Χθες έλαβε χώρα στην Αθήνα ο Αυθεντικός Μαραθώνιος, στον οποίο την πρώτη θέση κατέκτησε ο Παναγιώτης Καραΐσκος με χρόνο 2 ώρες, 22 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα. Ακολούθησαν ο Χαράλαμπος Πιτσώλης στη δεύτερη θέση με χρόνο 2:23.34 κι ο Γιώργος Μίνος στην τρίτη θέση με χρόνο 2:23.56. Όσο αξιοσημείωτο κι αν είναι όμως το γεγονός της πρόκρισης σε έναν μεγάλο μαράθωνιο, την παράσταση έκλεψε ο νικήτης του, Παναγιώτης, κι η ιστόρια του πριν από αυτή και τις προηγούμενες νίκες του.
Ο Παναγιώτης λοιπόν μετά τη μεγάλη του νίκη είπε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ξεκίνησα τη χρήση ouσιών στα εφηβικά μου χρόνια.
Όσο περνά ο καιρός αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχουν πολλές επιλογές κι είτε αποφασίζεις να ακολουθήσεις τον θάν@τ ή να κάνεις στροφή.
Όταν τερμάτισα την πρώτη φορά στο Καλλιμάρμαρο σκεφτόμουν «κοίτα που ήσουνα στη χρήση και πού είσαι τώρα».
Είναι η ένατη συμμετοχή μου και το τέταρτο μετάλλιό μου. Ήξερα ότι ήμουν σε καλή κατάσταση κι ήθελα να το επιβεβαιώσω στην κούρσα.
Από αύριο ξεκινούν οι καινούριοι στόχοι».
Καταλαβαίνουμε λοιπόν όλοι ότι η μεγαλύτερη μάχη που έδωσε ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν στην κούρσα του μαραθωνίου αλλά στη ζωή. Πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις τις κατ@χρήσeις πίσω και να επιλέξεις να ζήσεις; Δεν είναι εύκολο, ξέρετε για έναν άνθρωπο eθισμένo σε ouσiες να αντιληφθεί την κατρακύλα στην οποία βαδίζει και συνήθως όταν η συνειδητοποίηση αυτή έρχεται ίσως να είναι κι αργά.
Αξίζουν λοιπόν πολλά συγχαρητήρια στον Παναγιώτη αλλά και σε όλους τους ανθρώπους που έκαναν μια τέτοια στροφή στη ζωή τους, που δεν άφησαν το ταλέντο τους να χαθεί στις eξaρτήσεις, που αποτέλεσαν παράδειγμα για πολλούς άλλους και που βοήθησαν πολλούς άλλους ανθρώπους να αλλάξουν στάση ζωής και να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Άλλοι το έκαναν έμπρακτα, άλλοι απλώς με το να είναι εκεί και να προσπαθούν οι ίδιοι σε καθημερινή βάση, κι αυτό είναι το ίδιο σεβαστό με το πρώτο.
Η αλήθεια είναι πως όσα μπράβο κι αν πούμε όμως δεν είναι αρκετά, γιατί μόνο οι ίδιοι ξέρουν τη δυσκολία μιας τέτοιας αλλαγής. Η απόφαση να κάνεις αυτό το βήμα και να αφήσεις πίσω τις ouσίες δε γίνεται απλώς μια μόνο φορά και μετά αλλάζουν όλα. Πρέπει κάθε μερά που ξυπνάς να αντιστέκεσαι και να λες όχι, όσος καιρός κι αν έχει περάσει κι ο πρώτος καιρός δε μοιάζει καθόλου με περίπατο στο πάρκο.
Δεν αρκεί να πεις απλώς «αλλάζω», πρέπει να αντισταθείς στο μυαλό και στο σώμα σου που βάζουν φρένο στην αλλαγή, πρέπει να εναντιωθείς στη συνήθεια, στην πεπατημένη, στην ηττοπάθεια και στο βόλεμα που σου φωνάζουν δυνατά «γύρνα σε αυτό που ξέρεις καλά κι ας μην είναι ιδανικό». Κι αυτό όπως καταλαβαίνουμε όλοι δεν αφορά μόνο τις ouσίες, αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δουλειά, τη στάση ζωή μας γενικότερα. Γιατί είναι δυσβάσταχτο να βγεις από το comfort zone σου κι ας ξέρεις πως σε καταστρέφει όλο και περισσότερο με κάθε λεπτό που περνά.
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν που πάτησαν πόδι στη ζωή και την πήρανε ολοκληρωτικά στα χέρια τους, για όσους ενέπνευσαν άλλους, για όσους ώθησαν άλλους να το κάνουν, για όσους ήταν δίπλα σε αυτούς που το έκαναν, αξίζει ένα τεράστιο μπράβο κι εμείς τους το δίνουμε απλόχερα και το βροντοφωνάζουμε.
Μπράβο!
