Υπάρχει κάποιος εδώ που δεν έχει πει ποτέ ψέματα; Δε βλέπω χεράκια να σηκώνονται, άρα υπάρχουν πολλοί μικροί ψεύτες ανάμεσά μας. Υπάρχει κάποιος εδώ που δεν έχει πει ποτέ αλήθεια; Σηκώστε τα χεράκια, μην ντρέπεστε. Οι παθολογικοί ψεύτες να ανέβουν στη σκηνή, παρακαλώ. Ξέρω, η ταμπέλα δεν είναι ωραίο πράγμα για να φορτώνεις σε κάποιον. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων όμως, επιμένει να τη φοράει με περηφάνια, τιμή και καμάρι, σαν παράσημο γενναιότητας, σαν μετάλλιο ολυμπιονίκη, σαν να φωνάζει «μαμά, κοίτα με!».
Οι χαρακτήρες που περιγράφονται παρακάτω δεν είναι φανταστικοί και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν έχουμε σκοπό να προσβάλλουμε, να μειώσουμε ή να δαιμονοποιήσουμε κανέναν ή καμία. Παρ’όλα αυτά, θα θέλαμε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την ευκαιρία για να πούμε μερικές αλήθειες χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Επίσης, εννοείται πως δεν αναφερόμαστε στα μικρά, αθώα, ζαχαρένια ψεματάκια που όλοι λέμε χωρίς κανένα ίχνος ενδοιασμού. Αντίθετα, μιλάμε για ανασφαλείς ανθρώπους που δίνουν καθημερινά παράσταση, θεωρώντας πως οι φίλοι και οι γνωστοί τους είναι το κοινό τους.
Άνετα θα μπορούσαν να βάλουν τη λέξη «ψεύτης» ως επάγγελμα, καθώς διαπρέπουν σε αυτό σαν να το έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και να έχουν κάνει και δύο διδακτορικά. Οι περισσότεροι είναι βέβαια αυτοδίδακτοι. Θα έλεγε κανείς πως έχουν μετατρέψει το ψέμα σε τέχνη, αφού ζουν μέσα σε αυτό, δημιουργώντας μια τεράστια φούσκα από φανταστικά γεγονότα τα οποία και πιστεύουν πως είναι πραγματικά. Οποιαδήποτε κουβέντα λένε, σκέφτονται ή γράφουν, είτε αφορά τους ίδιους, είτε κάποιον άλλον, είναι αποκύημα της τρελής τους φαντασίας και μόνο και καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.
Μαλωμένοι με την αλήθεια από κούνια, έχουν ξεχάσει πώς είναι να απαντάς σε μια ερώτηση λέγοντας τι πραγματικά συνέβη. Θα μπορούσαν να γίνουν συγγραφείς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας, αφού θεωρούν πως αυτό το είδος περιγράφει καλύτερα την πολυτάραχη ζωή τους. Διατηρούν πολλούς φίλους, ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν, γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορεί να ανέβει καμιά παράσταση. Κάθε μέρα είναι και μια καινούρια περιπέτεια στο αφράτο, άσπρο συννεφάκι τους. Δεν υπάρχει σενάριο, μόνο αυτοσχεδιασμός. Κι ο πρωταγωνιστής, φυσικά ένας. Αυτός είναι το κέντρο του κόσμου και οι θεατές παύλα φίλοι οφείλουν να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
Αίσχος και όνειδος αν τολμήσει κάποιος από τους θεατές να ασκήσει κριτική στην παράσταση. Ποιοι είναι αυτοί δηλαδή που θα έχουν και άποψη για την τέχνη; Οι φίλοι υπάρχουν για να στηρίζουν, όχι να κατακρίνουν. Και εφόσον κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή, τότε και αυτό του ψεύτη πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Ο φίλος είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει τον φίλο και να συμμετέχει στον αυτοσχεδιασμό ενεργά και χαρωπά.
Υπάρχουν βέβαια και οι ακραίες περιπτώσεις όπου ο wannabe πρωταγωνιστής το έχει χάσει τελείως και πιστεύει πως βρίσκεται δυο βήματα πριν το όσκαρ. Εδώ μιλάμε πια για κλινικές περιπτώσεις, οι οποίες χρήζουν ιατρικής βοήθειας και εγκλεισμού σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Οι φίλοι έχουν κουραστεί να παίζουν τους κομπάρσους και το σόου φαίνεται να μην τελειώνει με τίποτα. Ακόμα και η ίδια η αλήθεια έχει κρυφτεί για να σωθεί από αυτό το βασανιστήριο.
Αν βρεθείτε στη θέση του θεατή μιας τέτοιας επαναλαμβανόμενης παράστασης, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γελάσετε. Γελάστε λοιπόν δυνατά. Η παράσταση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κωμωδία και μάλιστα κακής ποιότητας. Κι αφού τελειώσει και γελάσετε με την ψυχή σας, χειροκροτήστε για τα μάτια του κόσμου, σηκωθείτε από την καρέκλα σας και ψάξτε στο σήμα της εξόδου κινδύνου. Στην τελική, αυτή είναι η δουλειά των θεατών. Έτσι κι αλλιώς, αυτός που είναι στη σκηνή έχει σίγουρα τυφλωθεί από τα φώτα και δε σας βλέπει. Οπότε γελάστε, χειροκροτήστε, τρέξτε να σωθείτε.
Γιατί παραστάσεις υπάρχουν πολλές, φίλοι πραγματικοί όμως πολύ λίγοι. Κι όποιος σας αντιμετωπίζει σαν θεατή στη ζωή του, δεν αξίζει το χειροκρότημά σας και σίγουρα δεν αξίζει τη φιλία σας. Παραμένοντας στη θέση σας ανάμεσα στο κοινό, δε βοηθάτε κανέναν, ούτε εσάς, ούτε τον μυθομανή φίλο σας στη σκηνή. Το χειροκρότημα απλά βάζει τον πρωταγωνιστή σε λήθαργο. Ο μόνος τρόπος να ξυπνήσει, είναι να αντιληφθεί πως παίζει παράσταση σε άδειο θέατρο. Εξάλλου, αν έπαιζε καλά το θέατρο, δε θα είχατε καταλάβει ποτέ πως ο φίλος σας είναι ηθοποιός.
Επιμέλεια Κειμένου Ελίνας Ανδρεάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
