Το χτεσινό επεισόδιο του Milky Way που μας εισάγει σιγά σιγά στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και τη ροή της ιστορίας δεν ήταν ένα απλό αναγνωριστικό πέρασμα σαν εκείνο που είχαμε παρακολουθήσει την προηγούμενη βδομάδα.
Χθες, είδαμε τους χαρακτήρες να ξετυλίγονται και τις ισορροπίες να τρεμοπαίζουν ανάμεσα στο «πώς θα έπρεπε να πράξουν» και στο «πώς έχουν συνηθίσει να πράττουν». Οι γονείς της Μαρίας μαθαίνοντας το νέο της εγκυμοσύνης της κόρης τους, δεν αντιδρούν σπασμωδικά με βία, θυμό, απειλές γι’ αποκλήρωση ή εγκατάλειψη, εντολές για έκτρωση ή άμεσο παντρολόγημα (αν κι υποψιαζόμαστε ότι το δεύτερο θα το δούμε στα επόμενα επεισόδια), μια εικόνα που παρά το αποκρουστικό της δε θα μας ήταν δα και ανοικεία για την ελληνική κοινωνία. Προσπαθούν δηλαδή, έστω και κάπως άτσαλα, να συμβαδίσουν με τη σύγχρονη πραγματικότητα και ν’ απλώσουν μια αμήχανη μεν, ειλικρινή δε, χείρα βοηθείας προς την κόρη τους. Είναι λοιπόν ευδιάκριτη η αγωνία πολλών απ’ τους σημερινούς γονείς που δεν επιθυμούν να επαναλάβουν τα λάθη των δικών τους γονιών αλλά απ’ την άλλη δεν έχουν και ένα σαφές πρότυπο στο πώς να το πράξουν.
Γι’ αυτό κι οι εν λόγω σκηνές ενώ εκφράζουν μια συγκατάβαση και διάθεση διαλόγου στερούνται ουσιαστικής ενσυναίσθησης, με εξαίρεση την αντίδραση της γιαγιάς, που όπως και στο Maestro του Παπακαλιάτη η Αλεξίου, έτσι κι εδώ η Μπαζάκα, δείχνει να ‘χει αναλάβει εντός της οικογένειας τον ρόλο της συγκολλητικής ταινίας ανάμεσα στους γονείς και την έφηβη κόρη τους. Ούτε οι γιαγιάδες όμως εύλογα παίζουν στα δάκτυλα τις επιταγές της ψυχολογίας για οικογενειακές κρίσεις, ποντάρουν όμως στην αγάπη και την αποδοχή, που όπως και να το κάνουμε είναι επιλογές άχαστες.
Η σκηνή που προκάλεσε την περισσότερη αποστροφή όμως στους απανταχού συντηρητικούς (ίσως και περισσότερο απ’ τη σκηνή του γκέι σ3ξ που θα δούμε σε λίγο) δεν ήταν άλλη απ’ τον ημίγυμνο Τζο να χορεύει ανάμεσα στ’ άλογα που συμβολίζουν περηφάνεια, ανεξαρτησία και τρυφερότητα. Μια αλληγορία, τουλάχιστον προχώ για τα τηλεοπτικά δεδομένα της χώρας που συζητήθηκε ποικιλοτρόπως στα social media. Στο Χ που γενικώς έχει έναν χαρακτήρα προοδευτικότερο του facebook οι περισσότερες αντιδράσεις ήταν διθυραμβικές, στο fb τα πράγματα ήταν, ως αναμένονταν πιο λαϊκά, καταγγελτικά και στενόμυαλα. Η στιγμή όμως που ξάφνιασε θετικά ακόμη και τους πιο αισιόδοξους από εμάς ήταν όταν ο Άκης – υπέροχος Ακύλλας Καραζήσης- (ο πατέρας του έφηβου queer χαρακτήρα) μπαίνει στο σταύλο και βρίσκεται μπροστά σ’ ένα θέαμα που αν μη τι άλλο σίγουρα δεν τον κάνει να αισθάνεται άνετα. Το «τι κάνεις» που τον ρωτάει, για να ακούσει «χορεύω» και να του προτάξει να φορέσει το μπουφάν του για «να μην κρύωσει» και το ακολουθούμενο μοίρασμα της μουσικής καθώς και το λίκνισμα πατέρα γιου αν και διατηρούμε αμφιβολίες για το πόσο ρεαλιστικό θα μπορούσε να ‘ναι, μας έκανε έστω για λίγο να συγκινηθούμε και να αισιοδοξήσουμε ότι μπορεί όντως μια μικρή αλλαγή να συμβαίνει κι ας μην έρχεται με τυμπανοκρουσίες.
Το γκέι σ3ξ λοιπόν για το οποίο σήμερα συζητάνε όλα τα site, εμάς εδώ ούτε μας ξάφνιασε, ούτε μας έδειξε κάτι που δεν ξέρουμε ότι συμβαίνει. Με τον ίδιο τρόπο που οι straight κανονίζουν σ3ξοραντεβού μέσω app με αγνώστους, το ίδιο ακριβώς κάνουν κι οι γκέι κι οι bi κι όλοι. Για να ‘μαστε μάλιστα ακριβέστεροι η σκηνή στο μετά της είχε και μπόλικο συναισθηματισμό στην ατμόσφαιρα, ειλικρινές ενδιαφέρον να μάθει ο ένας τον άλλον κι ένα ντελικάτο φλερτ που μπορεί να μην προσομοιάζουν απόλυτα στο πώς έχει συνηθίσει ο εγκέφαλός μας να δέχεται τηλεοπτικά και κινηματογραφικά αυτά τα ερεθίσματα αλλά αποτελεί μια αρκετά ρεαλιστική καταγραφή του πώς συζητώνται σήμερα τα πράγματα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που συναντήθηκαν αποκλειστικά για να παρθούν και κατά πώς φαίνεται στην περίπτωσή τους θα ήθελαν και να το ξανακάνουν.
Το κεντρικό ζευγάρι που μέχρι στιγμής δε μας έχει πείσει ιδιαίτερα για τη χημεία του, πιθανότατα γιατί αυτή χημεία δεν ήθελε κι ο σκηνοθέτης να υπάρξει, δεν απέχει επίσης καθόλου απ’ τα αναρίθμητα ζευγάρια εκεί έξω που δεν έχουν ακριβή ιδέα γιατί είναι μαζί και αν στα σίγουρα ουδείς έχει τέτοιες απαιτήσεις από 20άρηδες -ούτε 30αρηδες εδώ που τα λέμε- προκαλεί πάντα μια θλίψη η διαπίστωση αυτής της ανυπαρξίας ουσιαστικού λόγου όταν η ζωή η ίδια έρχεται και με την επιτακτικότητά της σου λέει ότι «τώρα πρέπει να βρεις έναν καλό λόγο για να ‘σαι με αυτό τον ανθρώπο» ή αν όχι η ζωή όλοι οι άλλοι τριγύρω που απαρτίζουν αυτό που ως τώρα θεωρούσες ζωή σου. Δεν έχει συχνά σημασία ποιος είναι ο πιο ερωτευμένος απ’ τους δύο ή ποιος έχει τις απαντήσεις έτοιμες. Αυτό που δείχνει να ισχύει στην πλειόνοτητα αυτών των περιπτώσεων που το δέσιμο από μόνο του δε φτάνει, είναι το ποιος είναι πιο έτοιμος να υπακούσει. Εδώ ο Τάσος έχει ήδη υπακούσει κι ας μην ξέρει ούτε ο ίδιος καλά καλά γιατί το κάνει. Για τη Μαρία άλλωστε, στο χθεσινό επεισόδιο δε βρέθηκε ούτε ένας να ρωτήσει τι θέλει και πώς νιώθει.
Οι περιφερειακοί χαρακτήρες που δρουν φαινομενικά συμπληρωματικά στην πλοκή κατευθύνουν τελικά τα γεγονότα σε εντονότερο βαθμό απ’ ό,τι επιτρέπει η όποια εξουσιοδότησή τους. Απ’ τη διευθύντρια του σχολείου που αποφασίζει ετσιθελικά ότι η νεαρή εγκυμονούσα πρέπει να διακόψει, μέχρι τη φίλη που επικαλούμενη την οικειότητα ξεπερνά όλα τα όρια παρεμβατικότητας, είναι συμπεριφοριστικές τακτικές που όσο κι αν μας ξενίζουν κατά τη θεασή τους δεν μπορούν εύκολα να μας βγάλουν έξω απ’ τα ρούχα μας, ακριβώς γιατί μας είναι τόσο οικείες που ένα τέτοιο ξέσπασμα θα προϋποθετε ταυτόχρονα μια κατάδυση στα ενδότερα που πολλούς μας τρομάζει πολύ.
Εκεί ακριβώς έγκειται κι η ουσιαστική επιτυχία της σειράς (και δεν εννοούμε τα νούμερα), που ας είμαστε ειλικρινείς, δεν ανταποκρίνεται 100% στις προσδοκίες των απαιτητικότερων εξ’ ημών αλλά είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ένα κάποιο σκόντο στις ερμηνευτικές και τις σεναριακές μας απαιτήσεις, προκειμένου να υπάρξουν κι άλλες σειρές στην ελληνική τηλεόραση που θα μπορούμε να καθίσουμε να παρακολουθήσουμε με τα έφηβα παιδιά, ανίψια, εγγόνια, αδέλφια, ξαδέλφια και βαφτιστικά μας για να μπούμε στον κόσμο τους χωρίς να φοβόμαστε και να τους επιτρέψουμε να κάνουν το ίδιο.
