Από τη στιγμή που βγήκε αέρα η νέα σειρά του MEGA, Μilky Way, ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να αντιδράσουν θεωρώντας ότι δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Βέβαια, ενδεχομένως να αρκεί να συλλογιστούμε για ποια πραγματικότητα μιλάμε και για ποια μερίδα του κοινού, αφού είναι ίσως η πιο ρεαλιστική απεικόνιση της gen Z που έχει υπάρξει ποτέ στη μικρή οθόνη και σίγουρα, το να βλέπουμε μπρος στα μάτια μας αυτό που επιμελώς αγνοούμε, κάθε άλλο παρά εύπεπτο μπορεί να γίνει, ειδικά αν πρέπει να πάει πακέτο και μαζί με την ελάχιστη αυτοκριτική.
Σε σχέση με αυτή ακριβώς την ετοιμότητα ή μη της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί όλα όσα συμβαίνουν εντός της, μίλησε στο περιοδικό «Λοιπόν» η ηθοποιός Θέμις Μπαζάκα, μία εκ των πρωταγωνιστών της σειράς. Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν, θέλησε να τοποθετηθεί σχετικά με το πόσο έτοιμη είναι η ελληνική κοινωνία να δεχθεί τα μηνύματα αυτά.
«Όχι δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία, αλλά το καλό που της θέλω, να κάτσει να το δει, μπας κι ανοίξει το μάτι όλων. Εμείς που είμαστε καλλιτέχνες, δεν ξεκινάμε να κάνουμε ποτέ μια δουλειά αναρωτώμενοι αν αυτό θα αρέσει στο τηλεοπτικό ή θεατρικό κοινό. Έρχεται μια επιθυμία, το πιστεύουμε, το υπερασπιζόμαστε και σας το προσφέρουμε. Από εκεί κι ύστερα, σε άλλον θα αρέσει και σε άλλον όχι. Σίγουρα, είναι μια σειρά προκλητική, η οποία θα δημιουργήσει εντάσεις, γιατί δυστυχώς η κοινωνία μας είναι συντηρητική.»
Σχετικά με το αν έχουν βελτιωθεί έστω λίγο κάποια πράγματα κοιτώντας πιο πρόσφατα χρόνια, η ίδια έδωσε τη δική της απάντηση: «Μα εγώ πιστεύω ότι γίνεται ακόμη πιο συντηρητική τα τελευταία χρόνια. Η θρησκοληψία, ο ρατσισμός, ο φασισμός είναι γύρω μας. Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Να μην προχωράει, να μην θέλει ο κόσμος να ανοίξει τα μάτια του.»
Εκφράζοντας θέσεις κι απόψεις που αφορούν πολλούς εκεί έξω που κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία πόσο πιο χαμηλά μπορούμε να πέσουμε τέλοσπάντων, η Θέμιδα βρίσκει αιτιότητα στα παρακάτω: «Δεν υπάρχει εκπαίδευση, ούτε από την οικογένεια, ούτε από το σχολείο. Μια χώρα που ξεκινάει το παιδάκι 6 χρονών το μάθημά του με προσευχή, συγγνώμη -πάρτε το όπως θέλετε-, αλλά ήμαρτον. Πού γίνεται αυτό το πράγμα; Σε λίγο θα μας απαγορεύουν δεν ξέρω κι εγώ τι. Θέλω να πω ότι χρειάζεται μια πολιτική απέναντι σε αυτά τα πράγματα.»
Θίγει λοιπόν ένα τεράστιο ζήτημα για την ελληνική πραγματικότητα που είναι η θρησκεία και το κατά πόσο εκείνη αρνείται να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα, γεμίζοντας ενοχή το παιδί και μην επιτρέποντας κάποιες φορές στο μυαλό να ανοίξει. Μάλιστα, είναι απορίας άξιο πώς γίνεται να έχουμε τόσο υψηλά στην εκπαιδευτική διαδικασία τα θρησκευτικά, ενώ επιμελώς αφήνουμε απ’ ‘εξω ζητήματα μόρφωσης όπως η σ3ξουαλική διαπαιδαγώγηση, που κρίνεται απαραίτητη βλέποντας τόσες και τόσες περιπτώσεις κακοποίησης γυναικών αλλά και βλέποντας τα ίδια τα παιδιά να στέκουν αβοήθητα και μόνα μπροστά στη σεξουαλικότητά τους, έχοντας την κοινωνία, το σχολείο και τους γονείς απέναντί τους.
Τέλος, η Θέμις Μπαζάκα, είπε ότι: «Οι άνθρωποι οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους την εξουσία, πρέπει να προχωρήσουν αυτό το πράγμα και να το ανοίξουν. Πρέπει να γίνει η σ3ξουαλική εκπαίδευση στο σχολείο, πρέπει να πάψουν τα θρησκευτικά, πρέπει όλοι να μιλούν στα παιδιά πιο ανοιχτά για κοινωνικά θέματα. Δε γίνεται άλλο αυτό το πράγμα.»
‘Ισως πολλοί σπεύσουν και πάλι να κατακρίνουν την άποψή της, αφήνοντας απ’ έξω κάθε ουσία αυτών που είπε και μένοντας σε έναν μικρόκοσμο τον οποίο βαφτίζουμε με μαεστρία και πείσμα “παραδοσιακές αξίες”, που τελικά, δεν έχει τίποτα να προσφέρει με τη μορφή που έχει αυτή τη στιγμή. Ίσως μείνουν στα ίδια τα “θρησκευτικά” και κολλήσουν το μυαλό τους εκεί, χωρία να καταλαβαίνουν και πάλι ότι δεν πρόκειται για κάποια επίθεση απέναντι στη θρησκεία μας, αλλά για έναν προβληματισμό σε σχέση με την άρνησή μας να δούμε τις πραγματικές ανάγκες των εφήβων σήμερα. Και ναι, πρέπει άμεσα να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, να δούμε ότι έχουμε παρατήσει τα παιδιά μόνα, γιατί εμείς οι ίδιοι δε δεχόμαστε πρώτα και κύρια να εκπαιδευτούμε. Γιατί είμαστε περισσότερο απασχολημένοι να κοιμίζουμε τον φόβο μας μέσα στην αγκαλιά μας, από το να καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτό που μάς κάνει πραγματικά κακό, ίσως και να αράζει ανενόχλητο στο σαλόνι μας χωρίς να το πάρουμε πρέφα ποτέ.
Φωτογραφία: Πρώτο Θέμα
