Μετά από χρόνια σιωπής και αναμονής, ο Λάκης Λαζόπουλος επέστρεψε στη μικρή οθόνη και το έκανε όπως μόνο εκείνος ξέρει: με ένα Αλ Τσαντίρι Νιουζ γεμάτο αιχμές, χιούμορ και συγκίνηση. Στη σκηνή του Διογένης Στούντιο, μπροστά σε ένα κοινό που γέμισε τον χώρο ασφυκτικά, ο Λάκης μας θύμισε γιατί υπήρξε – και παραμένει – μια από τις πιο σημαντικές φωνές της ελληνικής σάτιρας.
Μια πρεμιέρα γεμάτη ενέργεια και μουσική
Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά, με τους μουσικούς να γεμίζουν τον χώρο με νότες και τον Λάκη να κάνει την είσοδό του τραγουδώντας το «Αν υπάρχει λόγος». Και υπήρχε λόγος: να μας κάνει να γελάσουμε, να σκεφτούμε και να αισθανθούμε ξανά την αμεσότητα που μόνο εκείνος μπορεί να προσφέρει.
«Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω; Να φύγω! Πού να πάω; Έπρεπε να γίνει Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος για να βρεθούμε; Δηλαδή που είχαμε μείνει, πού σας άφησα; Σας βλέπω πιο αντικειμενικούς. Μυρίζει Πορτοσάλτε ή πιο πολύ Πρετεντέρης; Είναι και κοντά οι μυρωδιές…» ήταν τα πρώτα λόγια του.
Με το πρώτο του ανέκδοτο για τη… χελώνα που έφτασε τελικά στο μπαρ τρία χρόνια αργότερα, ο Λάκης έδωσε το στίγμα του. «Θύμωσα σαν τη χελώνα», είπε, εξηγώντας πώς ένιωθε κατά την απουσία του από την τηλεόραση. Κι όμως, εκείνος δε χάθηκε ποτέ από τις καρδιές του κοινού. Στη σκηνή μαζί του ανέβηκαν αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες, όπως η Μ. Μπεκατώρου και ο Σ. Τσαφούλιας ενώ ο Πάνος Βλάχος ερμήνευσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, “ένα τυχαίο γεγονός”.
Ο Λάκης δε χαρίστηκε σε κανέναν. Από τους δημοσιογράφους μέχρι τους πολιτικούς, οι ατάκες του άγγιξαν κάθε ευαίσθητο σημείο της ελληνικής κοινωνίας. «Έχουμε γίνει ένα απέραντο τρελοκομείο», σχολίασε, αναφερόμενος στις σουρεαλιστικές καταστάσεις της επικαιρότητας. Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, κατάφερε να κάνει το κοινό να γελάσει με την αλήθεια που όλοι αναγνωρίζουν αλλά συχνά φοβούνται να πουν. Μια από τις πιο δυνατές του στιγμές, ήταν και η αναφορά στα Τέμπη.
Ήρωες στη σκηνή: Οι εποχικοί πυροσβέστες
Η πρεμιέρα είχε και τις στιγμές που έκοβαν την ανάσα. Ο Λάκης υποδέχτηκε στη σκηνή τους εποχικούς πυροσβέστες, ανθρώπους που δίνουν μάχες καθημερινά χωρίς να φορούν μπέρτες, αλλά τις μπλε και μπεζ στολές τους. Με δάκρυα στα μάτια, οι πυροσβέστες μίλησαν για τις δυσκολίες, τις θυσίες και την έλλειψη δικαιοσύνης που βιώνουν.
«Δε λαϊκίζουμε, ζητάμε αξιοπρεπή εργασία», είπε ένας από αυτούς, καταχειροκροτούμενος από το κοινό. «Τόσα χρόνια έχουμε εποχικούς πυροσβέστες και μόνιμους υπουργούς, μάλλον ήρθε η ώρα να έχουμε εποχικούς υπουργούς και μόνιμους πυροσβέστες», ανέφερε κάποιος άλλος, και τα πλάνα δε σταματούσαν να δείχνουν το κοινό να παρακολουθεί δακρυσμένο τους ανθρώπους που έσωσαν τη χώρα από το να καεί ή να πνιγεί, και τώρα πετιούνται έξω από το σύστημα λες και δεν προσέφεραν τίποτα.
Ήταν μια στιγμή, ενδεχομένως και η πιο δυνατή της πρεμιέρας, που θύμισε πως η σάτιρα μπορεί να είναι και φωνή για τους αδύναμους, ένα μέσο να αναδείξει κοινωνικές αδικίες και να ζητήσει αλλαγές.
Η ουσία της επιστροφής του Λάκη
Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν είναι απλώς ένας σατιρικός παρουσιαστής. Είναι ένας καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, που αντανακλά τόσο τις αδυναμίες όσο και τη δύναμή της. Με την επιστροφή του, δεν προσέφερε μόνο γέλιο αλλά και μια υπενθύμιση: πως, ακόμα κι όταν όλα φαίνονται δύσκολα, το χιούμορ και η αλήθεια μπορούν να ενώσουν τους ανθρώπους.
Η πρεμιέρα του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» δεν ήταν απλώς μια εκπομπή. Ήταν ένα κάλεσμα να δούμε τον κόσμο γύρω μας πιο κριτικά, αλλά και να θυμηθούμε να γελάμε – ακόμα κι όταν τα πράγματα μοιάζουν απελπιστικά. Καλώς ήρθες πίσω, Λάκη. Μας έλειψες.
