Όταν ο Σωτήρης Τσαφούλιας μιλάει, έχει πολλά κι ενδιαφέροντα να πει. Έτσι και σήμερα, στη συνέντευξή του στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι», τοποθετήθηκε με ειλικρίνεια και ευθύτητα σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία, τα ΜΜΕ, το εδώ και το τώρα που ζούμε και μας τρομάζει τόσο. Οι σκέψεις του ξεδιπλώθηκαν με αφοπλιστική σαφήνεια, προσφέροντας μια αληθινή ματιά σε όσα βιώνουμε καθημερινά, ειδικά με την απειλή της αποξένωσης και της βίας να κρέμεται πάνω από τις νέες γενιές.
Η τοποθέτησή του για την τηλεοπτική βία, η οποία μεταδίδεται σε λούπα «από το πρωί μέχρι το βράδυ», είναι ίσως η πιο ειλικρινής κριτική που έχουμε ακούσει πρόσφατα. Πόσες φορές χρειάζεται να επαναληφθεί η εικόνα της δ2λοφονίας του Αντώνη για να σοκαριστούμε; Πόσες φορές πρέπει να δούμε ένα κορίτσι να ξυλοκοπείται στη Γλυφάδα για να γίνει το θέμα της επικαιρότητας; Ο Τσαφούλιας αναδεικνύει το γεγονός ότι η τηλεόραση δεν προβάλλει απλώς την πραγματικότητα, αλλά τη διαμορφώνει, εξοικειώνοντάς μας με τη βία και μετατρέποντας το τραγικό σε καθημερινό.
Η αναφορά του στην ευθύνη των ΜΜΕ για τη διάπλαση της νεολαίας δεν είναι τυχαία. «Η τηλεόραση πάντα ήταν ένα μέσο καταξίωσης», λέει ο Τσαφούλιας, και αυτή η διαπίστωση ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς τα ΜΜΕ διαπλάθουν τις αντιλήψεις και τις αξίες των νέων. Όταν οι νέοι παρακολουθούν ασταμάτητα εικόνες βίας, αδικίας και διαφθοράς, πώς μπορούν να διατηρήσουν την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;
Εδώ έρχεται η αναφορά του στη νεολαία, τους νέους που βρέθηκαν στη συναυλία για τα Τέμπη. Ο Τσαφούλιας αναγνωρίζει ότι, παρά την απογοήτευση και τον κυνισμό που προκαλούν οι συνεχείς αποτυχίες του συστήματος, η ελπίδα δεν πρέπει να χαθεί. Ωστόσο, η ελπίδα αυτή κλονίζεται όταν οι νέοι βλέπουν έναν υπουργό να μην καταδικάζεται για την τραγωδία των Τεμπών, ενώ ένας 17χρονος φυλακίζεται για μικρότερες παραβάσεις. Αυτή η δυσαναλογία αδικίας και τιμωρίας δεν μπορεί παρά να προκαλεί απογοήτευση και οργή.
Ο Τσαφούλιας καυτηριάζει και την υποκρισία της κοινωνίας, που καταδικάζει τη βία και την κακοποίηση, «εκτός αν την έχει διαπράξει φίλος ή συνεργάτης μας». Μια κοινωνία που κλείνει τα μάτια όταν βολεύει, προσφέροντας στους νέους ένα μήνυμα αντιφατικό και μπερδεμένο. Τους ζητάμε να ακολουθήσουν ηθικές αξίες, αλλά οι πράξεις μας μαρτυρούν το αντίθετο.
Αν είναι, όμως, να κρατήσεις ένα πράγμα από όσα είπε, κράτα την ξεκάθαρη στάση του δίπλα στα νέα παιδιά: ««Βλέπουμε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, επιχειρηματίες να καταδικάζουν την κακοποίηση των γυναικών εκτός αν το έχει κάνει φίλος τους. Να καταδικάζουμε την κακοποίηση των παιδιών εκτός αν τα έχει βιάσει ο ομόσταυλός μας φίλος μας, συνεργάτης μας. Βλέπουν τα παιδιά δρόμους στην Κρήτη, στην Αθήνα να σκοτώνονται και οι δρόμοι να μην φτιάχνονται. Να μπαίνει ένας 17χρονος στην φυλακή αλλά όχι ένας υπουργός για 57 θανάτους στα Τέμπη. Και να τον χειροκροτούμε στην Βουλή, βεβαίως, και “δεν ενδιαφέρει και κανέναν το θέμα των Τεμπών”. Εμείς τώρα ως σκεπτόμενοι -εντός εισαγωγικών άνθρωποι- πρέπει να κοιτάξουμε αυτή τη νεολαία και να τους πούμε “τα φύλα είναι δυο;”. Αυτό θα πούμε στα παιδιά μας; Για ποιο από τα προβλήματα που ανέφερα τώρα ευθύνονται τα παιδιά με τα κόκκινα και τα μπλε μαλλιά;». Η στοχοποίηση της νεολαίας για τα προβλήματα της κοινωνίας μας είναι όχι μόνο άδικη, αλλά και καταστροφική. Αντί να τους κατηγορούμε, πρέπει να αναλογιστούμε τη δική μας ευθύνη στην κοινωνία που τους κληρονομούμε.
Τελικά, αυτό που λείπει περισσότερο σήμερα, είναι αυτή η προτροπή για αλλαγή. Χρειαζόμαστε περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερη υπευθυνότητα από τα ΜΜΕ και, το σημαντικότερο, περισσότερη πίστη. Κι αν η αρχή έχει γίνει, τι περιμένουμε για να το συνεχίσουμε;
τσαφυ
