Γράφει ο Μιχάλης Μαρκοδημητράκης.
Δύο αδέρφια αγκαλιάζονται με αναφιλητά, ενώ τους χωρίζει μια σειρά από γαλάζια κάγκελα. Οι 104 διασωθέντες του ναυαγίου της Πύλου αντιμετωπίζονται από το ελληνικό κράτος περίπου σαν εγκληματίες. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητά να μη διαρρέονται πληροφορίες για την υπόθεση, το λιμενικό αλλάζει συνεχώς τις εκδοχές της το δυστύχημα θυμίζοντας κατά συρροή ψεύτες και στελέχη της πρώην κυβέρνησης και «δημοσιογράφοι» προσπαθούν να μας πείσουν ότι στον βωμό της «αποτελεσματικής προστασίας των συνόρων μας» αυτά συμβαίνουν.
Shit happens που λένε και στο χωριό μου.
Κάθομαι σε μια γωνιά του μπαρ κι αναρωτιέμαι αν κάπως έτσι ένιωθαν οι κάτοικοι του χωριού του Άουσβιτς όταν μύριζε καμένη σάρκα από το γειτονικό στρατόπεδο εξόντωσης. Ή μήπως η κατάσταση θυμίζει περισσότερο τη Γερμανία, λίγο μετά την άνοδο του Χίτλερ όταν τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων είχα ξεκινήσει. Σκέφτομαι και τους προγόνους μας που αντιμετώπισαν βία, ρατσισμό και κλειστές πόρτες όταν έφτασαν στην Αμερική 100 χρόνια πριν. Τι θα έλεγαν αν ήξεραν πώς φέρονται οι απόγονοί τους σε μετανάστες και πρόσφυγες.
Ο Φαρντι με τον Μοχάμεντ ήταν οι λιγοστοί τυχεροί του ναυαγίου, βρήκαν ο ένας τον άλλον και λυτρώθηκαν. Ο Μοχάμεντ τώρα θα αντιμετωπίσει το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας, ένα σύστημα ασύλου που σκοπό έχει να αποθαρρύνει και να απογοητεύσει τους αιτουντες. Και τελικά, να τους διώξει προς πάσα κατεύθυνση.
Τα γαλάζια κάγκελα θυμίζουν το ελληνικό τουριστικό προϊόν: θάλασσα, ουρανός, ήλιος και καλοκαίρι. Το προϊόν του τουρισμού μας δε χωράει θάνατο- όλα εδώ βαφτίζονται γιορτή της ζωής, Ικαριώτικος, πανηγύρια, πάρτι στο νησί, ποτό, έρωτας κι άμα λάχει, κάνουμε και τους φιλάνθρωπους, πάμε και στην Παναγία το 15αυγουστο για να έχουμε το άλλοθι της πίστης.
Θυμάστε μήπως τις γιαγιάδες της Λέσβου, που βοήθησαν τη μητέρα με το μωρό της πριν 8 χρόνια; Αυτές που προτείναμε για Νόμπελ Ειρήνης. Το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, με τους –τουλάχιστον- 650 νεκρούς και τα πτώματα που θα ξεβράσει η θάλασσα κάποια στιγμή, σηματοδοτεί με το πιο χαρακτηριστικό τρόπο το τέλος της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης της Ελλάδας. Μια πολιτική που ξεκίνησε –ανοιχτά- το 2019 και πλέον θεωρείται και «πετυχημένη».
Όχι, δεν είμαστε φιλόξενοι αν υποδεχόμαστε με χαρές και πανηγύρια μόνο τα πλοία που έχουν τουρίστες.
Όχι, δεν είμαστε αλληλέγγυοι αν δίνουμε φαγητό και νερό σε άπορους Χριστούγεννα και Πάσχα.
Όχι, δεν είμαστε Χριστιανοί όταν το “αγαπάτε αλλήλους” έχει αστερίσκο.
Όχι, δεν έχουμε καμία σχέση με την αρχαία Ελλάδα όταν ο Ξένιος Ζευς είναι το όνομα επιχείρησης «σκούπας» κατά μεταναστών και προσφύγων.
Όχι, δεν είμαστε «φιλότιμοι», γιατί αυτή η λέξη έχει νόημα στα δύσκολα κι όχι, στον κατάλογο παραγγελίας της ταβέρνας και στο διαφημιστικό φυλλάδιο του ξενοδοχείου-resort.
Οι εκατοντάδες νεκροί του ναυαγίου και οι τραγικές φιγούρες των επιζώντων θα στοιχειώσουν τα όνειρα των λιμενικών, των πολιτικών που σχεδίασαν τις πολιτικές και των Ευρωπαίων που πληρώνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στη χώρα μας για να κάνουμε τον σερίφη της θάλασσας.
Η Ιστορία γράφει ήδη ότι η χώρα μας και οι κυβερνήσεις που εκλέξαμε, επέλεξαν να πνίγουν τους ικέτες στα βάθη της Μεσογείου. Κι έτσι, μαζί με τους αποικιοκράτες Δυτικούς και τους Αμερικανούς που έχουν ξεκινήσει μια ντουζίνα πολέμους, η «εθνική ταυτότητά» μας πλέον συμπεριλαμβάνει κι εγκλήματα κατά άλλων λαών.
Γιατί δεν είμαστε παρά οι θύτες ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, με θύματα που βούλιαξαν στα βάθη της Μεσογείου θάλασσας. Αλλά ναι, ξέρω, η μπίρα έχει αρχίσει να ζεσταίνεται και η θάλασσα μάς καλεί.
Το ελληνικό καλοκαίρι έχει ξεκινήσει.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
