Έχεις ντραπεί ποτέ για κάτι που σκέφτηκες; Σίγουρα, έχεις ντραπεί. Το είπες τελικά πουθενά δυνατά; Ή κράτησες το πονηρό σου χαμόγελο για τον εαυτό σου; Μήπως το μοιράστηκες με κάποιον άλλον χωρίς όμως να χρειαστεί να πεις όντως τίποτα; Φτιάχνεις κουβέντες στο μυαλό σου, σκηνές ολόκληρες, οι οποίες τελικά καταλήγουν να κόβονται στο μοντάζ, γιατί την κρίσιμη στιγμή που ήρθε η ώρα να μιλήσεις, δείλιασες κι έχασες τα λόγια σου.
Σου ψιθύριζαν την επόμενη ατάκα από τα παρασκήνια, μέχρι κι οι θεατές είχαν σηκωθεί όρθιοι και φώναζαν τις επόμενες λέξεις. Εσύ όμως δεν μπορούσες να βγάλεις άχνα. Μόνο που φανταζόσουν να λες αυτά τα λόγια δυνατά, γελούσες. Γελούσες από ντροπή κι αμηχανία για όσα αισθανόσουν, για τις σκέψεις που δεν τολμούσες να πεις φωναχτά. Το αίσθημα όμως θέλει θράσος, μωρό μου. Θέλει νηφάλια κι αυθάδικη ειλικρίνεια.
Θέλει να τολμάς να πεις αυτά που ντρέπεσαι να σκεφτείς και να μη δειλιάζεις όταν βρίσκεσαι κοντά στα όριά σου. Πρέπει να έχεις την αναίδεια να τα ξεπερνάς και να μη σε ενδιαφέρει αν έξω από τα δικά σου όρια υπάρχουν τα όρια κάποιου άλλου. Να έχεις το θάρρος να βρίσκεις μια χαραμάδα και να τα παραβιάζεις χωρίς να σε νοιάζει τίποτα. Αν αυτό είναι που θέλεις πραγματικά, να το κάνεις. Να το κάνεις με θράσος και αγένεια.
Όταν οι σκέψεις λοιπόν, ειπωθούν δυνατά ακριβώς με τον ωμό τρόπο που βρίσκονταν στο κεφάλι σου, τότε έχεις ό,τι χρειάζεται για να δημιουργήσεις έναν έρωτα που θα σε γεμίσει ντροπιαστικές σκέψεις. Τότε θα κάνεις όσα έλεγες πως δε θα έκανες ποτέ, θα πεις λόγια μεγάλα στο άκουσμα των οποίων γελούσες παλιά, θα γίνεις αυτό που κορόιδευες. Κι αυτό δε θα σε χαλάσει καθόλου.
Το θράσος θα γίνει η ασπίδα σου, η κινητήριός σου δύναμη. Θα βλέπεις μόνο ένα στόχο και τίποτα άλλο. Δε θα σε νοιάζει αν ο κόσμος γελάει μαζί σου, δε θα σε πειράζει αν έγινες ο ηλίθιος ρομαντικός της παρέας και δε θα ντρέπεσαι να εκτεθείς. Θα είσαι σαν το μικρό παιδί που κοπανιέται γιατί θέλει κι άλλο παγωτό και δεν το νοιάζει αν όλοι το κοιτάνε. Εκείνο θέλει παγωτό. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Και το παίρνει κάθε φορά στο τέλος.
Ποιος είπε πως ο έρωτας είναι ευγενικός; Είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι αγενής, εγωιστής και ιδιότροπος. Θέλει απότομα φιλιά από το πουθενά, θέλει μηνύματα μέσα στην άγρια νύχτα, θέλει φωνές, καβγάδες, δράμα. Θέλει να διεκδικείς ακόμα κι όσα δεν είναι δικά σου. Θέλει να φωνάζεις τις ώρες κοινής ησυχίας και να βάζεις φωτιά στα πάντα μέχρι να γίνει το δικό σου.
Κι αν είσαι δειλός τι κάνεις; Αν φοβάσαι να πιάσεις σπίρτο στα χέρια σου, πώς μπορείς να ανάψεις ολόκληρη φωτιά; Κι όμως, μπορείς. Μπορείς να ζητήσεις από κάποιον άλλον να την ανάψει για ‘σένα. Αρκεί, είπαμε, να έχεις το θράσος να το κάνεις. Δε χρειάζεται να είσαι εσύ ο εμπρηστής. Χρειάζεται απλώς να μη φοβηθείς το θέαμα και να μείνεις εκεί για το σβήσιμο. Σαν σωστός συνεργός σε έγκλημα.
Ο έρωτας είναι σαν ένα κακομαθημένο παιδί. Ζητάει με αγένεια, απαιτεί με θράσος. Μα στο τέλος παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Αν το διαβάζεις αυτό και χαμογελάς πονηρά αυτήν τη στιγμή γιατί ζωγραφίστηκε η εικόνα ενός προσώπου στο μυαλό σου, τρέχα και χτύπα του το κουδούνι. Κι αν ντρέπεσαι να πεις κάτι που σκέφτηκες, μην το λες. Να το κάνεις. Γιατί ο έρωτας θέλει θράσος για να γίνει πυροτέχνημα.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
