Η ατμόσφαιρα είχε κάτι μαγικό, σχεδόν ιερό, από την αρχή. Όταν οι παίκτες τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο, το πάθος και η ένταση ήταν τόσο έντονα που κάθε στίχος φάνηκε να κουβαλά το βάρος των συναισθημάτων τους. Τα μάτια γεμάτα δάκρυα, οι καρδιές γεμάτες ελπίδα και μια αίσθηση καθήκοντος που ξεπερνούσε τον αθλητισμό.
Η ομάδα δεν έπαιξε απλά ποδόσφαιρο. Έδωσε έναν όρκο νίκης, έναν όρκο τιμής. Ο Τάσος Μπακασέτας, ο αρχηγός τους, συγκέντρωσε τους συμπαίκτες του και τους κάλεσε να αφήσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν στον αγωνιστικό χώρο. «Παίξτε όπως θα έπαιζε ο Τζορτζ», τους είπε και τα επόμενα 90 λεπτά δεν ήταν μόνο για την Εθνική Ελλάδας, ήταν για τον Τζορτζ Μπάλντοκ.
Ο αγώνας δεν είχε τίποτα το τυχαίο. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές δε βασίστηκαν σε ένα τυχαίο γκολ. Πάλεψαν με ένα πλάνο, με τακτική, απέναντι σε μια ομάδα που είχε χρηματιστηριακή αξία 1,46 δισεκατομμύρια ευρώ. Κοίταξαν στα μάτια τους Άγγλους και τους ανάγκασαν να σιωπήσουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Ο πρώτος πανηγυρισμός του Βαγγέλη Παυλίδη δεν ήταν απλώς για ένα γκολ. Ήταν ένας φόρος τιμής, ένα σημάδι ότι αυτή η νίκη είχε μεγαλύτερο νόημα από το ποδοσφαιρικό σκορ. Η Ελλάδα, μια χώρα που συχνά παλεύει από θέση αουτσάιντερ, κατάφερε το ακατόρθωτο. Νίκησε την Αγγλία στο δικό της «κάστρο», και κάθε δευτερόλεπτο του αγώνα ήταν ένας ύμνος στη μνήμη του Μπάλντοκ.
Η ισοφάριση της Αγγλίας ήταν σαν παγωμένο νερό στα πρόσωπα των παικτών και των φιλάθλων. Αλλά η ελληνική ψυχή δεν ξέρει από παραίτηση. Ξέρει από πάλη, από επιμονή και από την αναζήτηση του αδύνατου. Οι Έλληνες παίκτες επανήλθαν με πείσμα και θάρρος, αποφασισμένοι να γράψουν ιστορία για εκείνον που δεν ήταν πια ανάμεσά τους.
Και όταν σήκωσαν τη φανέλα με το «2», εκείνη που φορούσε ο Μπάλντοκ, κάθε φίλαθλος, κάθε Έλληνας, ένιωσε την ανακούφιση. Δεν ήταν απλά μια νίκη. Ήταν ένας θρίαμβος με ψυχή, μια νίκη για έναν φίλο, έναν αδερφό που έφυγε, αλλά θα είναι για πάντα παρών.
Η Ελλάδα εκείνο το βράδυ δεν κέρδισε απλώς την Αγγλία. Κέρδισε την αγάπη και τον σεβασμό όλων, γιατί απέδειξε πως η μνήμη είναι πράγματι αόρατη παρουσία – μια παρουσία που έκανε πολύ θόρυβο, ακόμα και από τα βάθη του Γουέμπλεϊ. Αυτή η νίκη δεν ανήκει μόνο στην ομάδα, αλλά και σε όλους εμάς, που νιώσαμε τη θυσία, τη θλίψη και τη χαρά σαν ένα.
