Το βράδυ της Τρίτης, στο μαγευτικό σκηνικό του Ηρωδείου, το Ταμείο Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών μάς χάρισε μια μοναδική βραδιά αφιερωμένη στα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου. Όλα κυλούσαν αρμονικά μέχρι τη στιγμή που στη σκηνή εμφανίστηκε ο Απόστολος Γκλέτσος για να χορέψει το θρυλικό «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», όλο ντέρτι και καημό, γιατί πρέπει να έχεις καημό για να πηγαίνεις για τη διεκδίκηση της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εποχή, εδώ που τα λέμε.
Με χορό βαρύ κι αρκετά στατικό, συνοδευόμενο από κραυγές που θύμιζαν επικές στιγμές ελληνικού δράματος, κέρδισε το χειροκρότημα των θεατών, αν και το βλέμμα πολλών ήταν στραμμένο προς την πρώτη σειρά. Εκεί, ο Στέφανος Κασσελάκης, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον σύζυγό του Τάιλερ Μακμπέθ, παρακολουθούσαν τη βραδιά, σαν πρώην που έρχεται φάτσα κάρτα με τον νυν και πρέπει να δείξει επίπεδο. Όταν ο Γκλέτσος άρχισε να στροβιλίζεται στον ρυθμό του ζεϊμπέκικου, ο Κασσελάκης φάνηκε να χειροκροτεί χλιαρά μεν, αλλά να χειροκροτεί.
Ερωτηθείς για την παρουσία του Κασσελάκη, ο Γκλέτσος, πιστός στο ύφος του, σχολίασε: «Το έμαθα ότι ήταν εκεί. Δε βρεθήκαμε. Εγώ βγήκα προς το τέλος». Ε γιατί, δεν είναι ώρα για small talk όταν χορεύεις ζεϊμπέκικο, ειδικά με τον κύριο ανταγωνιστή σου. Επίσης, δεν άφησε το πολιτικό σκηνικό ασχολίαστο, προσθέτοντας: «Είμαι λάβρος για το να είναι αρχηγός σε ένα αριστερό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ… Αλλά στο τέλος της ημέρας, Έλληνες είμαστε όλοι. Δε θα βγάλουμε τα σπαθιά να σκοτωθούμε». Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο, είναι προφανές πια.
Η βραδιά ήταν γεμάτη με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής και θεατρικής σκηνής – από τον Γιάννη Ζουγανέλη μέχρι τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, που απέδειξε ότι η λάμψη της παραμένει αιώνια. Όλοι οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες έδωσαν το παρών, ενώ η σκηνή έσφυζε από ταλέντο. Αν προσθέσουμε και τις χορωδίες, ήταν μια υπερπαραγωγή κι όμως, παρά τη μεγαλοπρέπεια της βραδιάς, η μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν τελικά αυτό το ζεϊμπέκικο και το διακριτικό, σχεδόν χλιαρό, χειροκρότημα του Κασσελάκη, ως το απόλυτο clash δύο κόσμων. Και όπως πάντα, στις μεγάλες μάχες, δε βγαίνουν όλοι νικητές.
