Δεν είναι γνωστό γιατί η καλή κωμωδία στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, αν και οι θεωρίες πάνω σε αυτό παραμένουν πολλές. Κυριαρχεί η άποψη ότι η πολιτική ορθότητα είναι που έχει καταστρέψει κάθε διάθεση των δημιουργών για χιούμορ, αφού ό,τι γράφεται κρίνεται αυστηρά και περνάει από κόσκινο. Ωστόσο, πάντα υπήρχε ένας Καπουτζίδης για να μας αποδείξει πως μια χαρά μπορείς να κάνεις καλή κωμωδία διατηρώντας το στοιχείο της πολιτικής ορθότητας, σε μεγάλο βαθμό ακέραιο. Έπειτα, υπάρχει και η άποψη πως δε γράφονται πια καλές κωμωδίες, γιατί πολύ απλά ο κόσμος έχει πάρει τόσο τραγική τροπή που κανείς δεν έχει όρεξη να γελάσει. Μα αν δε γελάσεις για να ξορκίσεις τα σκοτάδια σου, τότε πότε;
Πάνω σε αυτό το πνεύμα αναβίωσε και μία από τις σπουδαιότερες δουλειές των Ρέππα – Παπαθανασίου, βασισμένη στο φορμάτ της καταπληκτικής -ομολογουμένως- παρωδίας «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο». Η κωμική σειρά του Alpha ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες και ένα σούπερ-καστ ηθοποιών, η αφρόκρεμα της αφρόκρεμας που λέμε. Αλλά, παρά τα υψηλότατα ποσοστά τηλεθέασης, μείναμε λιγάκι με την όρεξη.
Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της κωμικής σειράς «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» του Alpha έκανε το τηλεοπτικό κοινό να μαζευτεί μπροστά από τις οθόνες, λοιπόν, με μεγάλες προσδοκίες και δίψα για καλή κωμωδία. Το X πήρε κυριολεκτικά «φωτιά», με τους χρήστες να σχολιάζουν την πρώτη γεύση της σειράς, αλλά αντί για γέλιο μέχρι δακρύων, πολλοί κλάψαμε, από απογοήτευση.
Γιατί, ναι, μια Λεκάκη και μια Κωνσταντίνου, όσο καταπληκτικές κι αν είναι (που είναι) δεν μπορούν να σηκώσουν μόνες τους μια παραγωγή. Και ναι, οι περισσότεροι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι βετεράνοι, το έχουν λιώσει το σανίδι και μπορούν να παίξουν τα πάντα, με σχετική ευκολία. Άρα, όταν τους βλέπεις να κοροϊδεύουν τις λέξεις τους, δεν είναι ζήτημα υποκριτικής ικανότητας, αλλά σκηνοθεσίας και σεναρίου. Δε γίνεται το 2024 να περιμένεις ότι θα προκαλέσεις γέλιο επειδή χρησιμοποιείς απλώς μια ντοπιολαλιά ή αντικαθιστάς τα μαύρα ράσα με ροζ. Είναι παλιό, είναι κουραστικό κι απλώς δεν είναι αστείο.
Ας είμαστε ειλικρινείς: όταν η καινούργια σειρά είναι πνευματικό παιδί των Ρέππα – Παπαθανασίου και υπόσχεται να αναβιώσει το θρυλικό «Κλάμα», οι προσδοκίες είναι λογικό να αγγίζουν τη στρατόσφαιρα και ίσως και γι’ αυτό να γινόμαστε λίγο πιο αυστηροί ως κοινό. Άλλωστε, πόσες φορές οι ατάκες του «Κλάματος» έγιναν κομμάτι των αστείων μας και επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα στις καφετέριες και τα οικογενειακά τραπέζια; Ωστόσο, όσο όμορφο κι αν είναι αυτό το χρονοντούλαπο, πέρα από το ότι δεν μπορεί να υπάρξει ξανά in it’s prime, πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν αρκεί.
Σχόλια όπως «Έχουμε γελάσει με καλύτερα» και «Μήπως να το ξανασκεφτούν;» έδωσαν και πήραν, ενώ άλλοι το πήραν πιο χαλαρά, γράφοντας «Παιδιά, δώστε της λίγο χρόνο, δεν είναι όλα ‘Κλάμα’ με το καλησπέρα σας!». Αν κάτι είναι ξεκάθαρο πάντως, είναι ότι η «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» κατάφερε να διχάσει το κοινό και σίγουρα έφερε κάτι για να συζητήσουμε. Άλλοι την είδαν σαν ευχάριστη επιστροφή σε μια εποχή που γελούσαμε με την ψυχή μας με την Μπίλιου που δεν έπρεπε να πέσ’ και το Τζέλα Δέλτα που δεν είχε φουγάρα, ενώ άλλοι σαν ένα αμήχανο μείγμα που προσπαθεί να συνδυάσει παλιά επιτυχία με τα πιο βαριά αρώματα των σύγχρονων τηλεοπτικών σειρών.
Εμείς, θα πούμε ότι χρειάζεται λίγη παραπάνω προσπάθεια, και κυρίως λίγη παραπάνω αλήθεια. Γιατί η κωμωδία καταστάσεων, το χρειάζεται αυτό κι είναι σίγουρο ότι με τέτοιο καστ, μπορούν να γίνουν υπέροχα πράγματα με σεβασμό στο κοινό που όχι, δεν τρώει σανό, όσο όμορφα τοποθετημένο κι αν είναι μπροστά του.
