«Μου λείπεις». Μια έκφραση τόσο γλυκιά κι όμορφη που σ’ όλους αρέσει να την ακούνε αλλά σε κανέναν να τη νιώθει. Αυτό που μας λείπει μπορεί να ‘ναι πολλά πράγματα. Μπορεί να ‘ναι τα σχολικά μας χρόνια, μπορεί να ‘ναι ένα χόμπι που μας γέμιζε τη ζωή, ένα άρωμα, ένα υπόγειο μπαρ, ένα φαγητό που μαγείρευε η μαμά μας πάντα όταν είχαμε γενέθλια και μόνο αυτή το πετύχαινε. Τις περισσότερες φορές όμως, αυτό που μας λείπει δεν είναι κάτι, αλλά κάποιος, κάποιος πολύ ξεχωριστός που ‘χει απλωθεί στο μυαλό μας σαν αστερίας και δε λέει να κάνει πιο ‘κει για να χωρέσει τίποτα άλλο.
Τον κουβαλάμε λοιπόν μέσα μας συνέχεια, λες κι είναι διαρκώς μαζί μας. Μόνο που ποτέ δεν είναι. Κι έτσι μας λείπει. Μπορεί να μας λείπει λόγω απόστασης, μπορεί λόγω άτυχων συγκυριών, λανθασμένων επιλογών, πιεσμένου ωραρίου κι η λίστα με τα πιθανά «μπορεί» δεν τελειώνει ούτε αύριο. Μας λείπει και το συναίσθημα αυτό κυριαρχεί ανάμεσα σ’ άλλες χίλιες δυο υποχρεώσεις. Το γραφείο μας είναι γεμάτο από χαρτάκια post-it κι άπειρες λίστες για πράγματα που πρέπει να κάνουμε κι όμως εμείς δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε αυτόν τον κάποιον.
Γιατί ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος δεν είναι το βράδυ, όταν χαλαρώνεις και πίνεις αμέριμνος το κρασάκι σου βλέποντας Σπύρο Παπαδόπουλο αγκαλιά με το σκύλο σου. Δε σου λείπει πραγματικά κάποιος, όταν ξυπνάς μόνος στις τρεις τη νύχτα κι έξω βρέχει. Όταν τον θυμάσαι ξαφνικά ένα βαρετό απόγευμα και σκέφτεσαι να τον πάρεις τηλέφωνο μετά από μήνες σιωπής. Όχι, τότε δεν έχεις το δικαίωμα να του πεις «χαθήκαμε, μου έλειψες».
Πώς θα καταλάβεις ότι κάποιος σου λείπει πραγματικά; Ότι θέλεις να είστε μαζί ακόμα κι αν δεν υπάρχει χώρος στη ζωή σου γι’ άλλον έναν άνθρωπο πέρα από ‘σένα; Τη στιγμή που θα πιάσεις τον εαυτό σου να τρέχει πάνω-κάτω στη δουλειά και θα παρατηρήσεις πως όλη μέρα σκεφτόσουν πότε θα έρθει το απόγευμα για να συναντήσεις αυτόν τον κάποιον. Τη μέρα της γιορτής σου που το κουδούνι της εξώπορτας θα χτυπάει ασταμάτητα, φίλοι θα ‘χουν κατακλύσει το σπίτι σου, αλλά εσύ θα κοντεύεις να σπάσεις το κινητό σου απ’ την ανυπομονησία να χτυπήσει και να γράψει τ’ όνομά του στην οθόνη.
Κάποιος σου λείπει πραγματικά όταν η ζωή σου, η καρδιά σου και το μυαλό σου είναι κάτι παραπάνω από γεμάτα. Αυτό γιατί μόνο τότε δεν έχεις την ανάγκη να γεμίσεις κάποιο κενό. Μόνο τότε δεν είσαι μισό που θέλει να γίνει ολόκληρο. Έχουμε ταυτίσει το συναίσθημα του να μας λείπει κάποιος με την ύπαρξη ενός κενού που πρέπει να γεμίσουμε για κάποιο λόγο. Σου λείπει κάποιος πραγματικά όμως, όταν θέλεις κάποιον συγκεκριμένο και μόνο αυτόν, όχι από ανάγκη αλλά από ειλικρινή επιθυμία. Κανένας άλλος δε θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να πάρει τη θέση του.
Κι είναι λεπτή η διαχωριστική γραμμή του «μου λείπει κάποιος» απ’ το «μου λείπει κάποιος συγκεκριμένος». Γιατί το πρώτο συναίσθημα έχει να κάνει με καμουφλαρισμένη ανάγκη η οποία δημιουργείται συνήθως όταν βρισκόμαστε σ’ ευάλωτη θέση και νιώθουμε μοναξιά. Αντίθετα, το δεύτερο το βιώνουν άνθρωποι πλήρεις που αισθάνονται ελεύθεροι κι όχι δέσμιοι των αναγκών τους, αυτοί που επιθυμούν ένα συνταξιδιώτη στις περιπέτειές τους από επιλογή κι όχι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Το εκπληκτικό είναι πως μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτόν τον άνθρωπο παρά το γεγονός ότι θα σου λείπει πραγματικά. Αυτό γιατί θέλεις να κάθεται δίπλα σου στη θέση του συνοδηγού, παρ’ ότι μπορείς να οδηγήσεις και μόνος. Θέλεις να δείτε μαζί την αγαπημένη σου ταινία, όμως μπορείς να τη δεις και χωρίς αυτόν. Σου λείπει φυσικά όταν απουσιάζει, αλλά δεν αδειάζει η ζωή σου. Όλα μένουν στη θέση τους, απλώς αυτός λείπει. Είναι σαν να σβήνουν τα φώτα όταν φεύγει, αλλά εσύ ξέρεις τη θέση των πραγμάτων και δε σ’ ενοχλεί το σκοτάδι.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σας λείψει κάποιος, πριν να τρέξετε να του το πείτε, κοιτάξτε απλά την ώρα και σε τι φάση βρίσκεστε. Αν είναι ακόμα πρωί, βρίσκεστε ανάμεσα σε κόσμο, το τηλέφωνό σας χτυπάει σαν δαιμονισμένο και πρέπει να προλάβετε την τράπεζα πριν κλείσει, τότε όντως αυτός ο κάποιος σας λείπει από επιθυμία κι όχι από ανάγκη.
Αν όμως είναι βράδυ, έχετε πιει λίγο παραπάνω κι έξω ρίχνει κεραυνούς κι αστραπές, τότε ίσως δεν είναι καλή ιδέα να βιαστείτε να μιλήσετε. Περιμένετε να ξημερώσει, να ξεκινήσετε τη μέρα σας κι αν σας λείπει ακόμα, τότε παρατήστε τα όλα και τρέξτε να του το πείτε. Ο άνθρωπος που σας λείπει πραγματικά, αξίζει να το ξέρει αυτό. Κι εσείς αξίζετε την αγκαλιά του τις βροχερές νύχτες.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
