Σοβαρό περιστατικό σημειώθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης στο 7ο ΕΠΑΛ Λάρισας, όταν μαθητές επιτέθηκαν μαζικά σε συμμαθητή τους, με αφορμή πληροφορίες που τον κατηγορούσαν για σ3ξουαλική παρενόχληση μαθήτριας του ίδιου σχολείου.
Σύμφωνα με το onlarissa.gr, το επεισόδιο εκτυλίχθηκε στις 13:30, όταν μαθεύτηκε στους μαθητές ότι ο συμμαθητής τους φέρεται να είχε παρενοχλήσει σ3ξουαλικά μία μαθήτρια εκτός από τα όρια του σχολικού συγκροτήματος, περιστατικό που συνέβη πριν από λίγες ημέρες. Η μαθήτρια δεν είχε καταγγείλει το συμβάν στην αστυνομία, ωστόσο μοιράστηκε το γεγονός με συμμαθητές της. Η πληροφορία διαδόθηκε γρήγορα, προκαλώντας αναστάτωση και κλιμακωτά, η οργή πολλών μαθητών οδήγησε σε μαζική επίθεση εναντίον του φερόμενου ως δράστη. Η κατάσταση γρήγορα ξέφυγε από τον έλεγχο, με αποτέλεσμα οι καθηγητές να παρέμβουν για να προστατεύσουν τον μαθητή, τον οποίο και φυγάδευσαν σε αίθουσα μέχρι να φτάσει η αστυνομία, μέχρι τελικά να απομακρυνθεί από το σχολείο.
Η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα για το περιστατικό, ενώ η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας διέταξε κατεπείγουσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ). Ο διευθυντής της Διεύθυνσης, Νικόλαος Ζέρβας, χαρακτήρισε το περιστατικό «ιδιαίτερα ανησυχητικό», επισημαίνοντας την ανάγκη για άμεση διαλεύκανση και διαχείριση.
Η ένταση στο σχολείο οδήγησε στη διακοπή των μαθημάτων νωρίτερα από το κανονικό, με στόχο την εκτόνωση της κατάστασης και σήμερα το πρωί, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι επρόκειτο να επισκεφθούν το σχολείο για να παρέχουν στήριξη, όπως ήταν προγραμματισμένο, όμως η κατάληψη που ξεκίνησε από μαθητές ανέβαλε την επίσκεψη, συμφωνα με τα όσα δήλωσε ο κος Ζέρβας.
Το περιστατικό εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων στα σχολεία αλλά και το πόσο ανασφαλές κι απροστάτευτο νιώθει ένα παιδί εντός του σχολικού περιβάλλοντος που η μόνη λύση που πιστεύει ότι μπορεί να ακολουθήσει, αφορά στην αυτοδικία. Η αυθόρμητη «τιμωρία» από μαθητές πριν την ολοκλήρωση οποιασδήποτε διερεύνησης, αναδεικνύει την ανάγκη για περισσότερη ενημέρωση σχετικά με τη διαχείριση κρίσεων, καθώς και την ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη σε τέτοιες συνθήκες. Τέλος, είναι λογικότατο, όλη η συσσωρευμένη κοινωνική οργή που υπάρχει αυτή τη στιγμή για την ατιμωρησία παντός είδους θυτών, να μεταφέρεται και στη σχολική κοινότητα, με τα ίδια τα παιδιά να αγνοούν το τεκμήριο της αθωότητας αφού αισθάνονται ότι δεν υπάρχει, στον αντίποδα, καμία προστασία των θυμάτων.
Μπορεί, λοιπόν, ο φερόμενος ως θύτης να είναι θύτης μπορεί και όχι. Το ζήτημα παραμένει πως το θύμα δε μίλησε ποτέ στις αρχές ή έστω στον οικογενειακό της κύκλο, γιατί αισθάνθηκε ότι δε θα λάβει προστασία. Κι αυτό, δυστυχώς, αποτελεί μια μεγάλη ήττα του συστήματος, και κατ’ επέκταση όλων μας.
