Το πιο ωραίο πράγμα σε αυτόν τον κόσμο είναι να βλέπεις ανθρώπους να νοιάζονται, να αγαπάνε και να προσφέρουν. Οι άνθρωποι αυτοί μας γεμίζουν ελπίδα κι είναι ένα φως στο σκοτάδι που μας περικυκλώνει από παντού. Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν είναι κι ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος με μια ανάρτησή του το στο instagram κυριολεκτικά μας έκανε την καρδιά περιβόλι.
Αυτή είναι η δημοσίευση που έκανε χθες στον προσωπικό του λογαριασμό κι η λεζάντα γράφει τα εξής:
«Σήμερα μιας και έγινε ήδη γνωστό, αφού ήμασταν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για 10 περίπου λεπτά, είδα έναν νεαρό πεσμένο στο έδαφος και να μην δέχεται ενήλικες να τον ακουμπάνε καθώς προσπαθούσαν να τον τραβήξουν στην άκρη. Κοίταξα αν υπάρχει αίμα τριγύρω η όχημα τρακαρισμένο και δεν είδα. Έριξα μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη να κρίνω αν μπορώ να βοηθήσω ή αν θα προκαλέσω πολύνεκρο. Είχα καταλάβει ότι πρόκειται για αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας σε κρίση.
Είπα να φύγουν όλοι απο γύρω μου και να σταματήσουν με ένα τρίγωνο πιο πίσω τα αυτοκίνητα γιατί ήξερα ότι θα χρειαστεί χρόνος να τον πάρω απο εκεί, μιας κι όταν κάποιος είναι σε κρίση, εκτός των άλλων πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις του.
Ξαπλώσαμε μαζί στην άσφαλτο αρχικά χωρίς να τον ακουμπήσω καθόλου και μπήκα στον κόσμο του.
Όταν κατάλαβα ότι ήταν έτοιμος και ότι με εμπιστεύεται, του ζήτησα να με πιάσει από το μπράτσο να πάμε στην άκρη.
Είναι σημαντικό να είστε ενημερωμένοι. Κι ελπίζω ότι σε περιπτώσεις τέτοιες που θα κληθεί το ΕΚΑΒ ή η Αστυνομια να είναι εκπαιδευμένοι στον αυτισμό.
Θερμή παράκληση, μην τα βάλετε ελαφρά τη καρδία με τους γονείς του Παιδιού. Πολλές φορές είναι δύσκολες καταστάσεις αυτές που πρέπει να διαχειριστούν.
Τέλος, θα κλείσω με κάτι που έχει πει ο Τάσος Λειβαδίτης. «Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε κι όλας νεκροί».
Κινδυνέψαμε ναι, αλλά σήμερα θα κοιμηθούμε καλύτερα.»
Πόσο όμορφη και σπάνια κίνηση από έναν άνθρωπο στον συνάνθρωπό του; Πόσο όμορφο που ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει και περί τίνος πρόκειται; Πόσο συγκινητική κι η κατανόηση που έδειξε στο παιδί αλλά και στους γονείς του; Και το καλύτερο; Πόσο ωραίο είναι να βλέπουμε άτομα με μεγάλη απήχηση στον κόσμο, όπως ο Δημήτρης, να δείχνουν τέτοια ευαισθησία για τόσο λεπτά κοινωνικά θέματα και να προσπαθούν να συμβάλλουν στην ενημέρωση του κόσμου;
Για όποιον δεν γνωρίζει τον Δημήτρη, να πούμε πως ήταν πρώην επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και πλέον είναι προπονητής αθλητών κι ομάδων. Επιπλέον, ο ίδιος έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger, το οποίο ανήκει στο αυτιστικό φάσμα, ενώ η κόρη του έχει επίσης διαγνωστεί με αυτισμό.
Δε μιλάμε λοιπόν, για έναν τυχαίο πολίτη, αλλά για έναν άνθρωπο που έχει βιώσει το πετσί του όλα αυτά που συνεπάγονται τέτοιου είδους σύνδρομα, όπως τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αμάθεια, την περιθωριοποίηση, την οργή και τον φόβο για το διαφορετικό. Αν δεν ήταν λοιπόν εκεί ο Δημήτρης γι’ αυτό το παιδί, ίσως κάποιος να είχε τραυματιστεί, ίσως τα γεγονότα να μην έπαιρναν την ίδια ευχάριστη τροπή.
Κι όλα αυτά γιατί δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο περιστατικό, αλλά και την ευαισθησία να αφουγκραστούμε τις ανάγκες αυτών των ατόμων αλλά και των ατόμων με αναπηρίες γενικότερα. Χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους σαν τον Δημήτρη να θέσουν το παράδειγμα και να μας δείξουν το δρόμο. Χρειάζεται να μάθουμε οι ίδιοι αλλά κι επόμενες γενιές να είμαστε πιο ευαίσθητοι σε τέτοια θέματα και πιο διαβασμένοι.
Σήμερα χρειάστηκε βοήθεια αυτό το παιδί, κι αύριο μπορεί να είναι το δικό μας παιδί στη θέση του.
