Η ιστορία της Κάρμεν Μαρτίνεζ από το Vallecas, μια εργατική γειτονιά της Μαδρίτης, είναι μια υπενθύμιση ότι η αλληλεγγύη μπορεί να ανατρέψει τη σκληρότητα της ζωής. Στα 85 της χρόνια, η Κάρμεν, μια γυναίκα που δούλεψε αδιάκοπα όλη της τη ζωή, βρέθηκε αντιμέτωπη με την έξωση από το σπίτι της, αφού ο γιος της είχε χάσει το σπίτι λόγω χρεών, και η ίδια ήταν έτοιμη να μείνει στον δρόμο.
Επτά βαν της αστυνομίας στάθμευσαν έξω από το σπίτι της. Το κράτος ετοιμαζόταν να την πετάξει έξω, αδιαφορώντας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά της. «Έχω δουλέψει όλη μου τη ζωή, σηκώνομαι στις 6 το πρωί για να δουλέψω σαν σκλάβα, και ξαφνικά έρχονται να πάρουν τα πάντα…» δήλωσε η ίδια και τα λόγια της, ακούγονται οδυνηρά οικεία και για την Ελλάδα του 2024.
Όμως, η κοινότητα της Κάρμεν δεν έμεινε άπραγη. Οι οπαδοί της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, Ράγιο Βαγιεκάνο, κινητοποιήθηκαν και κατάφεραν να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη. Η ομάδα ανταποκρίθηκε με έναν συγκινητικό τρόπο: ανέλαβε να πληρώνει το ενοίκιο της Κάρμεν για το υπόλοιπο της ζωής της. Όταν της ανακοίνωσαν την είδηση, είπε μόνο: «Δεν έχω άλλα δάκρυα για να κλάψω», όπως ανέφερε η Rosa Progressive στην ανάδειξη του θέματος.
Ιστορίες αλληλεγγύης σε έναν κόσμο ανισότητας
Η ιστορία της Κάρμεν δεν είναι μοναδική. Σε όλη την Ευρώπη, οι πολιτικές λιτότητας και η οικονομική κρίση άφησαν πίσω τους χιλιάδες ανθρώπους να παλεύουν για το πιο βασικό τους δικαίωμα: ένα σπίτι. Στη Βαρκελώνη, η Πλατφόρμα για τα Θύματα Εξώσεων (PAH) έχει σώσει εκατοντάδες οικογένειες από την έξωση, οργανώνοντας διαμαρτυρίες, μπλοκάροντας την αστυνομία και πιέζοντας τράπεζες. Οι δράσεις τους δεν είναι απλά αντίσταση· είναι μια μορφή φροντίδας για τους πιο ευάλωτους. Στη Ρώμη, μια ομάδα καλλιτεχνών και ακτιβιστών δημιούργησε το “Cinema America”, ένα εγκαταλειμμένο κτίριο που μετατράπηκε σε χώρο πολιτισμού και στέγασης για αστέγους. Η ιδέα ήταν απλή: τα άδεια κτίρια δεν είναι για να σαπίζουν, αλλά για να γεμίζουν με ζωή.
Και στην Ελλάδα, η ιστορία δεν είναι διαφορετική. Η οικονομική κρίση, που διήρκεσε πάνω από μια δεκαετία, σάρωσε τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Εξώσεις, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, και χρέη που συσσωρεύτηκαν πάνω στις πλάτες όσων είχαν ήδη γονατίσει. Αλλά ο λαός δεν έμεινε σιωπηλός. Από τις δυναμικές κινητοποιήσεις κατά των πλειστηριασμών μέχρι τις οργανώσεις που προσφέρουν νομική βοήθεια σε όσους απειλούνται με έξωση, η αλληλεγγύη ήταν η απάντηση. Οι εικόνες ανθρώπων να στέκονται μπροστά από τις πόρτες σπιτιών για να εμποδίσουν την αστυνομία είναι μια υπενθύμιση ότι το σπίτι δεν είναι απλά ένα κτίριο· είναι μια ζωή ολόκληρη.
«Τα σπίτια του λαού, τα σώζει ο λαός»
Η ιστορία της Κάρμεν Μαρτίνεζ και άλλων ανθρώπων που βρέθηκαν στο χείλος της απόγνωσης, δείχνει ότι η αλληλεγγύη μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Όταν το κράτος και το σύστημα αποτυγχάνουν, είναι η κοινότητα που σηκώνει το βάρος. Δεν είναι τυχαίο ότι η Κάρμεν έμεινε στο σπίτι της όχι χάρη σε κάποιον νόμο, αλλά χάρη στην αγάπη και τη φροντίδα των ανθρώπων γύρω της. Είναι μια υπενθύμιση ότι το πραγματικό μέτρο μιας κοινωνίας είναι το πώς φροντίζει τους πιο αδύναμους.
Σε έναν κόσμο που φαίνεται να βαθαίνει τις ανισότητες, ας κρατήσουμε ζωντανό το πνεύμα της αλληλεγγύης. Γιατί, όπως μας δείχνει η Κάρμεν, καμιά φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι οι άνθρωποι να νοιαστούν.
