Απόσταση. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν έρωτα. Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει και θετικά βέβαια, να δώσει μια άλλη οπτική στα πράγματα, να δείξει ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες του καθενός. Σε άλλες μπορεί φυσικά και να καταστρέψει τα πάντα, σαν ένα τρένο που περνάει και εξαφανίζει όποιον βρεθεί μπροστά στις ράγες του. Αν μάθει όμως ένας έρωτας στην απόσταση, μετά μετατρέπεται σε χειροβομβίδα κι είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα γίνει η έκρηξη.
Οι σχέσεις που έμαθαν στην απόσταση, που έζησαν με αυτήν ανάμεσά τους από την αρχή, δεν κατάφεραν να ζήσουν βαρετές καθημερινότητες και ηλίθιους καβγάδες. Δε μάλωσαν ποτέ για τη θέση των ποτηριών του νερού, για ραντεβού που ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή γιατί κάποιον τον πήρε ο ύπνος. Δεν άρχισαν να βαριούνται ποτέ ένα μαγαζί, μια πρωινή ρουτίνα, τα πεταμένα ρούχα στο σαλόνι. Δε χόρτασαν αγκαλιές, οικειότητα κι ησυχία, δεν ήρθαν ποτέ τόσο κοντά. Δεν απέκτησαν κοινές συνήθειες, κοινές φιλίες, κοινές ζωές.
Τα χιλιόμετρα έκλεψαν τα νυσταγμένα γλυκόλογα, τις βραδινές ταινίες στον καναπέ, τα γέλια, τις φωνές. Οι σχέσεις από απόσταση δεν έβαλαν φωτιά σε ημερολόγια και προγράμματα που έπρεπε να τηρηθούν και υπομονή που έπρεπε να γίνει μέχρι τα δύο άκρα να βρεθούν στον ίδιο χωροχρόνο. Έμαθαν μόνο σε συναντήσεις με ημερομηνία λήξης στις οποίες έδειχναν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό, την καλύτερή τους διάθεση. Δεν τσαλακώθηκαν ποτέ, δεν άφησαν τον άλλον να τους βαρεθεί, να τους δει στα χειρότερά τους, να κλείσει την πόρτα με δύναμη και να φύγει μετά από έναν καβγά. Ο χρόνος τους ήταν πάντα περιορισμένος και δεν μπόρεσαν ποτέ να αφεθούν και να απολαύσουν πραγματικά τις στιγμές που είχαν μαζί.
Έτσι, όταν οι συνθήκες φέρουν αυτές τις σχέσεις κοντά, είναι πολύ πιθανό να μη λειτουργούν πια. Απλώς γιατί έχουν μάθει, έχουν συνηθίσει αλλιώς. Ζουν τον έρωτά τους σε μια μοναχικότητα που θυμίζει πολύ εκείνη του ανεκπλήρωτου έρωτα και τελικά όταν έρχεται η ώρα να ζήσουν το αίσθημά τους στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται κι είναι λες και δεν ξέρουν ποιον έχουν απέναντί τους. Ξεκινούν κάθε φορά από την αρχή, με λίγη ντροπή, πολλή αμηχανία και καρδιοχτύπι λες και πρέπει να κερδίσουν τον έρωτα του αγαπημένου τους για άλλη μια φορά. Κι αυτό είναι δύσκολο, κουραστικό κι επίπονο.
Γιατί είναι διαφορετικό να βλέπεις κάποιον για λίγες μέρες το μήνα, ή ακόμα και την εβδομάδα και τελείως διαφορετικό να τον έχεις δίπλα σου σε καθημερινή βάση. Να μένει είκοσι λεπτά μακριά από ‘σένα, να μένει απέναντί σου ή ακόμα και στο ίδιο σπίτι. Είναι αλλιώς να μιλάς με κάποιον στο τηλέφωνο, στο skype, με μηνύματα, με γράμματα κι οπωσδήποτε αλλιώς να σε κοιτάει στα μάτια κι ας μη μιλάτε καθόλου. Οι σχέσεις θέλουν πολύ «μαζί» για να δουν αν αντέχουν. Γιατί είναι εύκολο να κρατήσεις κάτι από μακριά, να μην το αγγίζεις ποτέ. Έτσι δεν υπάρχει κι ο φόβος να το χαλάσεις. Για δοκίμασε να το σφίξεις στην αγκαλιά σου όμως και να μην το πνίξεις.
Οι άνθρωποι που ερωτεύτηκαν παρά την απόσταση ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Ίσως δεν είχαν καταλάβει όμως πως τα χιλιόμετρα δε μετριούνται μόνο σε χρόνο για να πάει ο ένας στον άλλον, αλλά κυρίως σε χαμένες στιγμές που όσο γίνονται περισσότερες χτίζουν και τοίχους που πέρα από χρόνο θέλουν και δύναμη για να πέσουν. Έτσι, στο τέλος, μπορεί να μην ξέρουν καν ποιος είναι αυτός που βρίσκεται στην άλλη μεριά, αυτός που κάποτε ερωτεύτηκαν, αυτός που έριχναν ως δικαιολογία σε κάθε φλερτ που δέχονταν και σε κάθε πρόταση για κάτι καινούριο ή μια νέα περιπέτεια.
Το μυαλό τους κι η καρδιά τους έμαθε να είναι πάντα αλλού. Κι αν αναγκαστούν κάποια στιγμή να τα φέρουν όλα αυτά στο ίδιο μέρος, τότε δεν ξέρουν πώς πρέπει να λειτουργήσουν. Είναι σαν να αγγίζουν πάντα τον σύντροφό τους μέσα από κάγκελα που δεν τους αφήνουν να τον πιάσουν ποτέ πραγματικά. Ό,τι κρύβουν τα κάγκελα το φαντάζονται κι ας είναι άλλο από την πραγματικότητα. Κι ας το θεοποιούν, κι ας το εξιδανικεύουν. Δυστυχώς βέβαια πολλές φορές η πραγματικότητα απέχει πολύ απ’ τη φαντασία. Κι ίσως να λειτουργούσαν όντως καλύτερα από μακριά κι όχι από κοντά. Ο έρωτας όμως τα θέλει όλα. Θέλει τη φαντασία, θέλει την πραγματικότητα. Κυρίως όμως, θέλει το κοντά. Το πολύ κοντά.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
