Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τη γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα, της 28χρονης που δολοφονήθηκε έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων από τον πρώην σύντροφό της. Μια γυναίκα που ζήτησε βοήθεια και συνάντησε την αδιαφορία. Μια γυναίκα που έλαβε την απάντηση «το περιπολικό δεν είναι ταξί» όταν εκλιπαρούσε να τη μεταφέρουν με ασφάλεια.
Χθες, στον ίδιο χώρο όπου έσβησε η Κυριακή, συγκεντρώθηκαν οι δικοί της άνθρωποι, συλλογικότητες, οργανώσεις κατά της έμφυλης βίας και πλήθος πολιτών. Όχι μόνο για να τιμήσουν τη μνήμη της, αλλά για να φωνάξουν πως καμία γυναίκα δεν πρέπει να μείνει αβοήθητη απέναντι στην έμφυλη βία.
Φωτ.: Eurokinissi
Στην τελετή αποκαλυπτηρίων του μνημείου που δημιουργήθηκε στη μνήμη της, ο πατέρας της, Θανάσης Γρίβας, πήρε πρώτος τον λόγο. Τα λόγια του ήταν δυνατά, γεμάτα οργή αλλά και ελπίδα:
«Καμία άλλη Κυριακή δολοφονημένη. Θέλω να βλέπετε αυτό το μνήμα και να παίρνετε δύναμη, κορίτσια. Κορίτσια, σηκώστε το κεφάλι. Κανένας ψευτόμαγκας δεν πρέπει να απλώνει χέρι πάνω σας».
Ο κόσμος φώναξε συνθήματα, κράτησε πανό, έκλαψε. Για την Κυριακή, για όλες τις γυναίκες που δε σώθηκαν, για όλες εκείνες που ακόμα παλεύουν να ακουστούν.
Φωτ.: Eurokinissi
Φωτ.: Eurokinissi
Φωτ.: Eurokinissi
Η Κυριακή Γρίβα δεν έμεινε αβοήθητη επειδή δε ζήτησε βοήθεια, αλλά επειδή εκείνοι που έπρεπε να την προστατεύσουν την αγνόησαν. Κι από τότε, η αντιμετώπιση των γυναικών που βρίσκονται σε κίνδυνο συνεχίζει να είναι απογοητευτική, καθώς πολλές φορές οι Αρχές δε λαμβάνουν σοβαρά τις αναφορές για ενδοοικογενειακή ή έμφυλη βία, ακολουθώντας το γενικότερο κοινωνικό μοτίβο του «αν ήθελε θα έφευγε». Ακόμα κι ο τρόπος που η πολιτεία αντιμετωπίζει την ίδια τη βία κατά των γυναικών παραμένει ελλιπής. Δεν υπάρχουν επαρκείς δομές στήριξης, δεν υπάρχει υποχρεωτική εκπαίδευση των αστυνομικών για τέτοιες περιπτώσεις, ενώ οι καταγγελίες συχνά δεν οδηγούν πουθενά. Κι έτσι, η έμφυλη βία συνεχίζει να θεωρείται, σε πολλές περιπτώσεις, «οικογενειακή υπόθεση» και όχι επείγον κοινωνικό ζήτημα.
Η συγκέντρωση αυτή, ήταν μια υπενθύμιση πως μια γυναικοκτονία δεν μπορέι είναι «έγκλημα πάθους». Είναι έγκλημα κοινωνικό, συστημικό, που μπορεί να αποτραπεί όταν η κοινωνία σταματήσει να κάνει τα στραβά μάτια. Όταν τα περιπολικά γίνουν όντως μέσα προστασίας και όχι μια αφορμή για κυνική απάντηση σε μια κραυγή για βοήθεια.
