Η Ελλάδα τα κατάφερε πάλι! Αυτή τη φορά, πρωταγωνιστούμε στο απόλυτο blockbuster με τίτλο: «Πρωταθλητές στην Υπεργηρία», αφού το 23% του πληθυσμού μας είναι ήδη άνω των 65 ετών, και μέχρι το 2050 το ποσοστό αυτό θα φτάσει το εντυπωσιακό 35%. Ένα μεγάλο μπράβο, λοιπόν, στη χώρα που αποφάσισε να επενδύσει στη… διαχρονικότητα.
Αν αναρωτιέστε πώς φτάσαμε ως εδώ, η απάντηση είναι απλή: Όχι, δεν είναι κάποια μεγαλοφυής στρατηγική να γίνουμε το απόλυτο hotspot συνταξιούχων (που ακόμα εργάζονται) της ΕΕ -αν και, πού ξέρεις; Ίσως πιάσει. Είναι αποτέλεσμα δεκαετιών οργανωμένης υπογεννητικότητας και μιας αδιαφορίας για τη νέα γενιά που φλερτάρει με το επιστημονικό φαινόμενο της εξαφάνισης. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί να κάνει παιδιά, τη στιγμή που σκέφτεται την επιβίωσή της και μέχρι τα 30 μένει με τους γονείς της.
Χωριά χωρίς κλάμα μωρού, εδώ και χρόνια
Σκεφτείτε την ειδυλλιακή εικόνα: ένα όμορφο ελληνικό χωριό, με πέτρινα σπίτια, πλατάνια, καφενεία και καμία γέννηση εδώ και χρόνια. Μόνο ήσυχα βράδια, αχνιστό τσάι και μια απαράμιλλη σχεδόν απόκοσμη ηρεμία. Σχολεία που κλείνουν το ένα μετά το άλλο, παρελάσεις με δύο, έναν ή και κανέναν μαθητή. Το ορεινό χωριό Λάστα της Αρκαδίας, είναι ένα τέτοιο λυπηρό παράδειγμα, αφού εδώ και χρόνια είναι οριακά ακατοίκητο και μαζί με αυτό, και πολλά χωριά ακόμα στη χώρα μας, μιας και ο πληθυσμός τους γερνάει, χάνεται και δεν ανανεώνεται.
Το μέλλον που μας περιμένει
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, μέχρι το 2050 θα έχουμε φτάσει σε επίπεδο να έχουμε περισσότερους ηλικιωμένους από πεύκα στις ορεινές περιοχές. Αλλά μην ανησυχείτε: οι λίγοι νέοι που θα έχουν απομείνει θα καλύπτουν τα κενά, δουλεύοντας διπλοβάρδιες και περνώντας τη ζωή τους χωρίς να σκέφτονται καν τη δημιουργία οικογένειας. Γιατί; Γιατί 2/3 δε θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί όταν δεν ξέρει καν αν θα είναι σε θέση να το μεγαλώσει.
Μπορούμε ακόμα να αλλάξουμε την πορεία μας προς μια γερασμένη χώρα; Ίσως. Αλλά μέχρι τότε, χρειάζεται μια εθνική στρατηγική που να στηρίζει τη νέα γενιά, να ενισχύει την οικογένεια και να παρέχει ευκαιρίες για έναν βιώσιμο τρόπο ζωής. Η επένδυση στη δημιουργία συνθηκών που ενθαρρύνουν τις γεννήσεις, παράλληλα με την ενίσχυση των μέτρων για την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων που δε θα πεθάνουν με τον καημό των παιδιών τους, είναι πια ζήτημα υψίστης σημασίας.
Γιατί αν θέλουμε περισσότερα κλάματα μωρών σε αυτή τη χώρα, πρέπει πρώτα να εστιάσουμε στο πώς θα σταματήσουν εκείνα των ενηλίκων.
