Σε συνθήκες ακραίας έλλειψης θέρμανσης λειτουργεί το Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου στην Κρήτη, αποδυναμώνοντας την εκπαιδευτική διαδικασία και θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία των μαθητών. Σύμφωνα με πληροφορίες από το cretalive, οι καθηγητές είναι αναγκασμένοι να φέρνουν θερμαντικά σώματα από τα σπίτια τους για να διασφαλίσουν τη ζεστασιά των μαθητών, μιας και ο παγετός που έχει πνίξει τη χώρα έχει κάνει τις συνθήκες του μαθήματος απάλευτες, σε θερμοκρασίες που δεν είναι δυνατόν να μπορέσει κανείς να κάτσει σε ένα θρανίο κάνοντας 7 κι 8 ώρες μάθημα.
Οι μαθητές, από τη μεριά τους, αντιμετωπίζουν δυσκολίες κατά τη διάρκεια των μαθημάτων μουσικής, καθώς λόγω και της φύσης του σχολείου, η εξάσκηση που απαιτείται να κάνουν είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αφού τα κρύα χέρια συχνά τους καθιστούν ανίκανους να ασχοληθούν με τα μουσικά όργανα, τρέμοντας, ακόμα και τα δάχτυλά τους.
Το τριμελές συμβούλιο του σχολείου, ο πρόεδρος, Γιάννης Δαμιανάκης, ο αντιπρόεδρος Αλκιβιάδης Σπλιάκος και η γραμματέας, Χάρις Ορφανού, αναφέρουν ότι, πέραν από το θέμα της θέρμανσης, το σχολείο δε διαθέτει αίθουσα σίτισης, ενώ πολλαπλές χρήσεις κι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στην αυλή. Με τον χειμώνα να έχει μπει για τα καλά και το έτος να ολοκληρώνεται σιγά-σιγά με τεράστιες ελλείψεις σε καθηγητές να παραμένουν, ορισμένα παιδιά διδάσκονται σε άλλο μουσικό όργανο από αυτό που είχαν αρχικά επιλέξει.
Οι μαθητές ετοιμάζονται να κινητοποιηθούν για να διεκδικήσουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο. Συγκεκριμένα, τα μουσικά σχολεία σε όλη τη χώρα έχουν συγκεντρώσει κοινά αιτήματα προς την κυβέρνηση, περιλαμβάνοντας τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων και δωρεάν παραχώρηση από το κράτος, μοριοδότηση και ποσόστωση στις πανελλαδικές εξετάσεις για τα μουσικά σχολεία, καθώς και πιστοποίηση των θεωρητικών σπουδών και των μαθημάτων μουσικών οργάνων.
Πέρα όμως από τα πολύ λογικά αυτά αιτήματα, είναι αδιανόητο να πρέπει ένας μαθητής να πάει στο σχολείο του, τον χώρο που θα τον φιλοξενήσει πολλές ώρες κάθε μέρα, υποχρεωμένος να υποστεί τέτοιου είδους κακουχία. Διότι, το να μην μπορεί το σχολείο να παρέχει θέρμανση, είτε λόγω κόστους, είτε λόγω φτωχών υποδομών, είναι μια πραγματικότητα που δε θα έπρεπε να συζητάμε, μια πραγματικότητα που παραπέμπει σε τριτοκοσμικές συνθήκες και καιρούς πολέμου, και που σίγουρα δεν αξίζει σε κανένα παιδί.
Έχουμε συνηθίσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να σώζεται από πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών του κι από μάχες των μαθητών, ενώ θα έπρεπε το ίδιο να δίνει κίνητρα κι εφόδια στους πρώτους κι ασφάλεια κι ευκαιρίες στους δεύτερους. Και είναι σίγουρο, πως αυτοί οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές δε θα σταματήσουν να υπάρχουν, παλεύοντας με ό,τι έχουν για να κάνουν τη δουλειά τους. Όμως, όσο κι αν προσπαθούν, κάποια στιγμή θα χάσουν από τα παιδιά εκείνη τη σπίθα που ψάχνουν στο βλέμμα τους, αφού θα γυρίσουν την πλάτη τους στην εκπαιδευτική διαδικασία. Και δε θα έχουν άδικο.
