Η Nicole Kidman δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τις πρώτες της ταινίες μέχρι τις πιο πρόσφατες επιτυχίες, πάντα ξέρει πώς να μας τραβήξει την προσοχή. Στη νέα της ταινία «Babygirl», όμως, φαίνεται πως ξεπέρασε και τον εαυτό της. Όχι μόνο γιατί η ερμηνεία της είναι συγκλονιστική – κάτι που ήδη συζητιέται έντονα – αλλά και γιατί τολμά να αγγίξει θέματα όπως η καταπιεσμένη γυναικεία επιθυμία και η ερωτική ελευθερία, μέσα από το οξύμωρο σχήματα της υποταγής.
Η συγκεκριμένη σκηνή που συζητάει όλο το κοινό; Ένα δεκάλεπτο γεμάτο ένταση, εσωτερικές συγκρούσεις και, φυσικά, την Kidman να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε έναν ρόλο που μοιάζει να γράφτηκε αποκλειστικά για εκείνη.
Η Ρόμι και η μάχη με τον εαυτό της
Στον ρόλο της Ρόμι, μια επιτυχημένη διευθύνουσα σύμβουλος, η Kidman ενσαρκώνει μια γυναίκα που παλεύει με την ανάγκη της να εγκαταλείψει τον έλεγχο στη ζωή της. Κεντρικός στη διαδρομή της αυτή είναι ο νεαρός ασκούμενός της, Σάμουελ, τον οποίο υποδύεται ο Χάρις Ντίκινσον.
Σε μια κομβική σκηνή, η Ρόμι μπαίνει στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου αποφασισμένη να τελειώσει τη σχέση τους. Με μια φωνή που προσπαθεί να κρύψει τη συναισθηματική της αναταραχή, του λέει ότι «αυτό πρέπει να σταματήσει». Και κάπου εκεί ξεκινά το παιχνίδι ανάμεσα στη λογική και την επιθυμία. Ο Σάμουελ δεν πείθεται εύκολα. «Αυτό είναι που θέλεις;» τη ρωτά, αναγκάζοντάς τη να παραδεχτεί όσα νιώθει. Η αμήχανη παραδοχή της, «Δε θέλω να σε πληγώσω», φέρνει την ανατροπή. Οι αντιστάσεις της καταρρέουν όταν της ζητά να «υποταχθεί».
Χωρίς κανένα μουσικό χαλί, η κάμερα επικεντρώνεται αποκλειστικά στην έκφραση της Kidman. Ο δισταγμός, ο φόβος, η ευαλωτότητα – όλα αποτυπώνονται στο πρόσωπό της. Και όταν, περπατώντας στα γόνατα, παίρνει μια καραμέλα από το χέρι του, η σκηνή αγγίζει τον απόλυτο αισθησιασμό, χωρίς να χάνει τη θεατρικότητά της.
Το «Babygirl» ενδεχομένως να μην είναι μια ακόμα συμβατική, ερωτική ιστορία που πουλάει το σ3ξ για να μας πείσει ότι κάτι θέλει να πει. Είναι μια ιστορία για τη δύναμη και την ευαλωτότητα, για την ανθρώπινη ανάγκη να αφεθούμε και να δούμε τι μπορεί να συμβεί. Και η Kidman, με την εξαιρετική της απόδοση, μας παρασύρει σε αυτή την εσωτερική πάλη με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Θα μπορούσε αυτή η ερμηνεία να της χαρίσει μια νέα υποψηφιότητα για Όσκαρ; Πολύ πιθανό. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, το μεγαλύτερο βραβείο της ταινίας είναι το πώς καταφέρνει να μας κάνει να σκεφτούμε – και να νιώσουμε.
