Η Ελλάδα, η χώρα με τα αμέτρητα νησιά και τα απομακρυσμένα χωριά, αντιμετωπίζει μια τραγωδία που πλήττει την καρδιά της: το κλείσιμο των σχολείων σε μικρές, ακριτικές περιοχές, λόγω έλλειψης μαθητών. Στην περίπτωση των Αρκιών, το μικρότερο σχολείο της Ευρώπης, ο κίνδυνος να σιγήσει για πάντα είναι πιο κοντά από ποτέ. Ο μοναδικός μαθητής που θα αποφοιτήσει φέτος από τη Στ’ τάξη, δε θα έχει την ευκαιρία να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στο ίδιο νησί, καθώς η οικογένειά του αναγκάζεται να τον μεταφέρει σε μεγαλύτερο νησί για το Γυμνάσιο. Και ενώ η πολιτεία προσπαθεί να ενισχύσει τις περιοχές αυτές με κίνητρα, καμία οικογένεια δεν έχει μέχρι στιγμής εκδηλώσει ενδιαφέρον να ζήσει στους Αρκιούς και να σώσει το σχολείο. Αν δεν αλλάξει κάτι, το μικρό σχολείο του ακριτικού αυτού νησιού θα κλείσει οριστικά.
Αυτό, όμως, δεν είναι μόνο η ιστορία των Αρκιών. Είναι η ιστορία όλων των μικρών, απομονωμένων περιοχών της Ελλάδας, όπου το μέλλον φαντάζει αβέβαιο. Το κλείσιμο ενός σχολείου, ενός σχολείου που κάποτε υπήρξε η ψυχή της κοινότητας, δεν είναι απλώς μια στατιστική μείωση στον χάρτη της εκπαίδευσης, αλλά το τέλος μιας εποχής, το κλείσιμο μιας πόρτας που δε θα ανοίξει ξανά.
Tα σχολεία είναι χώροι (ή θα έπρεπε να είναι χώροι) όπου τα όνειρα των παιδιών υφαίνονται, οι πρώτες φιλίες γεννιούνται, και η ζωή της κοινότητας αναπνέει. Τα σχολεία σε αυτά τα νησιά δεν είναι απλώς χώροι μάθησης. Είναι τα θεμέλια της κοινωνίας, τα στήριγμα του τόπου. Όταν το τελευταίο παιδί φεύγει για να σπουδάσει σε άλλο νησί, το σχολείο κλείνει. Αλλά το κλείσιμο ενός σχολείου σημαίνει κάτι πολύ μεγαλύτερο: σημαίνει την αποχώρηση της νεότητας από την κοινότητα, σημαίνει τη θλίψη των παππούδων που βλέπουν τα εγγόνια τους να φεύγουν και να μην επιστρέφουν ποτέ ξανά. Σημαίνει την απώλεια ενός μέλλοντος, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για όλη την κοινωνία.
Η ερημία που έρχεται όταν το τελευταίο κουδούνι σταματήσει να χτυπά, είναι ο μεγαλύτερος φόβος των μικρών αυτών περιοχών. Γιατί όταν κλείνει το σχολείο, δεν κλείνει μόνο η πόρτα μιας αίθουσας. Κλείνει και η ψυχή του νησιού και ουσιαστικά, συνιστά πρόβλημα μιας ολόκληρης χώρας που κινδυνεύει να χάσει τις ρίζες της. Αυτές οι περιοχές, που απλά σποραδικά ανακαλούμε ως «το απομακρυσμένο κομμάτι» της Ελλάδας, είναι ταυτόχρονα κι Ελλάδα που υπάρχει, Ελλάδα που πρέπει να προστατεύσουμε. Γιατί αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, αν δε φροντίσουμε τις μικρές αυτές κοινότητες, τότε το μέλλον μας θα είναι γεμάτο κενά, γεμάτο από νησιά και χωριά που θα υπάρχουν μόνο στη μνήμη μας, όσο η Αθήνα θα μπουκώνει, και θα γίνεται ασφυκτικά πολύπλοκη, γιατί δε θα υπάρχει άλλη επιλογή.
Δεν είναι παρά μια γενναία απόφαση το να στηρίξουμε αυτούς τους τόπους με ψυχή και καρδιά. Kι αν το κουδούνι αυτό δεν ξαναχτυπήσει, όπως τόσα και τόσα άλλα κουδούνια σε βουνά, πεδιάδες, νησιά αυτής της μικρούλας και τόσο άνισα υποστηριζόμενης χώρας, τότε θα ζήσουμε άλλη μια μεγάλη ήττα.
