Με εντολή του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, Μάκη Βορίδη, 3 από τις 33 ενεργές δομές φιλοξενίας στην Ελλάδα πρόκειται να κλείσουν. Συγκεκριμένα, η δομή της Ελευσίνας, όπου διαμένουν 84 πρόσφυγες –στην πλειοψηφία τους από την Ουκρανία– θα πάψει να λειτουργεί έως το τέλος Απριλίου. Σύντομα, θα ακολουθήσουν το κλείσιμο των δομών σε Βόλο και Δυτική Λέσβο, με το συνολικό οικονομικό όφελος να υπολογίζεται πάνω από 3,5 εκατ. ευρώ.
«Με το κλείσιμο της συγκεκριμένης δομής, απελευθερώνεται και το κτίριο που ανήκει στα Ελληνικά Ναυπηγεία και είχε παραχωρηθεί στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, συμβάλλοντας έτσι και στη δική τους εξυγίανση», αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου.
Η ιστορία των δομών φιλοξενίας στην Ελλάδα
Οι δομές φιλοξενίας στην Ελλάδα έχουν περάσει από διάφορες φάσεις, ακολουθώντας τις γεωπολιτικές εξελίξεις και τις μεταναστευτικές ροές.
-
1990s – 2000s: Η Ελλάδα, ως χώρα διέλευσης μεταναστών, είχε περιορισμένο αριθμό οργανωμένων δομών. Οι περισσότερες μεταναστευτικές ροές προέρχονταν από τα Βαλκάνια και τις πρώην σοβιετικές χώρες.
-
2010-2015: Με την οικονομική κρίση να επηρεάζει την ελληνική κοινωνία, η μετανάστευση από τη Μέση Ανατολή άρχισε να αυξάνεται. Το 2015, η χώρα βρέθηκε στην καρδιά της προσφυγικής κρίσης, με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να καταφθάνουν από τη Συρία, το Αφγανιστάν και άλλες εμπόλεμες περιοχές.
-
2016 και μετά: Με τη Συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, δημιουργήθηκαν τα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης στα νησιά (hotspots), καθώς και δομές φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ο ρόλος των ΜΚΟ έγινε κεντρικός, ενώ η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε τη διαχείριση πολλών δομών με τη βοήθεια ευρωπαϊκών κονδυλίων.
-
Σήμερα: Η σταδιακή μείωση των αφίξεων και η μετατόπιση της πολιτικής προς τη «φύλαξη συνόρων» οδήγησαν στη σταδιακή κατάργηση κάποιων δομών, ιδιαίτερα αυτών που δημιουργήθηκαν με προσωρινό χαρακτήρα.
Το κλείσιμο των δομών στην Ελευσίνα, τον Βόλο και τη Δυτική Λέσβο αποτελεί μέρος αυτής της στρατηγικής, με την κυβέρνηση να τονίζει το οικονομικό όφελος, αλλά και την ανάγκη για αποτελεσματικότερη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Ωστόσο, παραμένει το τεράστιο ηθικό ζήτημα της απαξίωσης μιας ανθρώπινης ζωής, η οποία δεν μπορεί να αφήνεται στην τύχη της, επειδή έτυχε να γεννηθεί αλλού. Κι εμείς, ως Έλληνες, θα έπρεπε να το γνωρίζουμε αυτό καλά.
