Εισαγωγές και πρόλογοι δε χρειάζονται για τον Μίλτο. Φέτος, που μετράμε πια 50 χρόνια από την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο ίδιος με 6 μόνο σειρές μέσα από τα σόσιαλ μίντιά του, δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το πόσο πραγματικά καμία σημασία δεν έχουν οι πολιτικές θέσεις κάποιου, για να μπορέσει να αντιληφθεί τι συνέβη εκείνη τη μέρα.
«Ο μπαμπάς μου ήταν φαρμακοποιός. Επίσης, ήταν δεξιός. Έδινε μεγαλύτερη σημασία στο πρώτο. Απόγευμα 16 Νοεμβρίου του ’73 μπήκε στο σπίτι έξαλλος και φώναξε στη μάνα μου: Οι αλήτες κατέβασαν τα τανκς, θα βαρέσουν τα παιδιά. Θα τους πάω φάρμακα.
Η μάνα μου ήταν αριστερή. Του είπε: Να πας αλλά να προσέχεις γιατί έχουμε παιδί. Και εκείνος της είπε: Kι αυτά τα παιδιά έχουνε μανάδες. Φόρεσε τη στολή του έφεδρου αξιωματικού για παραπλάνηση και κατέβηκε στο Πολυτεχνείο. Πέταξε στους φοιτητές γάζες, ασπιρίνες και ιώδιο από τα κάγκελα της Στουρνάρη. Γύρισε σπίτι κλαμένος. Δεν ξέρω αν ήταν απ’τα δακρυγόνα ή κάτι άλλο.
Ήμουν τεσσεράμιση χρονών. Και πάντα αυτό το βράδυ ο μπαμπάς μου ανοίγει τις φτερούγες του και γίνεται ένας άγγελος.»
♦Από το απόγευμα της Παρασκευής 16ης Νοεμβρίου, η Αθήνα βρισκόταν σε παλμό εξέγερσης με επίκεντρο το Πολυτεχνείο. Δρόμοι κλειστοί, οδοφράγματα από πολίτες, συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομία παντού.
♦Εκείνη τη νύχτα, πολίτες από διάφορες κοινωνικές ομάδες -εργάτες, αγρότες, φοιτητές- ένωσαν τις δυνάμεις τους, κατακλύζοντας τους δρόμους σε μεγάλη ακτίνα γύρω από το Πολυτεχνείο. Η αντίδραση της αστυνομίας ακραία, με ρίψη δακρυγόνων, γκλομπς, ακόμη και πραγματικά πυρά.
♦Το βράδυ της Παρασκευής, υπήρξε η ανατριχιαστική στιγμή που η καταστολή πήρε το προβάδισμα. Ένοπλοι στρατιώτες, αντιμέτωποι με αόπλους διαδηλωτές, με το Πολυτεχνείο να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Λεωφορεία, τρόλεϊ και Ι.χ. είχαν ακινητοποιηθεί, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ανθρώπους, η αστυνομία έφτασε σε ακραίας μορφής βία.
♦9 το βράδυ κι η εξέγερση εξαπλώθηκε γρήγορα σε διάφορες περιοχές, αφήνοντας πίσω της εγκαταλελειμμένα παπούτσια και πανωφόρια στους δρόμους. Συνθήματα από το Πολυτεχνείο κατέληξαν μέχρι την Ομόνοια. Στις 8:30 το βράδυ, η περιοχή Ομονοίας γέμισε δακρυγόνα, με τον κόσμο να τρέχει στους γύρω δρόμους. Αναφορές για πυροβολισμούς και αίμα ακούγονταν από στόμα σε στόμα.
♦Η Πατησίων φλεγόταν. Φωτιές άναψαν έξω από το “Μινιόν”, ενώ η αστυνομία προχώρησε σε πυρά και ρίψη δακρυγόνων.
♦Ξημερώματα Σαββάτου, στις 17 Νοεμβρίου 1973, μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, τα τανκς έφτασαν στη διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας, κατεβαίνοντας τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και παραμερίζοντας τα οδοφράγματα. Ο σκληρός ήχος των ερπυστριών ακούστηκε επάνω στο οδόστρωμα.
♦Στις 02:00 π.μ., ένα από τα τανκς σταμάτησε μπροστά στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, με το πυροβόλο στραμμένο στους φοιτητές. Στους φοιτητές.
♦Ο ραδιοφωνικός σταθμός συνέχιζε να εκπέμπει. Ένας προβολέας φώτιζε απειλητικά το κτήριο. Ομίχλη από δακρυγόνα και καπνούς. Οι ΛΟΚατζήδες, οπλισμένοι, στέκονταν παρατεταμένοι κατά μήκος του δρόμου.
♦Στις 02:45 π.μ., δόθηκε η εντολή από τον υπίλαρχο τεθωρακισμένων να εισβάλει το άρμα από την κεντρική είσοδο.
♦Στις 02:59 έγινε η έφοδος. Η πύλη γκρεμίστηκε.
Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει. Κι όσο κι αν υφίσταται προσπάθεια να αλλοιωθεί η ιστορία, παραμένει τόσο σοκαριστικά ζωντανή κι αυταπόδεικτη, που δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει μια μέρα που θα τη διαγράψουμε. Γιατί αυτό που έγινε τη 17η του Νοέμβρη ήταν το απλό κι εξής ένα: Να γίνει σαφής η αξία της Δημοκρατίας, σε περίπτωση που έστω κι ένας ποτέ ξανά αποκτήσει έστω μία αμφιβολία.
Πηγή φωτογραφίας ΕΡΤ
