Θα ‘πρεπε να εφεύρουμε μια λέξη για εκείνες τις περιπτώσεις που τα ‘χουμε δει -και πει- όλα και πλέον καθόμαστε ενεοί κι εξουθενωμένοι σαν μόλις να μας ξύπνησαν από γενική αναισθησία αλλά εμείς ίσως και να μην πολυθέλαμε.
Χθες κυκλοφόρησε ένα βίντεο. Δε διέρρευσε. Το ανέβασε στα social ο ίδιος που το τράβηξε, ο ίδιος που ενοχοποίησε αυτόκλητα κι έχωσε 25 ανθρώπους σ’ ένα φορτηγό ψυγείο. Πάμε άλλη μία για να το εμπεδώσουμε: Τύπος έκλεισε στο φορτηγό του 25 ανθρώπους, τους οποίους κι υποψιαζόταν ως ένοχους για τη φωτιά στον Έβρο, τους αποκάλεσε «κομμάτια», τους άφησε εκεί -άγνωστο πόση ώρα χωρίς νερό και τροφή και με περιορισμένο οξυγόνο- ουδείς ξέρει πού τους οδηγούσε και με ποιο σκοπό κι ήταν τόσο υπερήφανος γι’ αυτή του την πράξη που φρόντισε να βιντεοσκοπήσει το «κατόρθωμά» του και να το ανεβάσει μόνος του στα σόσιαλ, με σκοπό να λάβει σέβας και χειροκρότημα απ’ όλα αντίστοιχα δίποδα τέρατα που βιώνουν ονειρώξεις όταν φαντασιώνονται βασανισμούς βασανισμένων ανθρώπων.
Οποιοσδήποτε υποψιασμένος νους μπορούσε να υποθέσει μετά το ντελίριουμ ρατσισμού και ξενοφοβίας που απροκάλυπτα διατρέχει τη χώρα το φετινό καλοκαίρι ότι σύντομα θα φτάναμε σε αυτές τις περιπτώσεις όπου «μάτσο» συμπολίτες μας θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαιοδοσία όχι μόνο ν’ αψηφούν νόμους και να παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους, αλλά και να κυκλοφορούν ως περιφερόμενοι ήρωες στους οποίους οφείλουμε ευχαριστώ κι εύγε.
Το θλιβερό είναι ότι αυτά τα “ευχαριστώ” κι “εύγε” βρέθηκαν μερικές εκατοντάδες άλλοι συμπολίτες μας που όντως τα έδωσαν. Μαζί με συγκινητικά τρυφερές παροτρύνσεις όπως “κάψε τους, τι τους κρατάς! ρίξε τους στη φωτιά!”, να δίνουν και να παίρνουν τα “είσαι μεγάλος!” και το άλλο το ξεδιάντροπο μ’ εκείνη την επίφαση πατριωτισμού που πάντοτε πουλάει “μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό”. Πράγματα που έγραψαν οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, στην κυριολεξία, που όχι μόνο άντεξαν να δουν το βίντεο της ντροπής απολαμβάνοντας την ηδονοβλεψία της μισανθρωπιάς, αλλά δεν αντιστάθηκαν καν στον πειρασμό, έστω για τα μάτια του κόσμου βρε αδελφέ, να κρύψουν τον ερεθισμό τους.
Περιστρέφεται διαρκώς η συζήτηση ακριβώς σ’ αυτό το απροκάλυπτο που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Που σ’ άλλους φέρνει σοκ, σ’ άλλους τρόμο, σ’ άλλους ντροπή και στεναχώρια. Κι όσο κι αν κατανοώ ότι αποτελεί πρωτεύον ζήτημα ψυχικής ισορροπίας για πολλούς από εμάς το να μην έχουμε καμία σχέση με ανθρώπους που πιστεύουν όντως ότι είναι μιας μορφής ιδεολογία το να εγκληματείς εναντίον άλλων ανθρώπων ή ακόμη και το να χαίρεσαι απλώς με τον βασανισμό τους ή στις πιο light (όντως light;) περιπτώσεις να αδιαφορείς ή να θεωρείς ότι τα “ήθελε ο κ@λος τους αφού μπήκαν παράνομα στη χώρα” δεν μπορώ πλέον να μην αναγνωρίσω ότι καθώς πολλοί από εμάς βρισκόμασταν σε ύπνο βαθύ, δίναμε το περιθώριο σ’ αυτές τις ομάδες να συσπειρώνονται, να οργανώνονται και τώρα, χωρίς αιδώ, να πράττουν και να κοκορεύονται.
Υπάρχουν μερικά “τουλάχιστον” από χθες που δίνουν ένα χάδι ανακούφισης στις συνειδήσεις μας. Αυτά τα “τουλάχιστον” που θα ‘πρεπε να ‘ναι τ’ αυτονόητα, τ’ ανάξια αναφοράς. Βρισκόμαστε όμως σε περίοδο αναζήτησης του αυτονόητου κι ας επιμένουμε να εθελοτυφλούμε.
Τουλάχιστον ο Άρειος Πάγος και συγκεκριμένα η εισαγγελέας Γεωργία Αδειλίνη ζητάει να διερευνηθεί εάν υπήρξε οργανωμένο σχέδιο και συγκεκριμένα εάν έχει τελεστεί το αδίκημα της συγκρότησης, ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης.
Τουλάχιστον οι 3 συμπολίτες μας που συνέλαβαν ετσιθελικά κι έκλεισαν στο τρέιλερ τους πρόσφυγες κρατούνται ήδη στην ασφάλεια Αλεξανδρούπολης και θα οδηγηθούν μες στη μέρα στην Εισαγγελία.
Τουλάχιστον η πλειοψηφία των συμπολιτών μας εκφράζει αποτροπιασμό, οργή και θλίψη.
Τουλάχιστον οι άνθρωποι σώθηκαν.
Φτάνουν αυτά τα τέσσερα “τουλάχιστον” για να τους κάνουν να ξεχάσουν τον τρόμο που ένιωσαν όταν τους έκλεισαν σ’ αυτό το φορτηγό, για να μη θυμόμαστε κι εμείς τα βλέμματά τους την ώρα που ανοίγει η πόρτα και τους δείχνει η κάμερα, για να νιώθουμε όλοι μας ασφαλείς σ’ αυτή τη χώρα, για να καταλάβουν οι απανταχού εθνικόφρονες ότι η χώρα δεν είναι τσιφλίκι τους κι οι άλλοι άνθρωποι αντικείμενα για να εξασκούν επάνω τους κάθε σαδιστικό αίσθημά τους. Για να ξαναμπούν στις τρύπες της ντροπής, της μειοψηφίας και της απομόνωσης όπου κι ανήκουν.
