Πολλοί ενήλικες στις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους, ιδίως όταν αυτές είναι ερωτικές, έχουμε την τάση να κάνουμε ότι μπορούμε για να απογοητεύσουμε όχι μόνο το άλλο άτομο αλλά και εμάς τους ίδιους. Παίρνουμε αποφάσεις τις οποίες ούτε εμείς εγκρίνουμε και πέφτουμε σε λάθη (πολλές φορές ασυγχώρητα) παρ’ όλο που ξέρουμε το αποτέλεσμα -και όλα αυτά με μια ψυχρή απάθεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας.
Μήπως λοιπόν σαμποτάρουμε τον εαυτό μας γιατί δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι να νιώσει για πρώτη φορά ευτυχισμένος; Μήπως πιστεύουμε πως είμαστε ανάξιοι του ατόμου που έχουμε δίπλα μας και βάζουμε τα δυνατά μας να το απογοητεύσουμε όσο γίνεται πιο νωρίς; Όπως και ‘χει το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αγαπήσει, να δεθεί, να εμπιστευτεί, να γνωρίσει την ομορφιά των ανθρωπίνων σχέσεων και της ίδιας της ουσίας τους.
Ξέρουμε ότι κάνουμε λάθος και πως αφήνουμε προηγούμενες σχέσεις να μας κοστίσουν. Ίσως έχουμε εσωτερικεύσει κιόλας τον θυμό η την απογοήτευση που ένιωσαν άλλοι άνθρωποι κάποια στιγμή για εμάς, και τώρα πιστεύουμε πως είμαστε καταδικασμένοι να απογοητεύσουμε ες αεί τους γύρω μας -οπότε δεν κάνουμε τίποτα για να τους αλλάξουμε τη γνώμη.
Το θέμα είναι πως τα συναισθήματα που βίωσαν οι άλλοι κάποια στιγμή, δεν πρέπει για αρχή να μας φορτώνουν μια ζωή και να μας βάζουν σε σκέψεις. Αν κάναμε κάτι λάθος και το μετανιώσαμε ειλικρινά, τότε αξίζουμε όπως κάθε άνθρωπος να ξαναπροσπαθήσουμε να βρούμε μια ευκαιρία στον έρωτα. Επιπλέον, η απογοήτευση των άλλων δεν είναι πάντα δικό μας πρόβλημα ειδικά στη σύγχρονη απαιτητική κοινωνία. Για παράδειγμα, επειδή οι μητέρες όλων μας ήθελαν να γίνουμε γιατροί και τις “απογοητεύσαμε”, τώρα πρέπει αιωνίως να αισθανόμαστε πως είμαστε λίγοι;
Πολλές φορές δεν ευθυνόμαστε εμείς για τα συναισθήματα των άλλων, δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε και ούτε πρέπει να μας αφορούν. Άλλες φορές, όταν πραγματικά έχουμε φταίξει, η μετάνοια είναι απαραίτητη και η εξιλέωση το ίδιο. Όμως η τιμωρία, το μαστίγωμα, οι ενοχές δε βοηθάνε πουθενά ούτε εμάς, ούτε αυτούς που πληγώσαμε.
Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει αυτό να το συνειδητοποιήσουμε και να βγούμε από το καβούκι μας. Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ηρεμήσει, να ανοιχτεί, να μιλήσει. Κι αν απογοητεύσουμε και κανέναν δεν πειράζει, δε γίνεται να είμαστε τέλειοι για όλους, ούτε να πείσουμε τους πάντες να μας βρίσκουν αρκετούς. Με το να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από τους άλλους, να τους δείξουμε το χειρότερο πρόσωπό μας και να τους προετοιμάσουμε για το τι πιστεύουμε πως ακολουθεί, απλώς επιβεβαιώνουμε το παιδί μέσα μας -είμαστε μια απογοήτευση. Αυτό έχουμε μάθει, σ’ αυτό πιστεύουμε και φοβόμαστε κάθε απόκλιση από αυτόν τον μοναχικό δρόμο.
Το να υψώνουμε τείχη όμως, μόνο περισσότερο πόνο, περισσότερη αποξένωση και λύπη θα δημιουργήσει. Θα μας απομακρύνει από ανθρώπους που μας βρίσκουν υπεραρκετούς και ανυπομονούν για κάθε λεπτό μαζί μας, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε όμορφη και άσχημη στιγμή. Ας σταματήσουμε λοιπόν να απομακρύνουμε από κοντά μας όσους μας νοιάζονται επειδή φοβόμαστε πως θα απογοητευτούν τόσο όσο έχουμε συνηθίσει εμείς να νιώθουμε για τον εαυτό μας. Γιατί ξέρουμε όλοι μας, πως ο πραγματικός φόβος που έχουμε είναι πως δεν είμαστε αρκετοί -και δε συμφωνούν όλοι μ’ αυτό, μονάχα τα τραύματά μας.
