτα για όλους. Ότι η επιτυχία είναι περιορισμένη, σαν προσφορά 1+1 στο σούπερ μάρκετ. Οπότε όποιος φάει πρώτος, κέρδισε.
Το πιο ειρωνικό κομμάτι αυτής της κατά τα άλλα τραγικής ιστορίας, είναι ότι ο ρόλος του DJ είναι να ενώνει. Να φέρνει τους ανθρώπους κοντά, να διαβάζει το mood και να φτιάχνει ατμόσφαιρα, να είναι η ζωή του πάρτι και ο λόγος που οι άνθρωποι περνάνε καλά. Βέβαια, όπως όλα δείχνουν σίγουρα δε φτάνει να έχεις μια καλή playlist.
