Μια νέα, απάνθρωπη απόφαση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν επιβάλλει σιγή στις γυναίκες. Ολοκληρωτική σιγή. Μέχρι πρόσφατα, μια γυναίκα στο καθεστώς αυτό δεν μπορούσε να βγει έξω μόνη της, να μιλήσει σε κάποιον άντρα δημόσια, να κυκλοφορήσει για να πάει σε μια υπηρεσία ή να κάνει μια βόλτα στο πάρκο. Πλέον, δεν μπορεί να ακούγεται δημοσίως— ακόμη και μεταξύ άλλων γυναικών. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού «για την προώθηση της αρετής και την πρόληψη της κακίας», η φωνή των γυναικών πρέπει να «καλύπτεται», όπως ακριβώς η παρουσία τους έχει αποκλειστεί από τους δημόσιους χώρους, καθιστώντας πλέον τη ζωή στο Αφγανιστάν ακόμη πιο αδιανόητη για εκείνες.
Η τελευταία απόφαση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, που απαγορεύει να ακούγεται η φωνή των γυναικών έστω και μεταξύ τους, ακόμα κι όταν προσεύχονται, αποτελεί ένα από τα πιο σκληρά χτυπήματα στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία που ήδη στερείται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν η φωνή μιας γυναίκας θεωρείται «awrah» —κάτι απαγορευμένο που πρέπει να καλύπτεται— αυτό ισοδυναμεί με την εξάλειψη της παρουσίας της, με τον αφανισμό της ίδιας της ύπαρξής της από το κοινωνικό σύνολο.
Το να απαγορεύεται σε μια γυναίκα να μιλήσει, να ακουστεί, να επικοινωνήσει, δεν είναι απλά ένας ακόμη περιορισμός: είναι μια ξεκάθαρη μορφή ψυχικού βασανιστηρίου. Οι γυναίκες δεν μπορούν πλέον να βγουν στο πάρκο, να συνομιλήσουν μεταξύ τους, να ασκήσουν την ελευθερία τους ούτε καν στις πιο απλές καθημερινές στιγμές. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της σιωπής κάνει φανερό ότι οι Ταλιμπάν δε στοχεύουν απλώς στον έλεγχο των γυναικών, στοχεύουν στην πλήρη εξαφάνισή τους από τον δημόσιο χώρο και την κοινωνία.
Μια συστηματική καταπίεση στο όνομα της «αρετής»
Η χρήση της «αρετής» ως πρόσχημα για τον περιορισμό των γυναικών δεν είναι καινούργια. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μέρος μιας μακράς ιστορίας καταπίεσης, όπου η γυναίκα πρέπει να υπακούει, να υποτάσσεται, να αποσιωπάται. Το να αποκαλείται η φωνή μιας γυναίκας «κακό», να πρέπει να εξαφανίζεται από κάθε δημόσια και προσωπική σφαίρα, δείχνει ξεκάθαρα το βάθος της μισογυνίας αυτών των μέτρων.
Πώς θα μπορούσε μια γυναίκα που τρέφει την οικογένειά της να βρει το θάρρος να ζητήσει ψωμί ή ιατρική περίθαλψη όταν η ίδια η φωνή της είναι απαγορευμένη; Αυτή η απόφαση δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια προσπάθεια να αποκλείσει κάθε γυναίκα από το να συνεισφέρει, να επικοινωνεί, ακόμα και να επιβιώνει αυτόνομα.
Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν βρίσκονται αντιμέτωπες με μια ζοφερή πραγματικότητα, ωστόσο, η ίδια η σιωπή μπορεί να μετατραπεί σε μια μορφή αντίστασης. Η απαγόρευση της φωνής τους μπορεί να θεωρηθεί ως μια ακραία μορφή καταπίεσης, αλλά ταυτόχρονα, οι Αφγανές συνεχίζουν να μάχονται. Συνεχίζουν να αναζητούν τρόπους να επιβιώσουν και να υπάρξουν μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη, γνωρίζοντας ότι η σιωπή που τους επιβάλλεται δεν μπορεί να ακυρώσει την εσωτερική τους φωνή και την ακατάπαυστη δίψα τους για ζωή και ελευθερία.
Η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας είναι κρίσιμη και παραπάνω από απαραίτητη. Οι φωνές γυναικών που καταπιέζονται, φιμώνονται και εξαφανίζονται πρέπει να ακουστούν. Ο κόσμος οφείλει να σταθεί δίπλα σε αυτές τις γυναίκες, να μην αφήσει αυτή τη βαρβαρότητα να εξαπλωθεί. Κάθε φωνή που αποσιωπάται στο Αφγανιστάν είναι μια προειδοποίηση για τα δικαιώματα των γυναικών παντού— κι αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να σβήσει.
Πηγή φωτογραφίας: Skai
