Το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο λέγεται «αύριο». Κι αυτό γιατί το αύριο κρύβει όλα τα συναρπαστικά πράγματα που δε μας έχουν ακόμα συμβεί. Τα πάντα είναι πιθανά εκεί και τίποτα δεν πάει ποτέ στραβά. Ακόμα κι οι πιο απαισιόδοξοι φαντάζονται ένα τέτοιο μέρος όπου κάποια στιγμή δε θα βρίσκουν τίποτα για να γκρινιάξουν.
Φτιάχνουμε λίστες στο μυαλό μας με όσα θέλουμε να κάνουμε κάποτε κι είμαστε ήσυχοι πως το αύριο μας τα έχει όλα έτοιμα, μας τα τυλίγει με το πιο ωραίο χαρτί περιτυλίγματος κι όσο εμείς πλησιάζουμε αυτό βάζει κόκκινους φιόγκους σε κάθε κουτί. Μπορεί να μη βρεθούμε σύντομα εκεί, μπορεί να χαθούμε στη διαδρομή αλλά είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα φτάσουμε ακόμα κι αν μας πεταχτεί η γλώσσα έξω απ’ το τρέξιμο να προλάβουμε τις πόρτες πριν κλειδώσουν.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να ακολουθήσουμε τη διαδρομή που ορίζει η θεωρία. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα. Εμείς είμαστε στο σημείο Α και θέλουμε να πάμε στο σημείο Β. Τραβάμε μια ευθεία γραμμή κι ενώνουμε τον εαυτό μας με το «αύριο» ή αλλιώς στην περίπτωσή μας με το σημείο Β. Δε χρειάζεται να είσαι καμιά μαθηματική διάνοια για να μπορέσεις να λύσεις αυτό το πρόβλημα.
Παίρνουμε το χαρακάκι μας και φέρνουμε μια ίσια και ξεκάθαρη γραμμή. Στη θεωρία φαίνονται όλα καλά. Τι συμβαίνει όμως όταν πάμε να κάνουμε το πρώτο βήμα; Μπορούμε να ακολουθήσουμε πιστά τη γραμμή; Εδώ μπαίνουν οι μεταβλητές να μας χαλάσουν το παιχνίδι. Κι όπου μεταβλητές βάλε όλα τα απρόοπτα του κόσμου συν κάτι παραπάνω, γιατί το άτιμο το σύμπαν έχει περισσότερη φαντασία από εμάς.
Θα σκοντάψουμε και θα σπάσουμε την κλείδα μας, θα σκάσει το λάστιχο κι η ρεζέρβα θα ‘ναι ξεφούσκωτη. Θα ξεπεράσουμε το όριο των 420€ ενόψει capital control. Θα χαλάσει το touch id στο κινητό. Θα βγει υπουργική απόφαση που θα κλείνει τα wifi του κόσμου μετά τις 9 το βράδυ κι η κακομοίρα η θεωρία θα περιμένει να ξεκλειδώσουμε εμείς το κινητό για να μετρήσουμε με το κομπιουτεράκι πόσο χρόνο θέλουμε ακόμα για να φτάσουμε στο «αύριο». Τραυματισμένοι, ιδρωμένοι, άφραγκοι και χαμένοι θα ρίχνουμε κατάρες στη θεωρία που μας έκανε να την πιστέψουμε. Λαχανιάσατε ή ακόμα;
Όλα καλά λοιπόν στη θεωρία. Όλα τέλεια στη θεωρία. Δεν υπάρχει καλύτερο από το να ξαπλώνεις σε μια αιώρα και να αποδεικνύεις με δυο εξισώσεις πως κάτι συν κάτι μας δίνει μια πολύχρωμη έκρηξη. Κι ας μην πετυχαίνει πάντα το πείραμα. Είναι ωραίο να το πιστεύεις κάθε φορά που πας να το δοκιμάσεις ακόμα κι αν πάρουν φωτιά τα μαλλιά σου στην προσπάθεια. Θα χαρείς σαν σκύλος όταν η έκρηξη γίνει επιτέλους, όταν φτάσεις στο στόχο που είχες βάλει στο χαρτί κι όταν το σημείο Α πάει και κάτσει πάνω στο Β και το κάνει χαλκομανία.
Πάμε να ζήσουμε λοιπόν στη θεωρία όπου όλα πάνε καλά, οι γραμμές είναι απόλυτα ευθείες, το αύριο μας περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες και τα δώρα τυλιγμένα κι όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με τη χάραξη ενός ευθύγραμμου τμήματος πάνω σ’ ένα χαρτί. Ας κρυφτούμε στην τεράστια αιώρα μας κι ας φτιάξουμε ένα θεώρημα που δε θα μπορεί να το χαλάσει καμιά μεταβλητή. Γιατί καμιά πραγματικότητα δε θα ‘ναι ποτέ καλύτερη από μια ιδανική θεωρία. Κι ας μη βγαίνει ποτέ τίποτα όπως το σχεδιάζουμε στο χαρτί. Δώστε μας θεωρία κι αφήστε μας να πιστεύουμε πως κάπου όλα πάνε καλά. Κι αν πιστέψουμε κάτι πολύ, μπορεί και να συμβεί κάποια στιγμή.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
