Ο «Τιτανικός» του Τζέιμς Κάμερον (1997) είναι μια από εκείνες τις ταινίες που, όσος χρόνος κι αν περάσει, θα κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας. Με πρωταγωνιστές τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την Κέιτ Γούινσλετ, το επικό αυτό δράμα συνδυάζει την ιστορία ενός τραγικού ναυαγίου με έναν έρωτα που έμελλε να σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά.
Ο Τζακ και η Ρόουζ
Στο επίκεντρο της ιστορίας, έχουμε τον νεαρό και φτωχό Τζακ, έναν επίδοξο ζωγράφο, και τη Ρόουζ, μια κοπέλα παγιδευμένη σε έναν γάμο συμφερόντων που της επιβάλλει η μητέρα της (το μελόδραμα στα καλύτερά του). Η κοινωνική τους διαφορά είναι εμφανής, αλλά η έλξη τους αναπόφευκτη. Ο έρωτάς τους, όμως, γεννιέται πάνω στο μοιραίο υπερωκεάνιο, με τον ίδιο τον Τιτανικό να συμβολίζει την αναπόφευκτη καταστροφή.
Όλα αυτά εξελίσσονται εν μέσω της πτώσης ενός ολόκληρου κόσμου: η Ρόουζ παλεύει να ξεφύγει από τα δεσμά της πολυτέλειας και του πλούσιου, εγωκεντρικού αρραβωνιαστικού της, ενώ ο Τζακ της δείχνει τι σημαίνει να ζεις μποέμ κι ελεύθερα. Ένα κλασικό love story με φόντο ένα από τα τραγικότερα ναυάγια στην ιστορία. Γιατί, όπως ξέρουμε, ο Τιτανικός δεν είναι μόνο μια ιστορία αγάπης.
Το τέλος που δημιούργησε μια παγκόσμια συζήτηση
Το ερώτημα που καίει εδώ και δεκαετίες: Χωρούσε ο Τζακ στην πόρτα μαζί με τη Ρόουζ; Οι θαυμαστές του «Τιτανικού» δεν έχουν πάψει να αναρωτιούνται, καθώς ο Τζακ επιλέγει να θυσιαστεί για να επιβιώσει η αγαπημένη του. Μάλιστα, ως κι η επιστήμη συνέβαλε σε αυτό το ερώτημα, θέλοντας να υπολογίσει πειραματικά το κατά πόσο θα ήταν εφικτό τα δύο σώματα να στριμωχτούν σε αυτό το κομμάτι ξύλου, κι έτσι να σωθούν και οι δύο.
Στο κλασικό φινάλε, βλέπουμε τη Ρόουζ σε μεγάλη πια ηλικία να πετάει στον ωκεανό το περιδέραιο «Καρδιά του Ωκεανού» (και μαζί με αυτό εκατομμύρια δολλάρια) κλείνοντας το κεφάλαιο της τραγικής της αγάπης. Στο τέλος της ζωής της, βλέπουμε τη Ρόουζ να συναντά τον Τζακ στα όνειρά της, στην πολυτελή σκάλα του Τιτανικού, σε μια συγκινητική σκηνή που αποτυπώνει την αίσθηση της αιωνιότητας κι αφήνοντας το κοινό με ένα δίλημμα για το αν τελικά πέθανε κι η ίδια ή όχι, όπως έχουν αναφέρει κατά καιρούς κάποιες θεωρίες.
Το φινάλε που δεν είδαμε
Κι όμως, το φινάλε που όλοι ξέρουμε δεν ήταν το μοναδικό. Σε μια εναλλακτική εκδοχή, ενδεχομένως το ίδιο εκνευριστική, αν όχι περισσότερο, η ηλικιωμένη Ρόουζ κατευθύνεται στην πλώρη του πλοίου, κρατώντας το διάσημο περιδέραιο. Όταν το πλήρωμα, μαζί με την εγγονή της, συνειδητοποιούν ότι το έχει στα χέρια της, προσπαθούν να την εμποδίσουν, νομίζοντας ότι σκοπεύει να πηδήξει στον ωκεανό. Αλλά η Ρόουζ έχει άλλα σχέδια.
Σε αυτήν την εκδοχή, η Ρόουζ δίνει ένα τελευταίο μάθημα ζωής (και ξεροκεφαλιάς). Κρατώντας το περιδέραιο πάνω από τον ωκεανό, λέει στον κυνηγό θησαυρών Μπροκ Λόβετ ότι «ψάχνει για θησαυρό σε λάθος μέρος». Προτού το καταλάβει, πετάει την «Καρδιά του Ωκεανού» στη θάλασσα, αφήνοντας τους πάντες άφωνους. Η φράση της είναι ξεκάθαρη: «Μόνο η ζωή είναι ανεκτίμητη και κάνει κάθε μέρα να μετράει».
Δηλαδή, μπροστά στα μάτια της εγγονής της, που θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει για ολόκληρη τη ζωή της, αλλά και του ανθρώπου που αφιέρωσε την καριέρα του στην εύρεση του κοσμήματος, μίσθωσε πλοίο, προσωπικό, της παναγιάς τα μάτια, εκείνη απλά πέταξε το κολιέ στη θάλασσα, όπως ακριβώς έκανε και με τον έρμο τον Τζακ που πάγωσε κάτω από το νερό.
Ρομαντικά μιλώντας, αυτό το φινάλε, αν και ποτέ δε βγήκε στις αίθουσες, δίνει έναν διαφορετικό τόνο στην ιστορία. Πιο φιλοσοφικό, ίσως πιο ώριμο, μας θυμίζει ότι τα υλικά αγαθά είναι ασήμαντα μπροστά στην αξία των εμπειριών και της αγάπης. Πρακτικά μιλώντας, είναι ίσως και περισσότερο εξοργιστικό, γιατί δε φτάνει που πετάει μια περιουσία στη θάλασσα, αλλά φροντίζει και να το δείξει σε όλους.
Όποιο φινάλε κι αν προτιμάτε, η ουσία παραμένει η ίδια: ο «Τιτανικός» δεν είναι απλώς μια ιστορία για ένα ναυάγιο. Είναι μια ιστορία για την αγάπη, την απώλεια και τις επιλογές που κάνουμε όταν τα πάντα γύρω μας καταρρέουν. Είτε με τον Τζακ να θυσιάζεται για τη Ρόουζ, είτε με τη Ρόουζ να πετάει το περιδέραιο στον ωκεανό, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Οι αληθινοί θησαυροί της ζωής δεν είναι τα υλικά, αλλά οι στιγμές που ζούμε. Βέβαια, αν τα είχαμε και τα δύο δε θα λέγαμε όχι, να τα λέμε κι αυτά.
