Καλεσμένη χθες βράδυ στο “The tonights show” και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου ήταν η εκρηκτική Μαρία Σολωμού. Η ηθοποιός μίλησε ως συνήθως ανοιχτά κι απενοχοποιημένα, για τη δουλειά της, την απουσία της από την τηλεόραση, τη σχέση της με τον έρωτα, το politicaly correct στοιχείο του σήμερα, τον Mente και φυσικά τη μητρότητα.
Έχουμε μάθει, κάθε φορά που τοποθετείται η Σολωμού, να βάλλεται από ηθικολόγους της ελληνικής Τιβι για τον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει. Αυτό όμως που κάνει τη Μαρία πραγματικά ξεχωριστή, είναι ότι δε δίνει μισή τρίχα από… το μαλλί της, για όσα της σέρνουν κατά καιρούς. Το πόσο την ενοχλούν μόνο η ίδια το ξέρει ασφαλώς, όμως το γεγονός ότι έχει επιλέξει τόσα χρόνια να είναι πιστή στην ιδεολογία και φιλοσοφία ζωής της και δεν είναι εκείνη η περίπτωση ανθρώπου που μιλάει πολύ αλλά κάνει άλλα αντ’ άλλων, δείχνει μια συνέπεια χαρακτήρα άκρως ελκυστική.
Αν ψάχνεις έναν λόγο να αγαπήσεις την προσωπικότητα της Μαρίας λοιπόν, θα τον βρεις εκεί ακριβώς. Στην αμεσότητά της να μιλάει σαν να είναι ένας φίλος απέναντι, χωρίς να σκιάζεται για το πώς θα ερμηνευτεί η ζωή της. ΄Αλλωστε, δική της είναι! Κι όπως κι όλες οι ζωές περναέι κι αυτή τις φάσεις της, τις κρίσεις της, τις αναποδιές της. Γι’ αυτές, λοιπόν, ανέφερε ότι: «Η χειρότερη φάση της ζωής μου ήταν από τα 30 ως τα 40. Υπήρξε κρίση ζωής. Ένιωθα ότι γέρασα. Φέρτε μου ένα πλεκτό, πηγαίνετέ με στο βουνό, γέρασα. Κουράστηκα αφόρητα, είχα ένα παιδί και αυτή η δεκαετία ήταν ενοχική προς το παιδί μου και κάποια στιγμή έπαθα τη μέση μου πολύ άσχημα κι ένιωθα και γριά.»
Ενώ στη συνέχεια, η κουβέντα τα έφερε έτσι που μίλησε και για τον γιο της, σαν μια απολύτως νορμάλ μαμά που έχει έναν γιο στην εφηβεία, που δε θέλει τους γονείς του πουθενά μαζί του, που έχει ανάγκη να διανύσει τα δικά του χιλιόμετρα πέρα από τη σκιά της προσωπικότητάς τους. Γιατί, αλήθεια, σκέψου να έχεις μητέρα τη Μαρία Σολωμού και να έρχεται να σε πάρει το βράδυ από μια συναυλία: «Με παίρνει μια μέρα να μου πει να πάω να τους μαζέψω από μια συναυλία, γιατί δε βρίσκανε τρόπο να φύγουν από το Θέατρο Βράχων. Πάω με ένα σορτσάκι και μια παντόφλα από το σπίτι και έξω από το Βράχων ακούω ουρλιαχτά και ήταν οι φίλοι του γιου μου. Δεν ήξεραν ότι είμαι η μάνα του. Δεν το λέει, τα κρύβει.»
«Μία φορά έχει με έχει συνοδεύσει σε μία πρεμιέρα ήταν 2-3 χρόνια πριν. Τώρα 2 μέτρα μακριά μου περπατάει, είναι φοβερό. Δε λέει ότι η μάνα του είναι η Σολωμού.»
Αυτή λοιπόν είναι η Σολωμού. Δεν κρύβεται, δε μασάει, βαριέται και λίγο, ζει τη ζωή της και δεν μπορεί να «κοροϊδεύεις!» (if you know you know). Κάθε της κίνηση γίνεται είδηση και η φιλοσοφία της, δείγμα για το πώς να ζεις χωρίς να σε νοιάζει στο ελάχιστο τι θα πει ο κόσμος. Κι αυτό my friend ονομάζεται ελευθερία.
