Το βίντεο που ανέβασε χθες ο πρώην κληρικός και νυν συγγραφέας/life coach Αντρέας Κονάνος στο προσωπικό του page στο facebook είναι πολλά περισσότερα από μια προσωπική καταγραφή της ιστορίας του. Είναι ένα βίντεο ωδή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στα ίσα δικαιώματα και τον αλληλοσεβασμό.
Είναι ένα βίντεο που θα ‘πρεπε να προβληθεί στις σχολικές αίθουσες κι είναι ένα απ’ τα πιο τρανταχτά ξεβρακώματα της υποκριτικής κοινωνίας στην οποία ζούμε και συντηρούμε για χάρην ενός επίπλαστου συντηρητισμού και μιας αδηφάγας ηθικολογίας που καταλήγει μισάνθρωπη.
Ο Αντρέας Κονάνος στο βίντεο του, αν και προσπαθεί πολύ -ξεκάθαρα κυρίως προς τον εαυτό του- να μεταφέρει στο θεατή τα βήματα που έκανε μέχρι να φτάσει στο στάδιο της αυτοαποδοχής που του επιτρέπει να σταθεί σήμερα μπροστά σε χιλιάδες άτομα -η πλειοψηφία των οποίων ανήκει στο ποίμνιο που τον ακολουθούσε απ’ τα χρόνια που ήταν ιερέας- είναι ευδιάκριτο ότι πέρασε μια ζωή γεμάτη εσωτερικές συγκρούσεις, πόνο, αμφιβολίες, αυτομαστιγώματα, συμβιβασμούς, μοναξιά και απομόνωση που έγραψε επάνω του.
Με απλοϊκό και φιλικό τόνο ξεκινάει λέγοντας ότι πρόκειται για το πιο δύσκολο βίντεο που έχει γυρίσει. Αναφέρεται στις περιπτώσεις γυναικών που τον έχουν προσεγγίσει ερωτικά όλα αυτά τα χρόνια που μέσα απ’ τα βιβλία και τις αναρτήσεις του έρχεται σ’ επαφή με το κοινό και απευθύνεται στην αρχή κυρίως σ’ εκείνες προσπαθώντας να τους εξηγήσει το λόγο της “απόρριψης” στις διάφορες προ(σ)κλήσεις τους και γιατί τέλος πάντων δεν πρέπει να την λογίζουν ως τέτοια. Είναι “θέμα εσωτερικής κίνησης” καταλήγει, κάτι που δεν επέλεξε και που δεν μπορεί να ελέγξει όσο κι αν το θέλει.
Εκεί βάζει μια άνω τελεία κι απευθύνεται σ’ όλους όσοι παρακολουθούν εκείνη τη στιγμή. Προφανέστατα η πλειοψηφία των ακολούθων του απ’ τα κληρικά του χρόνια είναι άνθρωποι που όλα όσα ακούνε τους προκαλούν ζαλάδα και ναυτίες. Αυτό το γνωρίζει καλά ο κ. Κονάνος κι αυτό από μόνο του αρκεί για να καταστήσει το coming out του μια εξαιρετικά θαρραλέα κίνηση. “Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς με βρίζετε τώρα, κάν’ τε το! Έτσι κι αλλιώς το έκανα μόνος μου για πολλά χρόνια. Με έβρισα, με ταπείνωσα, με μαστίγωσα” συνεχίζει. Κι ενώ δεν περιγράφει μια πραγματικότητα κόντρα σε όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει κατά καιρούς από πολλούς γκέι ανθρώπους, ομολογούμε ότι είναι λόγια που αποκτούν άλλη βαρύτητα όταν ειπώνονται απ’ τα χείλη κάποιου που έχει καταγραφεί στο κοινωνικό συνειδητό, αυτής ειδικά της χώρας, σαν ιερέας.
“Δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες στον εαυτό σου, αντί γι’ αυτό επιλέγω το άλλο. Πόσω μάλλον όταν το “άλλο” συνοδεύεται από μοναξιά, δυσκολία, πόνο, αδιέξοδο.” αναφέρει και “Κανένας ομοφυλόφιλος δε χάρηκε το πρώτο λεπτό που συνειδητοποίησε την ταυτότητά του” είναι η φράση που όταν ακούσαμε ταρακούνησε περισσότερο το μέσα μας πριν ξεκινήσει να αναφέρει περισσότερες λεπτομέρειες της προσωπικής του διαδρομής.
Μια διαδρομή που μόνο εύκολη δεν τη λες, καθώς πέρασε από κάθε λογής ανθρώπους και κατευθύνσεις μέχρι να βρει παρηγοριά κι ηρεμία, δηλαδή την πολυπόθητη αποδοχή. Συνομίλησε με άλλους κληρικούς, με ψυχιάτρους, με ψυχαναλυτές κι απ’ τον καθένα όπως είπε έλαβε και μια άλλη απάντηση. Άλλος του είπε να το κρύψει και να μη μιλάει γι’ αυτό, άλλος του είπε να το “ζήσει στα κρυφά”, άλλος αναρωτήθηκε “και πού είναι το πρόβλημα;” και μέσα σ’ όλα αυτά τα φερέφωνα των γύρω ο κ. Κονάνος πέρασε 50 χρόνια απ’ τη ζωή του αφοσιωμένος αποκλειστικά σε εξωτερικούς στόχους που απ’ τη μια πρόσφεραν σ’ εκείνον την ανακούφιση να “μη σκέφτεται το πρόβλημά του” και παράλληλα “να μην προκαλεί” και να δίνει την εντύπωση στους τριγύρω ότι “απλώς είναι πολύ απορροφημένος με τα διαβάσματα κατά τα σχολικά χρόνια, αργότερα στα φοιτητικά με τη θεολογική σχολή και ασφαλώς στα ενήλικα χρόνια ο ιερός σκοπός που επέλεξε να υπηρετήσει”
Κάπου εκεί κάνει άλλη μια ευθεία απεύθυνση σε β’ ενικό, όπως γενικώς συνηθίζει, στο θεατή. Είναι μία απ’ τις πολλές που κάνει στο βίντεο με παρόμοια διάθεση που καταδεικνύουν τη βαθιά του ανάγκη να νιώσει αποδοχή κι απ’ τους άλλους.
Λέει “Από μένα έπαιρνες όλο αυτό τον καιρό κουράγιο, πίστη, παρηγοριά, άκουγες τις ομιλίες και διάβαζες τα βιβλία μου. Κι όλα αυτά από έναν ομοφυλόφιλο. Η ερωτική ταυτότητα κάποιου δεν επηρεάζει το άγγιγμα ψυχής, την επαφή μιας καρδιάς με μια άλλη” Τα λόγια εκφράζονται σε κατάφαση, το έμμεσο ερώτημα όμως προς το θεατή, είναι ευδιάκριτο σε όλη τη διάρκεια του βίντεο.
Υπάρχει ειδική αναφορά δις στον Στέφανο Ξενάκη και για όταν του μίλησε ανοιχτά τη δεύτερη φορά που είχαν βγει να περπατήσουν στο πλαίσιο κάποιων συνεργασιών που ετοίμαζαν. Στο τέλος της βόλτας του είπε “Αν νευρίασες με όσα σου είπα, αν θες να φύγεις και να μην ξαναβρεθούμε, κάτσε κοιμήσου απόψε επάνω σ’ αυτές τις σκέψεις και πάρε με αύριο να τα πούμε.” Του τηλεφώνησε ο Ξενάκης, “δεν αλλάζει τίποτα μεταξύ μας” του λέει. Ήταν ακόμη ιερέας όταν του μίλησε.
Εξομολογήθηκε και για τους άλλους περίπου 20 κοντινούς του ανθρώπους που ήδη γνώριζαν. Και κάθε φορά και με τους 20 η ίδια αγωνία για το πώς θα το ακούσουν, πώς θα το πάρουν, πώς θα επηρεαστεί μετέπειτα η σχέση τους. “Κάθε φορά που έλεγα ότι θα τον πω στον Τάδε, ήμουν προετοιμασμένος ότι ίσως και να μη μου ξαναμιλούσε. Είμαι ευτυχής κι ευλογημένος απ’ το Θεό που τελικά κανένας δε με εγκατέλειψε”.
“Το μόνο που ζητάω είναι σεβασμός, αποδοχή και να συνεχίσουμε αυτό το ωραίο μοίρασμα που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, αν όμως και πάλι θες να φύγεις, αν νιώθεις ότι σε προσβάλω, αν με θεωρείς πλέον μίασμα που ίσως σε μολύνω, θέλω κι εγώ να φύγεις”
Αναρωτιέται φωναχτά κάποια στιγμή “Αν κάποια στιγμή βρω τον άνθρωπό μου, θα πρέπει να το κρατήσω κρυφό;”
Στο δεύτερο μέρος του βίντεο ωστόσο κι αφού οι συνειρμοί του τον απομακρύνουν λίγο απ’ το προσωπικό του βίωμα, ανοίγει με τόλμη και διακριτικότητα το κεφάλαιο “κληρικοί, υποκρισία κι ομοφυλοφιλία”
Πράγματα που λίγο ή πολύ όλοι υποψιαζόμαστε αλλά καθώς αποτελούμε κι οι ίδιοι μέρος της υποκριτικής κοινωνίας επιλέγουμε να παραβλέπουμε εντέχνως.
Αναφέρεται στα δεκάδες συνέδρια που κατά καιρούς διοργανώνονται απ’ τον κλήρο με θέμα την “πάταξη” της ομοφυλοφιλίας λες και πρόκειται για μικρόβιο ή έγκλημα, συνέδρια στα οποία οι ίδιοι οι εισηγητές είναι ομοφυλόφιλοι, συνέδρια στα οποία συζητώνται λειτουργίες ίασης, θεραπείες μεταστροφής και διακινούνται χίλιες δυο ανοησίες περί πυρός και κολάσεως για όσους ανθρώπους έτυχε να γεννηθούν ομοφυλόφιλοι. Πόση υποκρισία Θέε μου! Ποιος Θεός θέλει στ’ αλήθεια να υποφέρουν έτσι τα παιδιά του, τα δικά του δημιουργήματα;
Θυμάται δυο-τρία τραγελαφικά συμβάντα στα οποία βρέθηκε σε τραπέζια και συντροφιές που έβριζαν με αισχρά λόγια τους ομοφυλόφιλους και ζητούσαν την αποδοχή και τη συμφωνία των λεγομένων τους απ’ τον ίδιο. Σου λέει “παπάς είναι θα συμφωνήσει” και τ’ αυτιά του άκουσαν από δημόσιες διαπομπεύσεις ως κρεμάλες στο Σύνταγμα. Κατηγορεί ανοιχτά σήμερα τον εαυτό του που τότε δεν ύψωσε ανάστημα να υπερασπιστεί εκείνες τις φορές, όχι μόνο τον ίδιο αλλά κι όλους τους άλλους ομοφυλόφιλους αυτού του κόσμου που λίγο ή πολύ έχουν παρόμοια βιώματα. Δε συμφωνούσε με όσα άκουγε, δεν έριχνε λάδι στη φωτιά αλλά κάποτε σιωπούσε μπροστά στο μίσος των άλλων, στο φόβο και την άγνοιά τους.
Το βίντεο που έχει διάρκεια 1 ώρας είναι αδύνατον να αναλυθεί σε ένα κείμενο κι ας γράψουμε 5000 λέξεις. Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης, οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη, είναι ένα βίντεο που πρέπει κάποιος να πει ότι αφιερώνει 60 λεπτά και το παρακολουθεί απόλυτα συγκεντρωμένος με ανοιχτά αυτιά, αντιλήψεις και πνεύμα.
Είναι ένα “κήρυγμα” απ’ αυτά που πρέπει ν’ ακούσει κάθε γονέας που έχει ένα παιδί ομοφυλόφιλο, κάθε δάσκαλος που μπαίνει σε μια αίθουσα να διδάξει σεβασμό εκτός από πληροφορία, κάθε φοβισμένος αδαής συμπολίτης που επιτίθεται προς το διαφορετικό απλώς επειδή δεν το κατανοεί, κάθε ομοφυλόφιλος που βρίσκεται ο ίδιος σ’ αυτή τη δύσκολη διαδρομή συνειδητοποίησης εαυτού.
Σπάει πολλά απ’ τα κλισέ που πλήθος κόσμου ακόμη πιστεύει απ’ το ότι όλες αυτές οι θεραπείες (ψυχικές/φαρμακευτικές) μπορούν όντως να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα ως την προσβλητική και δήθεν περιπαιχτική ατάκα που λέγεται για τους ομοφυλόφιλους “ό,τι κινείται πυροβολείται’
Ο κ. Κονάνος με τρυφερότητα, με σεβασμό, με χιούμορ και με αυτοσαρκασμό σε κάποια σημεία, προσπαθεί να γλυκάνει τους πόνους 50 ετών μιας ξεκάθαρα δύσκολης ζωής με μια εξίσου δύσκολη απόφαση και τελικώς καταλήγει να γλυκάνει και τη δική μας σημερινή Δευτέρα.
Να ‘στε καλά κ. Κονάνε. Σας ευχαριστούμε.
