Όχι, δεν θα κάτσουμε να το παίξουμε αντικειμενικοί. Δεν θα σου πούμε “έχει και τα δίκια του ο κόσμος”. Γιατί δεν έχει. Γιατί μιλάμε για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Τον άνθρωπο που με μια κιθάρα, τη φωνάρα του και κάτι στίχους που σε χτυπούσαν στο δόξα πατρί, σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά.
Και ξαφνικά, μέσα σε μια εποχή που ο καθένας με ένα πληκτρολόγιο αισθάνεται κριτής της ζωής των άλλων, βρέθηκε στο στόχαστρο. Επειδή πήρε κιλά. Επειδή δεν τραγούδησε όπως κάποτε. Επειδή… έτσι. Ένα βίντεο από μια ζωντανή εμφάνιση, και τα social πήραν φωτιά: “Δεν ακούγεται”, “Άσ’το όπως η Χάρις”, “Κλείσ’ το μαγαζί”. Συγγνώμη κύριοι, αλλά πώς ακριβώς αποφασίζετε πότε τελειώνει το τραγούδι για κάποιον;
Ο Μιχάλης, ευτυχώς, δεν τσίμπησε. Στάθηκε εκεί, στις κάμερες, με αξιοπρέπεια, και έδωσε τη δική του ήρεμη απάντηση. «Μετά από 30 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας, ξέρω να διαχειρίζομαι την κριτική». Δεν τους χάρισε την έκρηξη που περίμεναν. Δεν τους χάρισε ούτε ένα δευτερόλεπτο εκνευρισμού. Γιατί ξέρει ποιοι είναι. Ξέρει και το γιατί.
Μάλιστα, εξήγησε ότι η εμφάνιση που ακυρώθηκε και ίσως επηρέασε τη φωνή του, συνέπεσε με μια διάγνωση γρίπης Β. Αλλά και να μην υπήρχε καμία ιατρική δικαιολογία, τι ακριβώς ζητάμε από έναν άνθρωπο που τραγουδά τρεις δεκαετίες; Να μη λαχανιάσει ποτέ; Να μη σπάσει η φωνή του; Να μένει στάσιμος στο 2003 για πάντα;
«Δυστυχώς, τα social media γίνονται καταφύγιο για κάποιους, που με πρόσημο την ανωνυμία εκφράζουν πράγματα που δεν ισχύουν.»
«Είχα γρίπη Β’ και ακύρωσα την τελευταία μου παράσταση, που πραγματοποιήθηκε την επόμενη Κυριακή. Κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία να γράψουν αυτά που έγραψαν. Γίνεται ένας άνευ λόγου σάλος και κουβέντα».
Τα social media έχουν γίνει καταφύγιο κάθε πικραμένου, που με τη δύναμη της ανωνυμίας εκτονώνεται πάνω σε όσους κάποτε αγάπησε. Αυτό είναι το παράδοξο: τα ίδια χείλη που τραγουδούσαν με λύγμο το «Αν μου τηλεφωνούσες» είναι τώρα αυτά που γράφουν με χολή. Λες και ντρέπονται που ένιωσαν.
Αλλά να σου πούμε κάτι; Εμείς δεν ντρεπόμαστε. Εμείς θυμόμαστε τα πρώτα ραντεβού με soundtrack τη φωνή του. Θυμόμαστε το «Δε φεύγω» να παίζει σε repeat μετά από κάθε χωρισμό. Θυμόμαστε το «Χωρίς Αναπνοή» να μας κόβει την ανάσα – κυριολεκτικά όσο χοροπηδούσαμε φωνάζοντας πως αντίστροφα ο χρόνος μετράει. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι η φωνή των εφηβικών μας αναστεναγμών. Είναι ο ήχος που έντυσε την πρώτη αγάπη, την απόρριψη, την επανασύνδεση. Και δεν έχει σημασία αν η φωνή του σήμερα δεν είναι καρμπόν εκείνης της εποχής. Γιατί αυτό που αγαπήσαμε δεν ήταν μόνο η φωνή του. Ήταν η αλήθεια του. Ήταν η καθαρότητα στο βλέμμα του, η ευγένεια στον τρόπο του. Ήταν ότι δεν έγινε ποτέ «ένας από τους άλλους». Αντίθετα, πολλοί πάτησαν στα χνάρια του. Εκείνος ήταν – και παραμένει – ο Μιχάλης.
Γι’ αυτό, κάτω τα χέρια σας απ’ τον Χατζηγιάννη. Όχι επειδή «δεν κάνει να κριτικάρουμε». Αλλά επειδή αν δεν μπορείς να δείξεις λίγη ευγένεια, λίγη κατανόηση, λίγη αγάπη στον άνθρωπο που σου συντρόφευσε τις πιο ευάλωτες στιγμές σου, τότε είσαι λίγο στόκος- σόρι ε;
Και για εμάς, που μεγαλώσαμε με αυτό το soundtrack καρδιάς, υπάρχει πάντα ένας στίχος του που θα μας πιάνει απ’ το χέρι και θα μας θυμίζει: η αγάπη δεν ξεχνιέται. Μόνο ωριμάζει. Όπως κι οι καλλιτέχνες.
