Έχεις κάνει ποτέ χώρο στη ζωή σου για κάποιον περαστικό; Ξέρεις, αυτόν που πήρε με το έτσι θέλω μια θέση στον καναπέ και σου άρπαξε το τηλεχειριστήριο από τα χέρια, ενώ έβλεπες την αγαπημένη σου ταινία; Αυτόν που σου ζήτησε να κάνεις πιο ‘κει για να βολευτεί, έφαγε όλα τα ποπ κορν και τελικά όταν έφυγε άφησε μια τεράστια τρύπα από σπασμένα όνειρα, ξεμαλλιασμένες ελπίδες και ψίχουλα παντού; Τον περαστικό έρωτα, τον περαστικό φίλο, τον περαστικό «ίσως, μπορεί, πιθανόν».
Αυτοί οι περαστικοί, λοιπόν, είναι οι μεγαλύτεροι καταστροφείς. Σου ζητάνε ύπουλα κάτι πολύ μικρό· μια χάρη, μια ματιά, μια αγκαλιά. Συνήθως είναι μεταμφιεσμένοι σε θύματα που χρειάζονται βοήθεια, όταν μόνο εσύ είσαι εκεί για να βοηθήσεις. Το μόνο που θέλουν είναι μια θέση στον κόσμο σου. Κι αν, όμως, ο κόσμος σου είναι ήδη γεμάτος και δε χωράει κανέναν άλλον; Σκέφτεσαι πως είναι κρίμα να μην ανοίξεις την πόρτα σε κάποιον που ζητάει βοήθεια και ίσως μπορείς να στριμωχτείς. Από αυτήν τη σκέψη ξεκινάνε όλα τα κακά. Όταν στριμώχνεσαι εσύ για να βάλεις κάποιον στη ζωή σου, πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος πως αυτός ο κάποιος θα μείνει και ότι δεν είναι ένας τυχαίος περαστικός.
Οι περαστικοί έχουν ένα χάρισμα. Μπορούν να σε κάνουν να δεθείς μαζί τους, να νιώσεις άνετα εκεί στα στριμωγμένα σοκάκια του κάποτε άνετου κόσμου σου. Οι περαστικοί είναι νομάδες, ταξιδιώτες, υπερβολικά γοητευτικοί. Έχουν να σου εξιστορήσουν άπειρες περιπέτειες, μιλάνε με γρίφους αναλύοντας ψαγμένες θεωρίες, είναι αυτόνομοι, συνήθως χωρίς περιττά βάρη, φίλους, υποχρεώσεις, δουλειά, σκυλιά, βαθιά συναισθήματα. Αυτά πρέπει να είναι τα στοιχεία που θα σε κάνουν να τρέξεις μακριά σαν να σε κυνηγάνε σκυλιά της κόλασης.
Για λίγο καιρό είσαι το κέντρο της προσοχής, αφού όπως και να το κάνουμε στο δικό σου κόσμο αυτοί είναι οι φιλοξενούμενοι. Φιλοξενούμενοι, λέξη κλειδί. Αυτοί οι περαστικοί δεν ήρθαν για να μείνουν μόνιμα, γιατί προφανώς από κάπου αλλού ήρθαν και σε εσένα κατέληξαν. Πώς δεν το είδες αυτό από την αρχή; Ξέχασες πως είναι επικίνδυνο να μιλάς με αγνώστους;
Η περίοδος της φιλοξενίας τελειώνει σχεδόν πάντα άδοξα, με τον περαστικό να εξαφανίζεται στη μέση μιας κρύας νύχτας, όταν εσύ έχεις φτάσει πια στο σημείο να προτείνεις συγκατοίκηση. Μάλλον δεν κατάλαβες καλά, δεν ήταν αυτό που νόμιζες, δεν ήθελε να σε κάνει να πιστέψεις κάτι άλλο. Συγχώρησέ τον. Άτιμοι περαστικοί. Φεύγουν αφήνοντας στοίβες άπλυτα, μπερδεμένα με αναμνήσεις από μια ζωή για δύο που πολύ όμορφα φαντάστηκες αλλά δεν μπορούσες να ζήσεις με κάποιον που δεν ήρθε για να μείνει.
Με την τρύπα; Τι κάνεις με την τρύπα στο σχήμα της φιγούρας του που διέλυσε τον τοίχο-φρούριο που προστάτευε το κάστρο σου; Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να τον χτίσεις ξανά, πιο δυνατό και συμπαγή ρίχνοντας πάνω μπόλικη εμπειρία, θυμωμένα τραγούδια και πολλή σοκολάτα. Ίσως και λίγο ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα. Στα μεγάλα κέφια μπορείς και να παραφυλάς με ένα νεροπίστολο.
Οι περαστικοί έχουν κι ένα καλό βέβαια. Δε γυρνάνε πίσω. Έτσι, μπορείς να τους κράξεις όσο θέλεις με τη σιγουριά ότι δε θα σου ζητήσουν ποτέ τα ρέστα. Το πιθανότερο είναι να μην τους ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Και σε καμία από τις επόμενες ζωές σου εδώ που τα λέμε.
Όταν νιώσεις πως τα έχεις βγάλει όλα από μέσα σου, μπορείς να μιζεριάσεις για λίγο, πολύ λίγο όμως και μετά αφού πρώτα ενώσεις τα κομμάτια του ανανεωμένου σου φρουρίου, μπορείς να τους αφήσεις πίσω σου σαν ένα κακό όνειρο που είδες, ξύπνησες και τώρα πάει. Μόλις ετοιμαστεί το καινούριο τείχος μπορείς επιτέλους να απλωθείς και να έχεις όλο το χώρο για τον εαυτό σου. Αυτό μέχρι να ακούσεις τον επόμενο περαστικό να σου χτυπάει επίμονα την πόρτα σαν πληγωμένο κουτάβι.
Ευχαριστούμε κύριε περαστικέ αλλά δε θα πάρουμε αυτή τη φορά. Να πάτε στο καλό, καλά ταξίδια και να μας στέλνετε καμιά καρτ ποστάλ να έχουμε να καίμε τα χειμωνιάτικα βράδια, όταν πίνουμε ζεστή σοκολάτα με αυτούς που ήρθαν για να μείνουν, με αυτούς που ένωσαν τον κόσμο τους με τον δικό μας, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να στριμωχτεί κανένας από τους δύο. Καλά να περνάτε, αρκεί να περνάμε εμείς καλύτερα.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
