Η Ζιζέλ Πελικό θα είναι για πάντα η προσωποποίηση του θάρρους και της αλύγιστης ψυχής. Στα 72 της χρόνια, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη φρίκη που κανείς δε θα έπρεπε να ζήσει: την προδοσία από τον ίδιο της τον σύζυγο και βιaστή της και τη συστηματική κακοποίηση στα χέρια δεκάδων ανδρών. Ωστόσο, αντί να σωπάσει, να λυγίσει ή να κρυφτεί, έκανε την επιλογή να σταθεί όρθια και να καταπολεμήσει το στίγμα των θυμάτων βιaσμών. Δεν άφησε την ντροπή να την πνίξει, αλλά τη μετέτρεψε σε όπλο δικαιοσύνης. Γιατί η Ζιζέλ Πελικό δεν ήταν ποτέ θύμα, αλλά επιζήσασα.
Με την απόφασή της να μη διεξαχθεί η δίκη κεκλεισμένων των θυρών, αρνήθηκε να γίνει άλλο ένα θύμα που κρύβεται στο σκοτάδι. Διάλεξε να φωτίσει την αλήθεια, για να δει ο κόσμος τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Δεν έδωσε μόνο τη δική της μάχη· έγινε φωνή για όσες γυναίκες ζουν στη σιωπή, κουβαλώντας τα δικά τους βάρη. Κι έτσι, έγινε σύμβολο. Σύμβολο αντοχής, θάρρους και της ακλόνητης πίστης ότι η δικαιοσύνη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπορούν να θριαμβεύσουν, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
«Δε μετάνιωσα ποτέ» δήλωσε η Ζιζέλ μετά την ολοκλήρωση της δημόσιας δίκης. «Ήθελα να δει η κοινωνία τι συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Γι’ αυτά έδωσα αυτόν τον αγώνα. Σκέφτομαι επίσης τα θύματα που ζουν στη σκιά. Έχουμε τον ίδιο αγώνα».
Η δίκη που ξεκίνησε στις 2 Σεπτεμβρίου, σήμερα κατέληξε στην καταδίκη και των 52 κατηγορουμένων. Ο σύζυγός της, Ντομινίκ Πελικό, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση, ενώ οι υπόλοιποι έλαβαν ποινές από 3 έως 15 χρόνια. Οι κατηγορίες περιλάμβαναν βιaσμό, απόπειρα βιaσμού, σ3ξουαλική επίθεση και χορήγηση ουσιών.
Η επιλογή της να διεξαχθεί η δίκη δημόσια, αντί κεκλεισμένων των θυρών, έδωσε θάρρος σε χιλιάδες θύματα σε όλο τον κόσμο. Με την παρουσία της στο δικαστήριο, κοίταξε στα μάτια τους κατηγορούμενους, ανάμεσά τους τον σύζυγό της, Ντομινίκ Πελικό, ο οποίος καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης, τη μέγιστη ποινή που προβλέπεται από τον νόμο.
Δίπλα του, κρίθηκαν ένοχοι και άλλοι 51 άνδρες:
- Charly Arbo: 13 χρόνια φυλάκιση
- Christian Lescole: 9 χρόνια
- Lionel Rodriguez: 8 χρόνια
- Cyrille Delville: 8 χρόνια
- Jacques Cubeau: 5 χρόνια
- Nicolas Francois: 8 χρόνια
- Boris Moulin: 8 χρόνια
- Philippe Leleu: 5 χρόνια (τα 2 με αναστολή)
- Joseph Cocco: 3 χρόνια
- Fabien Sotton: 11 χρόνια
- Nizar Hamida: 10 χρόνια
- Joan Kawai: 10 χρόνια
- Husamettin Dogan: 9 χρόνια
- Hughes Malago: 5 χρόνια
- Andy Rodriguez: 6 χρόνια
- Jean Tirano: 8 χρόνια
- Thierry Postat: 12 χρόνια
- Redouane El Farihi: 8 χρόνια
- Simone Mekenese: 9 χρόνια
- Thierry Parisis: 8 χρόνια
- Adrien Longeron: 6 χρόνια
- Jérôme Vilela: 13 χρόνια
- Didier Sambuchi: 5 χρόνια
- Karim Sebaoui: 10 χρόνια
- Vincent Coullet: 10 χρόνια
- Jean-Marc LeLoup: 6 χρόνια
- Patrick Aron: 6 χρόνια (θα εκτίσει την ποινή του σε νοσοκομείο λόγω προβλημάτων υγείας)
- Mohamed Rafaa: 8 χρόνια
- Mahdi Daoudi: 8 χρόνια
- Ahmed Tbarik: 8 χρόνια
- Patrice Nicolle: 8 χρόνια
- Grégory Serviol: 8 χρόνια
- Abdelali Dallal: 8 χρόνια (θα εκτίσει την ποινή του σε νοσοκομείο)
- Jean-Luc LA: 10 χρόνια
- Quentin Hennebert: 7 χρόνια
- Saifeddine Ghabi: 3 χρόνια (αθωώθηκε για βιασμό, ένοχος για σεξουαλική επίθεση)
- Romain Vandevelde: 15 χρόνια
- Ludovick Blemeur: 7 χρόνια
- Cedric Grassot: 12 χρόνια
- Cendric Venzin: 9 χρόνια
- Hassan Ouamou: 12 χρόνια (ερήμην, βρίσκεται στο Μαρόκο)
Ανάμεσα στους κατηγορούμενους, ξεχωρίζει η περίπτωση του Jean-Pierre Marechal, ο οποίος καταδικάστηκε για τον βιaσμό της δικής του συζύγου επί πενταετία.
Το μήνυμα της Ζιζέλ
«Είμαι γεμάτη συγκίνηση», δήλωσε η Ζιζέλ. «Αυτή η υπόθεση ήταν μια πολύ δύσκολη δοκιμασία για μένα. Σκέφτομαι πρώτα και κύρια τα παιδιά μου, τον Νταβίντ, την Καρολίν, τον Φλοριάν, και τα εγγόνια μου. Ήθελα πραγματικά να δώσω αυτόν τον αγώνα γι’ αυτά. Ευχαριστώ όλους όσοι με στήριξαν, τους μάρτυρες, τους δικηγόρους, και τους δημοσιογράφους που με σεβάστηκαν. Έχω πίστη στην ικανότητά μας να κατακτήσουμε συλλογικά ένα μέλλον στο οποίο γυναίκες και άνδρες θα ζουν αρμονικά, με σεβασμό και αλληλοκατανόηση».
Η στάση της Πελικό έχει φέρει στο επίκεντρο τη σημασία της δημόσιας έκθεσης τέτοιων εγκλημάτων. Η Πασκάλ Πλατάρ, εκπρόσωπος φεμινιστικών οργανώσεων, δήλωσε: «Την ευχαριστούμε, διότι για πολλές γυναίκες θύματα βιασμού πλέον η ντροπή έχει αλλάξει στρατόπεδο».
Και ναι, την ευχαριστούμε και πάντα θα την ευχαριστούμε. Γιατί πάλεψε, όχι μόνο για τη δική της δικαίωση, αλλά για όλες τις γυναίκες που υπέφεραν σιωπηλά. Στο πρόσωπό της καθρεφτίζεται η δύναμη μιας γυναίκας που δε λύγισε μπροστά στο τέρας. Το παράδειγμά της είναι γεμάτο φως απέναντι στα σκοτάδια των καταδικασμένων πια βiaστών της.
