Οι μέρες ορόσημα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Μια από αυτές τις μέρες λοιπόν είναι η μέρα που θα πάρεις πτυχίο, η μέρα που θα ορκιστείς και θα πάψεις επίσημα να είσαι φοιτητής. Η μέρα που ο κόσμος θα είναι όλος δικός σου και θα μπορείς να κάνεις τα πάντα γιατί από τα μεγάφωνα θα παίζει το Beautiful Day των U2. Ας γυρίσουμε όμως λίγο το χρόνο πίσω κι ας πάμε στη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων.
Ξύπνησες σχετικά νωρίς για τα γούστα σου, ξάπλωσες στον καναπέ σε στάση νυχτερίδας κι έβαλες να δεις ειδήσεις. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Πέρασες! Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερή σου επιτυχία, το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα, όλοι ήθελαν να δουν αν τα κατάφερες και να σου ευχηθούν κάθε επιτυχία στη νέα σου περιπέτεια. Εσύ προφανώς χόρευες πάνω στο τραπέζι κι άφηνες τη μαμά να δέχεται τα συχαρίκια.
Μετά από λίγες μέρες πήγες να γραφτείς στη σχολή και κουβάλησες μαζί σου κι όλη σου την παρέα για να εξερευνήσετε το νέο σου σπίτι. Ένας μουσάτος φοιτητής έπεσε πάνω σου στην είσοδο και έκανε ένα υποτιμητικό σχόλιο τύπου «Πρόσεχε, παιδάκι μου». Το προσπέρασες γρήγορα κι ας σε πείραξε κατά βάθος. Σκάναρες το χώρο σαν να ήσουν ο Σέρλοκ Χολμς που έψαχνε πώς έγινε το έγκλημα κι αποχώρησες για να επανέλθεις την επόμενη μέρα για το πρώτο σου μάθημα.
Έφτασες αρκετή ώρα νωρίτερα από το φόβο σου μην αργήσεις κι έβαλες μπρος όλη σου τη γοητεία για να κάνεις καινούριους φίλους. Δεν το περίμενες τόσο δύσκολο, αλλιώς στα είχαν πει. Μέχρι το μεσημέρι το σαγόνι σου είχε πονέσει από το πολύ χαμόγελο και είχες μάθει πια απ’ έξω τον αριθμό του κινητού σου ενώ τόσα χρόνια συμβουλευόσουν την επαφή «εγώ» για να τον δώσεις σε κάποιον.
Η πρώτη μέρα πέρασε κι ίσως δεν έκανες τους φίλους που περίμενες αμέσως. Στα χρόνια που ακολούθησαν όμως βρήκες τα φιλαράκια που ήσουν σίγουρος πως υπήρχαν κάπου εκεί έξω για ‘σένα και ζήσατε μαζί μια ζωή ολόκληρη σε μερικά χρόνια. Ανοίξατε τις καρδιές σας, γελάσατε με την ψυχή σας, διαβάσατε, αποτύχατε, αντιγράψατε, ανακαλύψατε τους εαυτούς σας μαζί κι υποσχεθήκατε πως θα καλέσετε ο ένας τον άλλον στο γάμο σας.
Πήγες στις ορκωμοσίες τους με πανό, μπαλόνια και κομφετί και χειροκρότησες περήφανα μέχρι να πονέσουν τα χέρια σου. Κι ίσως έμεινες τελευταίος για πτυχίο. Τα κατάφερες όμως κι εσύ. Το τελευταίο μάθημα βγήκε και το πτυχίο φάνηκε να βρίσκεται πλέον μια ανακοίνωση ημερομηνίας μακριά. Η φοιτητική σου ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια σου και κατάλαβες επιτέλους πως αυτό το κεφάλαιο ήρθε η ώρα να κλείσει ακόμα κι αν δεν είσαι ψυχολογικά έτοιμος να ξεκινήσεις ένα νέο.
Το ανακοίνωσες παντού και τώρα το μόνο που σκέφτεσαι είναι τι θα φορέσεις και πού θα κάνεις το πάρτι σου. Ξέχασες όλες τις εξεταστικές κι όλα τα ατελείωτα ξενύχτια. Ξέχασες τα υποχρεωτικά μαθήματα, τις εργασίες, τα εργαστήρια, τα κομμένα μαθήματα. Θυμάσαι μόνο τους καφέδες και τα κρουασάν του κυλικείου, τα φοιτητικά πάρτι, το «πρόσωπο» που έκανε τα πρωινά ξυπνήματα λίγο πιο υποφερτά και τα φιλαράκια που σου έμειναν για μια ζωή να σου θυμίζουν τα καλύτερά σου χρόνια.
Δε σε πειράζει αν το κάνεις κορνίζα το πτυχίο και δεν το χρησιμοποιήσεις και ποτέ. Έτσι κι αλλιώς το πήρες πιο πολύ για να χαρεί η μαμά σου κι οι φίλοι σου. Οι ανησυχίες σου τώρα περιορίζονται στη λίστα των καλεσμένων του πάρτι σου, στο να βγεις ωραίες φωτογραφίες και να μην πέσεις στα σκαλιά της αίθουσας εκδηλώσεων και σκάσεις σαν πινιάτα γεμάτη καραμέλες και κομφετί.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στην Άννα-Μαρία, τη Βίκη και την Κατερίνα.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
