Τα λάθη είναι για να τα απολαμβάνουμε και τα σωστά για να μας κοιτάνε να κάνουμε λάθη και να ζηλεύουν. Ποιος όμως μπορεί να πει πως αυτό που θεωρεί εκείνος σωστό είναι σωστό και για κάποιον άλλον; Δεν είναι πολύ απόλυτο να λέμε πως υπάρχουν μόνο δύο απαντήσεις σε μια ερώτηση; Μπορούμε να βλέπουμε μόνο δυο χρώματα και να κλείνουμε τα μάτια σε τόσα ουράνια τόξα; Μήπως ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τις ναι/όχι απαντήσεις και να κάνουμε ελεύθεροι τα λάθη μας, όχι τόσο για να μάθουμε από αυτά αλλά για την ευχαρίστηση του πράγματος;
Δεν είμαστε μηχανές να έχουμε προδιαγραφές κι εγγυήσεις. Δε θα μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος πως θα λειτουργήσουμε με τον αναμενόμενο τρόπο ούτε γιατί κάποιος το ζητάει και το περιμένει από εμάς, ούτε επειδή το έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν. Είμαστε απρόβλεπτοι κι αυτό είναι που κάνει όλους τους ανθρώπους συναρπαστικούς. Δε θα βρεις ποτέ καλούπι που θα μας αγκαλιάσει απόλυτα. Γιατί είτε δε θα χωράμε σε αυτό που θα μας δώσεις είτε θα μας είναι πολύ μεγάλο. Όσο για το δικό μας καλούπι, εκείνο που μας κάνει ακριβώς, το ‘χουμε σπάσει σε χίλια κομμάτια για να μη χρειαστεί να μπούμε ποτέ ξανά σ’ αυτό.
Και δυστυχώς υπάρχουν χιλιάδες καλούπια εκεί έξω που κάποιοι τα αναζητούν γιατί χωρίς αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Με άλλα λόγια θέλουν να έχουν οδηγίες χρήσης κι εγχειρίδια, γιατί νιώθουν πως είναι όντως μηχανήματα. Χωρίς τις οδηγίες δεν μπορούν να οδηγήσουν ούτε ποδήλατο. Παγώνουν κι αφήνουν τα χέρια από το τιμόνι. Είναι κι εκείνοι όμως που αδυνατούν να υπακούσουν σε οποιονδήποτε κανόνα και ζούνε κάθε μέρα τη δική τους μικρή επανάσταση. Σηκώνουν τα χέρια ψηλά κι οδηγούν το ποδήλατο από διαίσθηση, χωρίς φόβο, χωρίς να τους νοιάζει αν πέσουν. Αρκεί να ζήσουν μια μικρή στιγμή απόλυτης ελευθερίας. Κι είμαστε πολλοί που ψάχνουμε αυτές τις μικρές στιγμές.
Αφήστε μας λοιπόν να πούμε τις λανθασμένες κουβέντες, να μπλέξουμε με ανθρώπους που μας κάνουν κακό και να κάνουμε ηλίθιες επιλογές που θα μας κοστίσουν. Αφήστε μας να χαθούμε σε επικίνδυνες διαδρομές, να κυνηγήσουμε άπιαστα όνειρα και να απογοητευτούμε από ελπίδες που πέθαναν πρώτες κι όχι τελευταίες. Δώστε μας το χώρο να κάνουμε όσα δεν πρέπει και χειροκροτήστε μας ειρωνικά, δε μας πειράζει. Εμείς τα αγαπάμε τα λάθη μας και ξέρουμε πως μας αγαπάνε κι αυτά. Τα βράδια καθόμαστε και τα μετράμε κι αν δεν είναι περισσότερα από τα σωστά αναγκαζόμαστε να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να τρέξουμε να κάνουμε κι άλλα.
Στο κάτω-κάτω είναι δικά μας τα λάθη μας και τα μαζέψαμε όλα ένα προς ένα. Είναι σαν να κάνουμε μια συλλογή, αν το καλοσκεφτείς. Μια συλλογή που κουβαλάμε πάντα μαζί μας και δεν ντρεπόμαστε ποτέ να τη δείξουμε. Αντίθετα, είμαστε και περήφανοι γι’ αυτήν. Γιατί κάθε κομμάτι της είναι και δικό μας κομμάτι και δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς κάποιο απ’ αυτά. Όταν μας κλείνεις μια πόρτα δεν ψάχνουμε άλλη πόρτα, αλλά σπάμε αυτή που μας έκλεισες. Και το ευχαριστιόμαστε κιόλας. Ίσως σας φανεί χαζό, ίσως γελάσετε μαζί μας και παραξενευτείτε με την εμμονή μας να διαλέγουμε το λάθος αντί για το σωστό, αλλά αν για εμάς το λάθος είναι σωστό τι σας νοιάζει εσάς η ταμπέλα;
Εκεί βρίσκεται όλο το κόλπο λοιπόν. Σβήνεις όλες τις ταμπέλες από τα πάντα. Ξεχνάς κάθε σωστό και λάθος που σου έμαθε ο κόσμος. Κι αρχίζεις και γράφεις δικές σου ταμπέλες. Αν θέλεις να ονομάσεις έρωτα την πίτσα, ποιος θα σε εμποδίσει; Αν θέλεις κάτι πολύ, ποιος θα σου πει να μην το κάνεις γιατί δεν είναι σωστό; Φτιάξε τη δική σου λίστα με λάθη και σωστά και μην ακούς κανέναν. Τα λάθη μεταμορφώνονται σε σωστά μόλις το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα. Κι αν θες εσύ να είναι συνέχεια μεσάνυχτα, δε θα τολμήσει κανένας δείκτης να κουνηθεί απ’ τη θέση του. Να κάνεις λάθη λοιπόν και να τα κάνεις σωστά. Κι όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
