Και πήγε εννιά παρά ένα και στηθήκαμε μπροστά στην οθόνη μας για να ξεκινήσει μια σειρά που -μετά από καιρό- περιμέναμε όντως να δούμε. Θες γιατί το τρέιλερ είχε κάτι από Μάγισσες της Σμύρνης, που για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι έκλειναν οι δρόμοι σαν έπαιζαν στους δέκτες; Θες γιατί η Έλλη Τρίγγου είναι στο Α game της κι από μόνη της είναι ένα πολύ καλό marketing για τη σειρά; Θες, για το come back της ταλεντάρας της Λέχου; Όπως και να έχει, αυτή την πρεμιέρα πολλοί θεατές την περίμεναν και πολλά κανάλια την έτρεμαν, γι’ αυτό κι έβαλαν απέναντί της τα δυνατά τους χαρτιά.
4 χρόνια πριν την επανάσταση των Ελλήνων κατά των Τούρκων, η σειρά σε παίζει αγρίως και ξυπνάει το εθνικό φρόνημα και το αίσθημα του πατριωτισμού ενώ ταυτόχρονα κερνάει άγρια, πέτρινη Μάνη και φυσικά τοπία που θα ήθελε να επισκεφθεί, ακόμα κι ο πιο σπιτόγατος. Θεατρικού τύπου παραγωγή, με μολύβια στα μάτια, γρέζι, σκηνικά που θυμίζουν αρκετά πρώτη πράξη μιας παράστασης στην Επίδαυρο ή το Βασιλικό Θέατρο, που μπερδεύονται με αρκετά καλή φωτογραφία και σκηνοθεσία με κάμερα στο χέρι για να σου δώσει αυτή την ψευδαίσθηση της φυσικότητας. Τη δίνει όμως;
Πηγή, newsbeat.gr
Όχι, και καθόλου δεν πειράζει. Γιατί ενώ υπάρχει μια υπερβολή και μια μη φυσικότητα, την οποία όταν πας να βάλεις το σινεμά στη μικρή οθόνη -κι όχι το θέατρο που τελικά βάζεις-, θα πρέπει να την έχεις ψηλά στις προτεραιότητές σου, έρχονται να καλύψουν το κενό αυτό οι ομολογουμένως εξαιρετικές ερμηνείες. Πανέξυπνη η επιλογή του καστ, με πρόσωπα γνωστά κι αγαπημένα, που θα δουν οι γιαγιάδες και θα πουν “αχ καλέ, αυτός που έπαιζε κι εκεί δεν είναι;” αλλά κι οι νεότεροι θα εκτιμήσουν καθώς η ποιότητα φαίνεται, ό,τι και να λέμε.
Πηγή, protothema.gr
Επιστρέφω στη Λέχου λοιπόν, και θα την τοποθετήσω στην ίδια κατηγορία με Νούσια, Γάλλο και Ψαρρά, καθώς βγήκαν μπροστά κι είπαν να μας δείξουν πώς γίνεται. Συγκρατημένος θυμός, υψηλό στάτους, παίξιμο με τα μάτια, όχι φαμφάρα, όχι ανούσια ξεσπάσματα, είχαν στόχο, είχαν αντίκτυπο είχαν αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς να δει από Άρχοντες του τόπου, που δεν είχαμε ιδέα πώς μπορεί να ήταν αλλά μάλλον κάπως έτσι τους φανταζόμασταν.
Πηγή, protothema.gr
Οι νεότεροι τώρα του καστ, βάζοντας μέσα και την πρωταγωνίστρια, αν κι ίσως έτσι την αδικώ, έχουν να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών. Σαφώς η Έλλη έχει ποιότητα και το παίξιμό της δεν είναι κλισέ. άβολο ή βαρύ όπως κάποιων ηθοποιών που βλέπουμε να παίζουν γιους και κόρες, ωστόσο κουβαλάει ακόμα, αν και χρόνια στο χώρο, τη ρετσινιά του Εθνικού που σε θέλει να παίζεις με χαλαρά χέρια, να έχεις καλό στήσιμο, μια μόνιμη αγωνία στον τόνο της φωνής και μια μικρή καημενιά στο βλέμμα. Το πρόβλημα με αυτό δεν είναι ότι δεν το κάνει καλά, μα πως το έχουμε ξαναδεί και η αλήθεια είναι πως το έχουμε ξαναδεί και καλύτερο. Επιφυλάσσομαι όμως, γιατί το γκελ της και το ταλέντο της, καθώς και το αρκ του χαρακτήρα, θεωρώ ότι θα την κάνουν να ανθίσει.
Σε σχέση τώρα με τον ρυθμό, ξεκίνησε σχετικά αργά, αλλά κρίνω ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να γίνεται χαμός στο ίσιωμα και να προχωράει η σειρά 10 χρόνια στο πρώτο 45λεπτο, για να πάει μετά ένα εξάμηνο τσουλώντας σαν καροτσάκι στη λαϊκή. Εδώ λοιπόν οι Μελίνα Τσαμπάνη – Πέτρος Καλκόβαλης στο σενάριο και του Λευτέρη Χαρίτου, μας αφήνουν να γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές μας, να αντιληφθούμε τις σχέσεις τους και τα κίνητρά τους, κρυφά και φανερά, αλλά και να τολμήσουμε και κάποιες μαντεψιές για την εξέλιξή τους. Κι όταν μια σειρά σε κάνει να συζητάς, είναι για καλό.
Το αίμα και οι αποκεφαλισμοί, όπως και οι σκηνές μάχης, θέλουν δουλειά κι αυτό όχι γιατί δεν έχουν την απαραίτητη “βία” για να σε πείσουν, αλλά γιατί είμαστε καλομαθημένοι από παραγωγές με 2.000 κομπάρσους ον σετ να δίνουν πόνο, οπότε το να βάζεις 7-8 άτομα να “παίζουν σπαθιά” και να δίνεις και 10 κουνημένα πλάνα για να μην το καταλάβουμε βλέποντάς το, δεν αρκεί. Η παραγωγή έχει να ρίξει λεφτά, ας ρίξει και στους κομπάρσους, που ναι, σε σκηνές τέτοιου τύπου κρίνονται απαραίτητοι.
Συνολική η πρώτη εντύπωση ήταν σίγουρα καλή. Κι ήταν καλή, πρώτον γιατί έπιανα τον εαυτό μου να σταματάει να τρώει ή να καπνίζει όσο έπαιζε η σκηνή και να επανέρχομαι στην πραγματικότητα στην αλλαγή της με την επόμενη. Πήγε καλά γιατί υπάρχει έξυπνα διαλεγμένο υλικό, καλή φωτογραφία και μια ωραία ιδέα. Μένει να δούμε, αν θα κυλήσει στο κλισέ ή θα κάνει την έκπληξη, κάνοντας ίσως -κατ’ εμέ και συγγνώμη αν το χαλάω στους φανς των Μελισσών ή του Σασμού- την πρώτη epic σειρά μετά το “Νησί” που αξίζει την προσοχή μας.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
