Το tweet του Άδωνι Γεωργιάδη, που αν και κόσμια δοσμένο, κατά του Πάνου Βλάχου και στο οποίο λίγο-πολύ επιχείρησε να λογοκρίνει μια καλλιτεχνική έκφραση απ’ αυτές που θα ‘πρεπε να ‘χαιρουν απόλυτης ελευθερίας, χαρακτηρίζοντάς την ως έμμεσο κάλεσμα προς επίθεση εναντίον, του φέρνει στο νου εικόνες και στο στομάχι αντιδράσεις σε κάθε προοδευτικό πολίτη εκεί έξω.
Αφορμή για το συμβάν στάθηκε ο στίχος «μέσα σε ένα σάκο βάλτε Άδωνι και Πορτοσάλτε» που ακούστηκε κατά τη διάρκεια live στη Θεσσαλονίκη και για το οποίο ο υπουργός τοποθετήθηκε στο Χ με την εξής ανάρτηση:
«Τί κρίμα! Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας πράγματι ταλαντούχος ηθοποιός ο οποίος όμως θεώρησε εξυπνάδα να τραγουδήσει από σκηνής αυτό, δηλ “να μας βάλουν εμένα και τον Άρη Πορτοσάλτε σε ένα σάκο…” δηλ να μας σκοτώσουν;;; Και αυτό λέγεται χιούμορ; Και αν αύριο ένας τρελός όντως το κάνει; Τί θα λέει ο κ. Βλάχος στις οικογένειές μας “ζητώ συγγνώμη;”. Κρίμα κρίμα κύριε Βλάχε!»
O Πάνος Βλάχος απ’ την πλευρά του απάντησε με story στο instagram κάνοντας επίκληση στο -ιδανικά- αυτονόητο επιχειρώντας να ξεκαθαρίσει τη θέση του με μία απ’ τις κλασικότερες αντιλήψεις του τι εστί σάτυρα κι ας επέλεξε να εκφραστεί σε ‘Α ενικό πρόσωπο: «Οι σκέψεις κι η τέχνη μου ποτέ δεν έχουν σκοπό να υποκινήσουν τη βία. Βάλτε με και μένα μέσα στο σάκο, ίσως έτσι έρθουμε πιο κοντά.»
Σήμερα, πριν μία ώρα περίπου, την πρόθεσή του να προσφύγει στη δικαιοσύνη κατά του τραγουδιστή και ηθοποιού Πάνου Βλάχου για τον στίχο «Μέσα σε ένα σάκο βάλτε Άδωνι και Πορτοσάλτε» έκανε γνωστή ο Άρης Πορτοσάλτε, μέσα από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ.
Από την άλλη, μιας που το θέμα πρωταγωνίστησε στην πρωινή ζώνη του καναλιού, γιατί η χώρα μπορεί εν γένει και να περιμένει, την τοποθέτησή της, έκανε με πολύ κόσμιο (δεν) τρόπο και η κα Βούλτεψη, γιατί όχι άλλωστε, λέγοντας πως πρόκειται για «ποιητική αηδία» και μιλώντας φοβερά υποτιμητικά για τον ίδιο, καθιστώντας επίσης σαφές ότι θεωρεί τους συγκεκριμένους στίχους κάλεσμα σε βία:
Ο Πάνος Βλάχος ανήκει σ’ εκείνους τους δημιουργούς που βγαίνουν μπροστιάρηδες στα κοινωνικά τεκταινόμενα και που τοποθετούνται τόσο μέσω του έργου του όσο και μέσω των δηλώσεών του. Αυτό όμως που μας συγκινεί περισσότερο στον συγκεκριμένο είναι ότι κι η γενικότερη στάση ζωής του δείχνει να συμβαδίζει με όσα τα λόγια του -στιχουργικά και μη- πρεσβεύουν. Ακόμη κι αυτό το «να έρθουμε πιο κοντά» που απάντησε στον κ. Γεωργιάδη για κάποιους εκ των ρομαντικότερων από εμάς έχει όλες τις προϋποθέσεις για να ληφθεί ως ένα ανοιχτό κάλεσμα συμπόρευσης απ’ αυτά που βασίζονται στην οικουμενικότερη απ’ τις αλήθειες: Ότι αν θέλουμε να συμμετέχουμε σε μια κοινωνία αποδοχής, κατανόησης, και ειλικρινούς ανθρωπισμού οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν αν όχι να αλληλοσυμπαθηθούμε έστω να συνεννοηθούμε στα βασικά: Όπως ότι μπορεί να μην είμαστε ίδιοι αλλά είμαστε ίσοι. Κι ότι διατηρούμε έκαστος τα ίδια δικαιώματα στην ευτυχία, την ολοκλήρωση, την εξέλιξη. Κι αν αυτά μας φαίνονται φιλοσοφικές αερολογίες ας το απλουστεύσουμε βάζοντας στην κουβέντα πρακτικόητες όπως υγεία, στέγαση, ασφάλεια. Και γι’ αυτά τα τρία τελευταία είναι γεγονός πως τόσο ο κ. Πορτοσάλτε όσο κι ο κ. Γεωργιάδης έκαναν αρκετούς από εμάς να νιώσουμε συχνά στο περιθώριο. Θα μας πείτε ήταν οι μόνοι; Όχι. Είναι όμως συχνά απ’ τους πιο θορυβώδεις που εκφράζουν προτάσεις βασισμένες στη διάκριση.
Αν η λέξη “σάκος” που ξεκάθαρα χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά, αποτελέσει υποκίνηση βίας για ορισμένους, στα σίγουρα αυτοί οι ορισμένοι δεν περίμεναν κανέναν Πάνο Βλάχο και κανένα σύνθημα να τους παρακινήσει.
Αντ΄επιλόγου: Η οργή γύρω μας είναι ήδη αρκετή. Ο τέχνη εξ ορισμού της οφείλει ν’ αφυπνίζει. Κατά πόσο η αφύπνιση μπορεί να έρθει χωρίς να περιέχει κι ολίγη απ’ οργή είναι ένα απ’ τα ερωτήματα που μοιάζουν φτιαγμένα για να παραμείνουν ρητορικά. Αν όμως η τέχνη χάσει τον καταγγελτικό της χαρακτήρα, θα είναι ακόμη τέχνη; Κι αυτό είναι μάλλον άλλο ένα.
